Æskan - 01.07.1978, Blaðsíða 26

HÖGGORMURINN FÉKK HRINGLUNA
Dag nokkurn, þegar Manabozho var á ferðalagi,
heyrði hann konu gráta og kveina í tjaldi nokkru skammt
frá skóginum.
,,Æi, barnið mitt! Óó litli papúsinn minni'' kveinaði
konan.
Manabozho vissi þegar í stað að eitthvað hræðilegt
hefði skeð. Manabozho var góður andi og honum þótti
vænt um indíánana og vildi hjálpa öllum, sem áttu í
erfiöleikum. Hann flýtti sér því til tjaldsins, og þar sat ung
kona með lítið barn í fanginu. Barnið var mjög veikt, og
þegar Manabozho gerði sitt ítrasta til að hugga ungu
móöurina, þá sagði hún honum að stór höggormur hefði
skriðið inn um tjalddyrnar og bitið barnið, sem lá sofandi
á gólfinu.
Manabozho flýtti sér inn í skóginn strax og hann hafði
heyrt sögu móðurinnar. Hann fann brátt jurt, sem bar hvít
blóm. Hann talaði til jurtarinnar, og sagði:
„Héðan í frá verður þú læknislyf við slöngubiti."
Síðan tók hann rætur jurtarinnar með sér til tjaldsins
og sýndi konunni, hvernig hún ætti að merja ræturnar og
gera af þeim seyði til að lækna veika barnið. Konan
Hér sjáum við ákafan aflamann á sílaveiðum. Hann
er kominn langt út í Reykjavíkurtjörn áður en hann
veit af. Hann hefur gleymt öllu nema veiði-
skapnum, og svo fær hann kannski ávítur, þegar
hann kemur blautur heim. —
hlýddi fyrirmælum Manabozhos. Hún setti bakstur a
fót
barnsins og gaf því lyfið að drekka, og barnið var orðiö
heilbrigt eftir nokkurra daga hjúkrun.
Indíánarnir voru Manabozho mjög þakklátir fyrir að
hann gaf þeim þessa jurt, og þeir nefndu hana ormarót
upp frá því.
Strax og Manabozho var viss um það, að fallega lit|a
barnið (sem reyndar var stúlka, þó það komi sögunn1
kannski ekkert við) væri að ná sér, þá hélt hann ferðinn'
áfram.
Á göngu sinni sagði hann við sjálfan sig:
,,Nú verð ég að sjá um það, aö höggormurinn geti ekki
gert eins margt slæmt af sér í framtíðinni."
Brátt rakst Manabozho á orminn grimma, þar sem
hann lá og sólaði sig nálægt feni einu. Manabozho
skammaði hann harðlega fyrir vonsku hans.
„Þið ormarnir," sagði hann, „hafið rétt til lífsins,
eins og allir aðrir. Þið hafið ykkar stað á jörðinni og ykkat
verk að vinna. Þið eigið að eyða músum, rottum, froskum
og ýmsum öðrum smádýrum, sem fjölgar of ört. Þið hafið
eitur til að verja ykkur, þegar á ykkur er áðist. Þú hefur
engan rétt til þess að meiða það, sem ekki áreitir þig- Þa
var því ekkert annað en vonska, sem kom þér til að bíta
litlu stúlkuna, þar sem hún lá ogrsvaf. Héðan í frá skaltu
ekki skríða hljóðlaust um og bíta fólk."
Síðan tók Manabozho nokkrar skeljar, sem hann bar
um hálsinn. Hann skar þær til, svo þær líktust mes*
stórum perlum, og festi þær á rófu ormsins.
Síðan sneri hann sér að orminum og sagði:
„Upp frá þessum degi munu allir snákar af þínu kýnl
bera háværar hringlur. Þið skulið nefnast skröltormðr’
og þið getið ekki framan hreyft ykkur úr stað án þess 3ð
skröltið fylgi ykkur. Því munu þeir, sem þið ætlið að
meiða, vita að þið eruð að koma og forða sér þurt áður en
það er orðið of seint."
Og þannig varð það!
Manabozho gerði oft snákunum og ormunum g
geði, og þó að það hafi ekki verið þessi snákur,
rarnf1
sem
reyndi einu sinni að drepa hann, þá var það einn frænðj
hans, höggormurinn. Það getið þið lesið um í sögunm
því.