Æskan - 01.11.1981, Síða 12

wtm
á sinn máta. Og heimili átti hann líka;
upp á sinn máta. Því að þegar hann
yrði stór og gæti talaó eins og full-
orðna fólkið, ætlaði hann að fara með
ekki aðeins móður sína heldur líka
föður sinn upp að kletti þegar þau
kæmu; og svo skyldu þau sitja þar og
láta sér líða vel. Og kletturinn skyldi
sannreyna, að hann væri ekki
gleymdur; að enginn hefði svikið
hann.
En þangað til hann yrði fullorðinn
átti hann aðeins guð á himninum, sem
kom í heimsókn einu sinni á ári —
sem sé á jólunum. Við hann gat hann
ekki heldur talað fyllilega ennþá; en
hann vissi að það mundi verða síðar.
Já, það var svo komið, að hann þorði
að segja allt við hann; það sem hann
þorði ekki að segja við nokkurn mann.
En guð var ekki farinn að taka mark á
því, sem hann sagði. Og það var ekki
við því að búast — hann var ekki nema
átta ára. Fullorðna fólkið kunni vitan-
lega betur að haga orðum sínum við
guð, og ekki gat hann komist yfir allt.
En Jón ætlaði að leggja sig í fram-
króka; það ætlaði hann. Hver veit
nema guð mundi Ijá honum eyra,
þegar hann yrði fermdur.
Þegar Jón var hér kominn í hug-
leiðingum sínum, heyrði hann nafn
sitt kallað frammi í göngunum; og af
því að hann vissi hve dýrum er illa við
að láta ónáða sig, flýtti hann sér fram
á móti þeim sem kallaði. Það var ein af
stúlkunum:
Þú hefur ekki sést í marga klukku-
tíma! kallaði hún í jögunartón: Hvað á
það að þýða að láta okkur bíða og
verða hrædd um þig, — hvað varð
eiginlega af þér, Jónki strákur! Og
þetta alveg fyrir jólin! En komdu
nú! . . . Húsmóðirin ætlar að vita hvort
þú kannt bænirnar þínar.
Hafðu ekki svona hátt, Manga,
sagði Jón hvíslandi: Þú vekur kýrnar.
Nú tekur í hnúkana! skellti Manga
upp úr: Ég ætti víst að fara í klaustur til
þess að vekja ekki kýrnar!
Láttu mig nú heyra, hvort þú kannt
bænirnar þínar, sagði húsmóðirin
hægt og kinkaði kolli til hans, hann
settist á skemilinn fyrir framan hana.
Og Jón settist og horfði sakleysislega
í augu henni, en jólahátíðin kom eins
og léttur og sæll svimi yfir hann; því
„Jæja, þá er nú best að athuga
þetta dót, sem pósturinn kom
með.“
r
2. „Æi, hvað fréttirnar eru kjána-
legar! Þetta er nú ekki neitt
fyrir pabba og mömmu."
að það, aó hún hafði ekki sagt Jónki,
var eins og nokkurskonar byrjun að
því, að hún mundi bráðum fara að
segja Nonni. Og á eftir mundu allir,
eða að minnsta kosti flestir á bænum
kalla hann Nonna í nokkra daga. Ó
— og þá voru komin jól! Og allt var
eins og það ætti að vera, allir góðir og
vinalegir — af því að guö var í heim-
sókn.
Byrjaðu nú, sagði húsmóðirin.
Jón horfði á heimabörnin; honum
var það Ijóst af svip þeirra og lát-
bragði, að þau höfðu ekki heldur
gleymt bænunum sínum. Og Jón var
svo glaður. Og með djúpri andakt
byrjaði hann:
Faðir minn á himnum . . .
Húsmóðirin lét prjónana sína detta
nióur í kjöltuna. Fingur henar hættu
að hreyfast en slepptu þó ekki
prjónunum. Jón rak í vörðurnar, tók
eftir hvað allt varð hljótt kringum hann
— heimabörnin skríktu en þögnuðu
undir eins aftur.
Hugsaðu þig um, barn, sagði hús-
móðirin og málrómurinn var ofboð
mæðulegur.
Það hefur ef til vill verið af því að
hún sagði ekki heldur Jónki í þetta
sinn, að Jón hugsaöi sig ekki um en
sagði aftur öruggur:
Faðir minn á himnum . . .
Lengra komst hann ekki í þetta
sinn; því að nú komu fjörkippir í
vinnusömu hendurnar húsfreyjunnar.
Hann fékk löðrung svo að hann valt
um á gólfið og þar lá hann, allt of
undrandi til þess að geta staðið upp
eða jafnvel farið að gráta. Og þarna lá
hann, þangað til sterk hönd tók í
hann, lyfti honum upp og setti hann á
skemilinn, og rödd húsbóndans
sagði:
Sestu nú þarna og hugsaðu þig um
einu sinni enn, Nonni litli . . . Og þú,
kona — spurðu drenginn hvernig það
hafi atvikast, að honum varð á að
rugla bænarorðunum, í stað þess að
löðrunga hann.
Er það ég sem á að svara til sakar,
þó að skitinn strákur, sem ég í öllum
greinum geri jafn hátt undir höfði og
mínum eigin börnum, setji sjálfan sig í
XW. 'Já
3. „Þá hef ég víst komið öllu
þessu drasli út úr hurðinni. Nú J sta$ a||S mannkynsins, af eintómri
og taka i sjálfselsku? spurði húsmóðirin og
I stóð upp. Og nú stóð Jón upp líka
má vindurinn koma
það.“

12
í ÆSKUNA hafa skrifað flestir bestu rithöfundar okkar og þýtt efni
hefur ætíð verið mjög fjölbreytt.