Æskan - 01.07.1978, Blaðsíða 22

Cg ætla að trúa ykkur fyrir
leyndarmáli. Ég hef ætíð verið
hræðilega huglaus. Fáir eða engir
aðrir en ég hafa vitað þetta, því að ég
hef reynt að fara eins vel með það og
ég hef getað. Með alls konar
brögðum hef ég skýlt ragmennsku
minni. Það hefur aldrei staðið á mér
að taka vel undir alls konar ráða-
gerðir félaga minna, grobba yfir ýmsu
og þykjast vera til í allt það versta. En
enginn veit hve oft mér hefur runnið
kalt vatn milli skinns og hörunds,
þegar félagar mínir hafa leikir ýmiss
konar brellibrögð, án þess að hugsa
hið minnsta um áhættu eða af-
leiðingar.
Oft hef ég grátið yfir ragmennsku
Heíöull
eða hetjja?
Smásaga
eftir
AXEL
BRÆMER
minni og stöðugt hef ég verið á glóð-
um um að einhver kvæði upp úr um
hugleysi mitt. Ég hef Ifka oft reynt að
sigrast á þessum ræfilsskap mínum,
en allt hefur það verið árangurslaus
barátta, þangað til í gær. En í gær
kom tækifærið. Óvenjulegt tækifæri.
En því megið þið trúa, að þá átti ég
bágt. En nú ætla ég að segja ykkur frá
því, sem fyrir kom.
Ég heiti Páll og pabbi minn er
bóndi. Ég geng í skóla til þorpsins.
Skammt frá skólanum stendur gömul
og hrörleg hlaða, sem ekki er lengur
notuð. Eigandi hennar vann í happ-
drættinu fyrir nokkrum árum, reif
niður bæinn sinn og flutti hann nær'
þjóðveginum. En af einhverjum
ástæðum lét hann hlöðuna standa.
Og auðvitað hertókum við strákarnir
hlöðuna. Hún er eins konar leikja-
borg okkar. Þar höfum við nú háð
margar tvísýnar orustur. Og inni í
henni og umhverfis hana hefur oft
verið ægilega gaman. Upp í hlöðu-
gatið að utanverðu liggur gamall
stigi. En uppi á loftinu höfðum við
safnað saman hálmi. Þar liggjum við
oft og látum fara vel um okkur —
höfum það svo einstaklega þægilegt.
Við skjótumst þangað oft og iðulega
eftir skólatíma eða seint á kvöldin.
En svo var það í gær. Ég var a
koma úr skólanum og sá hóp 3
félögum mínum standa í þyrpingu
utan um Jens frá Sogni. En Jens *r^
Sogni var jafnan frakkastur °9
örastur þegar um brellur °9
prakkarastrik var að ræða. Hann var
mesti grallarinn af okkur öllum. Ég sa
strax á þeim, að þeir voru með eiH'
hvað sérstakt á prjónunum núna. Sv0
ég stökk af baki, til þess að kynna
mér málavöxtu. — Þeir höfðu náS 1
stóran kassa af sígarettum, °9 nU
áttum við allir að fara upp á hlöðul0**
og reykja.
En ég þurfti auðvitað að flýta n1^r
heim — kannski var það satt. é°
aðalástæðan fyrir því að ég vildi ekk'
vera með þeim, var þetta gamla "
hugleysi mitt. Ég óttaðist afleiðing
arnar, ef það kæmist upp að ég hei
reykt. Pabbi og mamma höfðu a
sjálfsögðu bannað mér að reykj3’
sagt að það væri skaðlegt og að Þa
gæti orðið mér dýrt gaman. — Og 11
þess að félögum mínum gæfist ek
tími til að stríða mér — kalla mi9
bleyðu og öðrum slíkum leiðinda
nöfnum — laumaðist ég burt
geystist af stað heimleiðis.
Þegar ég hafði lokið við að borða'
var ég samt ekki í rónni lengur-
Mi9
langaði að vita hvernig það gengi{l
þarna í hlöðunni. Þegar ég nálgað'
hlöðuna og hafði lagt frá mér nlinn
gamla vin, hjólhestinn, heyrði ég 3,111
einu óm af háværu samtali, ógrein
legu og ruglingslegu. Þetta voru Þe
félagar mínir í hlöðunni. í fyrstu he
ég að þeir væru komnir í hár saman'
En svo var ekki. Það var annað °9
meira, sem var að ske.
„Slökktu, slökktu, aullnn,“ kalia
einn. , „
„Hjálp, hjálp, það er kviknað
skrækti annar. „Hlaðan brennub
„Það varst þú, sem fleygðir síga
rettustubbnum," æpti sá þriðji- 0$
svo hrópuðu þeir hver í kapp við aðraj
„Niður með ykkur.“ „Flýtið ykkur;
„Við brennum inni.“ Og í sama h'1
birtust tveir, þrír í hlöðugatinu °9
hlupu í tryllingslegu ofboði nið°r