Æskan - 01.07.1978, Blaðsíða 7

BÆENNTUN
5ÍKISARFANS
L-jónjö, konungur skógarins, átti
6[nn s°n, Þegar hann var ársgamall
eit faðirinn að tími væri kominn til að
^nnta soninn. Hver átti nú að verða
ennari unga ríkisarfans? Hver gat
10 hann svo viturlega upp að hann
hæfur til að ríkja yfir öllum dýrum
skó9arins?
^oldvarpan er fræg fyrir aðgætni
a- Hún hreyfir sig aldrei án þess að
*a vel að jarðveginum fyrir framan
Si9- Hún étur aldrei nokkurn bita án
ess að hreinsa hann fyrst. En þótt
hvarpan gæti vel að öllu, sem er í
anh við hana, þá sér hún ekkert frá
ser.
^9 konungsríki Ijónsins er ekkert
^vörpubæli.
e^Svo er auðvitað pardusdýrið. Það
/ hu9rakkt og sterkt og snillingur í
. ardögum. En það hefur enga þekk-
á borgaralegum málum.
nungurinn verður að vera ráðgjafi
9 hómari, auk þess sem hann er
hermaður.
v 'J9|an. konungur fuglanna, frétti af
Ur®ðum Ijónsins. Hún kom og
uost til að annast uppeldi ríkis-
arfans.
varö mjög hrifið. Enginn var
l rari um að annast menntun sonar
s en konungur fuglanna. Ríkis-
u lrin htli var strax sendur heim til
^ Unnar til þess að læra að stjórna.
var °^ur ar ^u- Menntun ríkisarfans
sins0,CÍÖ hann sner' heim til föður
Sg ■ Konungurinn kallaði þegna sína
an, faðmaði son sinn fyrir framan
^.^°9 sagði: „Elskulegi sonur, dauði
afhe.
nálgast óðum, og nú ætla ég að
'n(la þér veldissprotann. Segðu
r hvað þú hefur lært og nvernig þú
^ ar að stjórna."
Paðir
minn”, svaraði ríkisarfinn.
Veit meira en nokkurt þessara
"Eg
%a rt
f ' fc9 þekki nafn hvers einasta
Hfjr s Ég veit á hverju hver einasti fugl
e °9 hvað hann verpir mörgum
^ 9|um. Og strax og ég verð kon-
skó a® kenna öllum dýrum
9arins að byggja sér hreiður."
INN I ÆVINTÝRIÐ
Barnasaga eftir Ester Sjöblom
Oj bara! Mamma er vond!
Óli var bálvondur, þegar hann kom út úr bænum. Ef hann hefði getað, hefði
hann áreiðanlegasprengt jörðina í loft upp og bjargað sjálfum sér upp ítunglið,
en hann gat nú hvorugt, og þess vegna var hann vondur. En satt að segja kom
illskan nú aðallega af því, að mamma hans hafði slegið hann fyrir að hella fimm
lítrum af mjólk niður á eldhúsgólfið.
Mamma er vond, kallaði hann aftur með svo miklum áherslum, að hananum
svelgdist á við að gala.
Óli var jafnvel svo vondur, að hann gleymdi því, hvað hann var hræddur við
heimalninginn, sem sat um að læðast aftan að honum og stanga hann, — og
þess vegna fór sem fór.
Óli sá ekki hættuna, hann hélt áfram að kalla: Mamma er vond, en þá renndi
karl sér aftan á hann, svo að hann flaug upp í loftið — og áfram yfir skóginn —
þangað, sem sólin er vön að setjast á kvöldin.
Vo-o-o-o-n-d, sagöi Óli, um leið og hann flaug yfirtrjátoppana, og haninn og
allar hænurnar voru því nær komnar úr hálsliðnum, þegar þau voru að reyna að
horfa á eftir honum.
Óli flaug alltaf hærra og hærra. Brátt gat hann séð sautján kirkjuturna og
fjölda vatna, og bærinn heima hjá honum varð æ minni, og brátt var hann