Æskan - 01.07.1978, Blaðsíða 18

Endurnar verfia hrieddar.
Loksins fengu þau þær gleðifréttir að pabbi þeirra hefði leigt sér sumar-
bústað og þau ættu að flytja þangað strax daginn eftir. Þá varð nú heldur en
ekki handagangur í öskjunni. Rykug koffortin voru sótt upp á háaloft. Hinrik
fann nokkrar skeljar frá sumrinu áður í einu þeirra. Það rifjaði upp fyrir honum
endurminningar frá sumrinu áður og gerði hann ennþá óþolinmóðari eftir að
komast af stað.
Mamma þeirra var önnum kafin við aö slétta fötin þeirra og búa þau niður,
það mátti engu gleyma. Börnin vildu endilega hjálpa til. En ef hafa hefði átt allt
það með, sem þau stungu upp á, hefði það verið nóg í heilan bíl. Loksins var
mamma þeirra orðin þreytt á ærslaganginum í þeim og sendi þau niður á
götuna til þess að leika sér, en það var eins og þau væru ekki almennilega
upplögð til þess í dag.
Daginn eftir kom bíllinn, sem átti að aka með þau upp í sveitina og stað-
næmdist fyrir utan dyrnar. Bifreiðarstjóranum þótti farangurinn helst til mikill.
Hann hlóð tveim stórum pokum með sængurfötum ofan á bílinn og framan á
varð hann að binda tvær töskur. Inni í bílnum sátu foreldrarnir og börnin þrjú,
og það voru mestu þrengsli því mamma þeirra sat með marga stóra böggla,
sem hún endilega þurfti að hafa með sér.
Jæja, þau komust nú samt af stað. Og þið getið hugsað ykkur að það átti við
börnin að aka í bílnum. Þau voru alltaf að kalla: ,,Nei sko litla folaldið", ,,Ó,
sjáöu, er þetta ekki fallegt hús," o. s. frv. í það óendanlega.
En svo þögnuðu þau. Þau voru orðin þreytt af öllu því, sem þau sáu og nú
langaði þau til þess að fá eitthvað að borða. Maturinn var tekinn fram og börnin
söddu hungur sitt. — Loksins komu þau þangað sem þau áttu að vera um
sumarið, það var í litlu snotru húsi í sveitaþorpi niður við sjó.
Pabbi og mamma báru inn farangurinn og röðuðu öllu niður eins og það átti
að vera. Karen hjálpaði þeim og drengirnir hurfu. Þegar allt var komið í röð og
reglu var farið að leita drengjanna. Pétur fannst úti undir stikilsberjarunni
kolblár í framan af ofáti. En Hinrik fannst hvergi, hans var leitað um allt og
loksins fannst hann í tjörninni. Hann hafði farið úr öllum fötunum og skilið þau
gengið í ábyrgð fyrir drekann. Þaö
munaði minnstu, að hann hyggi hana
til dauðs. Þá sagði þúsundfætlan: ,,Ef
þú hrópar nógu hátt til himins á drek-
ann „skilaðu hornunum mínun1
heyrir hann kannski til þín og snÝr
aftur."
Haninn reyndi þetta hvað eftir
annað, en hvorki sást til drekans ne
hornanna. Þúsundfætlan vildi fá frið'
svo að hún sagði: „Kannski drekinn
komi á morgunn, þó að hann hafie
látið sjá sig í dag. Kallaðu á hverjun1
morgni, uns lánið leikur við þig “
Því er það sem haninn heilsar
döguninni á hverjum morgni með
galinu „Komdu með hornin min-
Hann hefur ekki misst vonina ennþa-
En reiðin bitnaði á aumingja ÞuS’
undfætlunni. Haninn skipaði afkom
endum sínum að ráðast á allar þuS
undfætlur, sem þeir sæju og éta Þ^r
upp til agna.
Skrýtlur.
Móðirin: „Gummi, kanarí-
fuglinn er horfinn."
Gummi: ,,Það er skrítið.
Hann var á sínum stað núna
rétt áðan, þegar ég var að
hreinsa búrið með ryksug-
unni.“
Nonni: „Hvernig er best að
kenna stelpu að synda?"
Gummi: ,,Best er að hjálpa
henni varlega niður í vatnið,
leggja svo hægri handlegg
utan um mittið á henni
og ..."
Nonni: ,,Nei hættu nú
alveg. Það er hún systir mín."
Gummi: „Fleygðu henni þá
bara fram af brettinu."
Frænka: ,,Þegar ég var lítil.
sagði mamma mín, að ég
mætti aldrei gretta mig, því að
þá mundi ég verða svo Ijót."
Sigga litla: ,,Þú getur þá
ekki kvartað yfir að hafa enga
aðvörun fengið."
16