Æskan - 01.01.1984, Blaðsíða 12

nú var í tröllahöndum, var síðasta afsprengi þeirrar
ættar. Ef hann hefði ekki fæðst, þá mundi ættin hafa
dáið út. Nú var bóndinn gramur við konu sína fyrir
það, að hún skyldi hafa misst barnið.
Hún hefði átt að meta drenginn meira en allt
annað, hugsaði hann. En þegar hann sá, hve sorgbit-
in hún var, þá gat hann ekki fengið af sér að ávíta
hana.
Bóndinn lyfti konunni í söðulinn og ætlaði sjálfur að
stíga á bak hesti sínum. En þá mundi konan allt í einu
eftir umskiptingnum.
„Hvað eigum við að gera við umskiptinginn?"
spurði hún.
„Ja, hvaö er eiginlega orðið af honum?“ sagði
maðurinn.
„Hann liggur þarna undir runnanum."
„Það fer vel um hann þar,“ sagði maðurinn og hló
kuldahlátri.
„Við verðum víst að hafa hann heim með okkur,
við getum ekki látið hann liggja hér úti á víðavangi,"
mælti konan.
„Jú, það getum við sannarlega," sagði maðurinn
og setti fótinn í ístaðið.
Konunni fannst, að bóndinn hefði alveg rétt fyrir
sér. - Vissulega áttu þau ekki að annast barn tröll-
konunnar. Hún reið líka af stað á eftir manni sínum.
En allt í einu var henni ekki unnt að halda lengra.
„Þetta er þó að minnsta kosti barn,“ hugsaði hún.
„Ég get ekki fengið af mér að láta það liggja þarna og
verða úlfunum að bráð.“
„Þú verður að fá mér krakkann," sagði hún.
„Það dettur mér ekki í hug,“ svaraði bóndi, „það fer
nógu vel um hann, þar sem hann er.“
„Ef þú færð mér hann ekki núna, þá verð ég að
fara í kvöld að sækja hann,“ sagði konan.
„Það er víst ekki nóg með það, að tröllin hafa tekið
barnið rnitt," tautaði maðurinn, „þau hafa líka ært
konuna rnína."
En hann tók barnið samt upp og fékk konu sinni,
því að hann unni henni hugástum og var vanur að
láta allt liggja í hennar skauti.
- Flýgur fiskisaga. - Daginn eftir komu margir að
heimsækja hjónin. Atburðurinn var kunnur orðinn um
alla sveitina. Ýmsir þóttust vita lengra en nef þeirra
náðu, og allir vildu leggja orð í belg og höfðu ráð
undir rifi hverju.
„Besta ráðið er að strýkja strákinn með hörðum
vendi," sagði einhver.
„Hvað stoðar það, að vera svo grimmur við hann,“
mælti húsfreyja. „Þótt hann sé leiður og Ijótur, þá á
hann enga sök á þessu.“
„En sé hann barinn til blóðs,“ svaraði sú, sem
ráðið gaf, „þá kemur tröllskessan þjótandi, fleygir
drengnum þínum, en tekur hinn í staðinn. Ég veit
mörg dæmi þess, að menn hafa á þann hátt náð
börnum sínum úr klóm tröllanna."
„En þau börn verða sjaldan langlíf," greip önnur
fram í. Og konan vissi með sjálfri sér, að þessu ráði
gat hún eigi hlýtt.
Um kvöldið sat hún stundarkorn ein inni hjá um-
skiptingnum, þá greip hana svo sár þrá eftir drengn-
um sínum, að hún vissi engin sköpuð ráð.
„Ef til vill ætti ég að reyna að flengja hann, eins og
mér hefur verið ráðlagt," hugsaði hún með sér, en
sat þó kyrr.
Þá kom bóndi inn í stofuna með stóreflis vönd í
hendi. Hann spurði eftir umskiptingnum.
Konan vissi þegar, hvað til stóð, og hún hugsaði
með sér: „Það er ekki nema gott, að hann geri það.
Ég er svo heimsk. Ég gæti aldrei fengið af mér að
berja saklaust barn."
En þegar bóndinn tók að flengja umskiptinginn, þá
var konunni allri lokið. Hún rauk á fætur og hrópaði:
„Æ, nei, gerðu það ekki, ég þoli ekki að horfa á
þetta.“
„Þið langar víst ekki til að sjá drenginn þinn aftur?"
mælti bóndi.
„Jú,“ svaraði konan. „En ekki á þenna hátt.“ Og
þegar bóndi reiddi vöndinn til höggs að nýju, hafði
hún fleygt sér yfir barnið, til þess að vernda það, svo
að höggið hitti hana.
„Drottinn minn,“ hrópaði bóndi. „Nú skil ég, að þú
ætlar að sjá svo um, að barnið okkar verði alla ævi
hjá tröllunum.1' Hann stóð kyrr og beið þess, að
konan hreyfði sig. En þegar ekkert varð úr því, fleygði
hann frá sér vendinum og gekk á braut. Var hann þá
bæði hryggur og reiður. Hann furðaði sig á því, að
hann skyldi ekki hafa farið sínum vilja fram, hvað
sem konan sagði. Hún hafði eitthvert undravald yfir
honum, og hann gat ekki látið á móti henni.
Nú liðu nokkrir dagar. Sorg og mótlæti grúfði yfir
heimilinu.
Það er sárt fyrir móður að missa barnið sitt, en
miklu sárara er þó, að eignast umskipting í sonar-
stað.
Einn morgun kom konan að máli við bóndann: „Ég
veit ekki, hvað ég á að gefa umskiptingnum að eta.
Hann vill ekki neitt af því, sem ég býð honum.“
„Það er ekki að furða," svaraði bóndi. „Hefur þú
ekki heyrt, að tröllin eta aðeins mýs og mosa, og
annan óþverra."
„Þú getur þó ekki búist við því, að ég gefi honum
þessháttar fæðu?“
„Nei, sannarlega ekki,“ sagði bóndi. „Mér þætti
best að hann dræpist úr sulti."
Nú leið svo heil vika, að umskiptingurinn fékkst
ekki til að bragða á neinu. Konan bar honum allt hið
besta, er hún átti í búrinu, en hann gretti sig og
fussaði við öllu góðgætinu.
Eitt kvöld leit helst út fyrir, að hann ætlaði að sálast
úr hungri. En þá kom kötturinn hlaupandi inn í stof-
una með rottu í kjaftinum.
12