Æskan - 01.01.1984, Blaðsíða 10

jff A Selma Lagerlöf A |f
UMSI KIPTMGl JRINN i
© 1 í * 1
Wt
m
4.
Tröllkona var á ferö úti í skógi. Barnið sitt bar hún í
poka á bakinu. Þaö var strákur stór og ófrýnilegur,
meö úlfgrátt, strítt og úfið hár, vígtennur og kló á litla
fingri. En tröllskessunni fannst hann auðvitað fríðari
en nokkur kóngssonur.
Eftir stundarkorn kom hún þangað, sem skógurinn
var lítið eitt gisnari. Þar lá vegur. Hann var sleipur,
blautur og ósléttur. Á veginum var fólk á ferð. Það var
bóndi og kona hans.
Tröllkonan kom auga á hjónin og ætlaði að læðast
inn í skóginn aftur, því að hún vildi ekki láta þau sjá
sig.
En þá veitti hún því eftirtekt, að bóndakonan reiddi
barn í fangi sér. Þá snerist skessunni hugur. „Gaman
þætti mér að sjá, hvort barn bóndakonunnar er eins
fallegt og barnið mitt,“ sagði hún við sjálfa sig. Faldi
hún sig því næst að baki hesliviðarrunna, er stóð rétt
við veginn.
En þegar ferðafólkið reið framhjá, gleymdi hún sér
alveg, og í ákafanum teygði hún fullmikið úr sér.
Hestarnir urðu varir við stóra, Ijóta greppitrýnið. Þeir
tóku viðbragð og fældust.
Það lá við sjálft, að bæði bóndi og kona hans féllu
af baki. Þau æptu upp yfir sig af ótta og tóku í taum-
ana eftir mætti. En hestarnir voru trylltir, og skessan
sá ekki meira af þeim.
Hún gretti sig af gremju. Hún hafði varla fengið
ráðrúm til þess að renna augunum á mennska barn-
ið. En það hýrnaði heldur en ekki yfir kerlu. Þarna lá
barnið á jörðunni við tærnar á henni.
Þegar hestarnir fældust, hafði móðirin misst það úr
fangi sínu. En til allrar hamingju hafði það komið nið-
ur í þurra laufhrúgu og var alveg óskaddað. Barnið
hágrét af hræðslu, en þegar skessan laut niður að
því, þá steinþagði það, teygði út hendurnar og togaði
í svarta skeggið hennar. Tröllkonan stóð þarna steini
lostin og starði á mennska barnið. Hún virti fyrir sér
grönnu, nettu fingurna með rósrauðu nöglunum. Hún
leit inn í augun, bládjúp og skær, og hún horfði með
aðdáun á fagurrauðar varirnar. Hún snerti við silki-
mjúku hárinu, hún strauk hendinni um litlu, dúnmjúku
vangana, og hún varð gagntekin af undrun. Hún gat
með engu móti áttað sig á því, að nokkurt barn gæti
verið svo hörundsbjart og yndislegt.
Allt í einu þreif skessan pokann af baki sér og tók
upp krakkann sinn og lagði við hlið mennska barns-
ins. Og þegar hún sá, hve munurinn var mikill, þá gat
hún ekki stillt sig lengur, en fór að háskæla.
Nú höfðu hjónin náð valdi á hestunum og sneru
afturtil þess að leita barnsins síns. Tröllkonan heyrði
hófadyninn, en hún þreyttist ekki að dást að
mennska barninu. Hún sat við hlið þess, þangað til
hjónin voru alveg á næstu grösum. Þá var sem hún
vaknaði af draumi. Hún tók mennska barnið, stakk
því niður í pokann sinn, slöngdi honum á bak sér og
skundaði til skógar. En Ijóti skessustrákurinn lá við
veginn.
Skessan var varla komin í hvarf, þegar hjónin
komu. Þetta voru mestu myndarhjón, efnuð og vel
metin. Þau áttu reisulegan bæ og stóra jörð í frjó-
sama dalnum undir hlíðinni. Þau höfðu búið í mörg
ár, en áttu aðeins þetta eina barn, svo að ekki var að
kynja, þótt þau leituðu þess harmþrungin. Húsfreyjan
var nokkrar hestlengdir á undan bóndanum, og kom
hún fyrr auga á barnið, sem lá við veginn. Það orgaði
af öllum mætti og vildi fá móður sína aftur. Og konan
hefði átt að geta heyrt það á þessum hræðilegu ó-
hljóðum, að eitthvað var bogið við þetta, og hana
hefði mátt gruna, hvers konar barn þetta var. En hún
hafði verið svo undur og skelfing hrædd um barnið
sitt. Hún hafði búist við því að finna það liðið lík, svo
að hún hugsaði aðeins: „Góðum guði sé lof, að
drengurinn minn er á lífi.“
„Hér liggur barnið!" hrópaði hún og steig um leið af
baki og flýtti sér sem mest hún mátti til skessustráks-
ins.
Þegar bóndann bar að, sat konan með barnið í
fanginu. Henni var mjög brugðið. Það var rétt eins og
hún gæti ekki trúað sínum eigin augum.
„Ekki hafði barnið mitt vígtennur," sagði hún, og
10