Æskan - 01.07.1978, Blaðsíða 6

Börnin á hinu fátæka heimili.
það gott á bragðið," sagði hann. „Mamma er bara svo
heimsk.“
„Nei, þú ert sjálfur heimskur," sagði ég og brá oln-
boganum fyrir andlitið til þess að verjast löðrungi.
„Mamma er miklu skynsamri en allir aðrir:"
Bróðir minn leit á mig með vorkunnsemi í svipnum.
„Jæja, þá þaö,“ sagði hann yfirlætislega. „En það er
bara ekki nógu fínt að hafa dúsu. Þetta er allt úr henni
Lassensfrænku, skilurðu það ekki? — Við notum aldrei
dúsu við hirðina!" Hann gerði sig skrækróma og hnykkti
höfðinu tilgerðarlega. Það hafði hann séð til föður okkar,
sem var heldur lítið um Lassensfrænku gefið og sagðist
ekki geta þolað af henni hirðfjósalyktina.
Kaffið virtist ekki bragðast honum nema í meðallagi.
Fyrst í stað lét hann reyndar eins og þetta væri herra-
mannsdrykkur. „Maður verður bara að taka nógu stóra
gúlsopa," sagði hann og gretti sig allan í framan. En
þegar minnst varði, hrækti hann öllu út úr sér í vaskinn.
Hann gat sér þess til, að kanillinn mundi hafa verið
orðinn of gamall. Svo náði hann (bolla með súru sinnepi
og byrjaði á nýjan leik.
ARNARMÓÐIRIN
Einu sinni var arnarmóðir sem byggði sér hreiður í,re
nálægt þjóðvegi sem var langt í burtu frá sjó.
Dag nokkurn kom hún fljúgandi heim í hreiðrið me
stóran fisk í klónum, en einmitt í sama mund voru nokkrir
menn að vinna skammt frá trénu sem örninn t13^1
hreiður sitt í. Þegar þeir sáu fiskinn sem örninn var me^'
hlupu þeir að trénu og hrópaðu og köstuðu steinum 3
erninum.
Þegar örninn sleppti fiskinum úr klónum tóku Þe'r
hann upp og fóru með hann heim til sín.
Arnarmóðirin settist á hreiöurbarminn og ungernir
hennar teygðu höfuðió fram eftir fæðu.
En arnarmóðirin var orðin svo þreytt, að hún gaí ekkl
flogið af stað aftur út á sjó. Hún lagðist niður í hreiðrið o9
reyndi að róa ungana sína með því að snyrta fjaör'r
þeirra, eins og hún væri að biðja þá um að bíða dáli,la
stund. En því betur sem hún lét að þeim, því h®rra
hljóðuðu þeir eftir mat. .
Loks flaug móðirin frá þeim á grein sem var hærra
trénu.
En ungarnir hljóðuðu nú enn átakanlegar en nokkrL)
sinni áður eftir mat.
Loks þoldi móðirin ekki lengur við á grein sinni, Qa'
sér hátt hljóð, breiddi út vængina og flaug þunglamale9
af stað í átt til sjávarins.
hseð1
Arnarmóðirin kom afturseint um kvöldiðog flaug
og lágt, en var með nýjan fisk í klónum.
:iðrið
Þegar hún var komin nálægt trénu, þar sem hreK
var, skimaði hún að þessu sinni vel um nágrennið.
þess að aðgæta hvort nokkrir menn væru þar n^rrr
Síðan dró hún vængina snögglega saman og settist
hreiðurbarminn.
' oQ
Ungarnir teygðu gráðugir fram opna gogga sina
móðir þeirra reif fiskinn í sundur og gaf þeim að borða
„Þetta hlýturðu þó að geta drukkið," sagói han^
þegar brugginu var lokið, og ýtti bollanum til mín 111
ógnarlegum vandlætingarsvip, eins og ég væri ósann
gjarnasta mannvera í öllum heimi. Hamingjan sann^
hann gat talið mig á hvað sem var, bæði þá og sl^ar ■
ævinni. Þegar hann setti talandann í gang, var ég al
lengi að láta ánetjast. Margendurtekin, sárbitur ^
hefði að vísu mátt verða mér til varnaðar í því efm ^
hvað stoðar reynslan eina vesala mannkind? Um sU ^
skepnur er sagt, að þær geti lamað bráð sína m ^
augnaráðinu. Sama máli var að gegna um taland3
hans bróður míns. Þegar hann fór að telja um fyrir ^ . •
var ég áður en varði orðinn eins og viljalaust verkf^n
höndum hans og ofurseldur öllum hans ráðagerö
sem gátu stundum verið býsna óútreiknanlegar.
4