Æskan - 01.01.1984, Blaðsíða 5

lías S. Jónsson
Höskuldur Bjarnasoi
miösnesið á nautinu. Voru svo tveir bolar meö raftinn
á milli sín svo þeir gætu ekki skaðað fólk.
Þetta var nokkuð langt ferðalag og við komum við
á bænum Veiðileysu og drukkum þar kaffi. Ég man
alltaf eftir því hvað mér fannst kaffið í Veiðileysu gott.
Svo héldum við áfram yfir hálsinn og yfir í Kúvíkur.
Þar var Karl Jensen kaupmaður og hjá honum gist-
um við Benedikt um nóttina. Við héldum svo áfram
inn Reykjarfjörð daginn eftir og þar var boli bellaður
við trékubbinn og átti að vera þar um sumarið á
ágætis haglendi. Svo var það mörgum árum seinna
að ég kom að Kaldbak í Kaldbaksvík og þá þekkti ég
húsið aftur sem ég gisti í þegar ég var tólf ára. Þá
hafði húsið hans Karls Jensens verið flutt sjóleiðis og
var nú í Kaldbaksvík.
Sp.: Geturðu sagt okkur eitthvað fleira?
Elías: Já, já, ég get sagt þér eina sögu í viðbót. Ég
á margar sögur til að segja frá. Vorið 1930 flutti faðir
minn með fjölskyldu sína frá Klúku í Bjarnafirði og að
Bjarnanesi í sama hreppi. Það er svo, að ég held,
snemma vors 1931, að pabbi fer á sjó að vita hvort
hann fái ekki lúðu. Hann hafði ekki beitu, var bara
með tvo króka í blýsökku og í gegnum hana var járn-
teinn og taumar á hvorum enda á járnteininum og þar
í var hneif sem kallað var. Þetta var vel útbúið, færið
alveg nýtt og taumarnir nýjir. Svo förum við á sjóinn
snemma morguns, en hann fór nú alltaf snemma á
sjóinn til fiskjar.
Við erum nú þarna að reyna aö veiða lúðu en við
verðum ekki varir við neitt lengi vel. En svo allt í einu
er tekið svo rösklega í færið að það er nærri dregið úr
höndunum á pabba. Hann veit ekki hvað þetta er og
trúir varla að þetta sé svona stór lúða. Nú, hann
heldur áfram að draga nokkrum sinnum en lúðan
kippir alltaf í og fer við og við niður aftur. En svo hefst
nú að ná henni upp undir bátinn og þá sést hvað
þetta er. Þetta er þá svona rosalega stór lúða, næst
var að reyna að hafa hana inn. Þegar hún kemur rétt
undir borðstokkinn þá nær hann annarri hneifinni inn
fyrir en þá tekur lúðan fast í og ætlar beina leið niður.
Annar krókurinn krækist í borðstokkinn og báturinn
fer alveg á kaf í sjóinn svo að hann hálffyllist.
Við héldum nú að lúðan hefði slitið sig af. Pabbi
tekur krókinn úr borðstokknum og finnur þá aö hún er
enn á. Hún hefur linast svo við þetta átak að hún reynir
ekkert að fara niður eftir þetta. Pabbi dró hana upp
að borðinu. Hann var með ífæru með sér og færir í
hana, undir kjálkabarð og dregur svo hausinn upp á
borðið og lætur hana renna inn í austurrúm en þá var
hún svo löng að sporðurinn stóð langt út af borð-
stokknum. Skektan var ekki stærri en það. Og þá
stakk hann hana, sem kallað er, fyrir aftan hausinn
og svo varð hann að skera sporðinn af til þess að
hún bryti ekki bátinn ef hún færi eitthvað aö reyna.
Þetta tókst nú ágætlega. Við höfðum hana í land.
Þegar í land kom var nú farið að hugsa um hvað
ætti að gera við hana. Þá var engin verslun og engin
lúða keypt. Þá var ég látinn sækja hest og það var
settur á hann reiðingur. Lúðan var svo skorin og
henni úthlutað, sem sé allri, á næstu bæi. Þessi lúða
var tvö hundruð kíló að þyngd.
5