Æskan - 01.01.1984, Blaðsíða 34

Nýtt heimili
Feröin gekk vel, og 11. júní 1687 vorum við komnir
á skipaleguna viö Spithead. Mér var ómögulegt aö
lýsa tilfinningum þeim, er gagntóku mig, þegar ég sá
aftur strandir fósturjarðar minnar.
Þarna lágu borgirnar Portsmouth og Gosport, sem
ég þekkti svo vel. Þarna gnæföi eyjan Wight upp úr
sjónum í allri fegurð sinni.
Ég fór nú meö Frádegi til Portsmouth og fengum
við okkur þar miðdegisverð. Frjádag fannst svo mikið
um allt, sem fyrir hann bar, að honum féllust orð til að
lýsa undrun sinni.
Um nónbil ókum við af stað með póstvagni til
Lundúnaborgar. Skyldu nú foreldrar mínir vera á lífi?
Það var sú hugsun, sem ríkast vakti fyrir mér af öllu.
Ég átti ýmsa ættingja í Lundúnaborg og leitaði ég
fyrst á fund þeirra til að fá vitneskju um foreldra mína.
Varð ég þá þess vís, að móðir mín var dáin fyrir
löngu, en faðir minn var enn á lífi.
Þá fékk ég mér óðara leiguvagn og ók til Jórvíkur.
Daginn eftir um hádegisbil kom ég til ættborgar
minnar. Fyrir utan borgina er kirkjugarður, og fór ég
þangað með Frjádegi, því ég gerði ráð fyrir, að þar
mundi móðir mín vera grafin. Ég spurði einn af kirkju-
garðs þjónunum, hvar hún væri jörðuð, og fylgdi
hann mér að gröf einni, er stóð á svartur kross, sem
biðbendi vafði sig upp með. Á krossinurh stóð þessi
orð:
Frá sorg og mæðu sárri hér.
í sæluvist hún burtflutt er.
„Ég hefi líka verið þér til mæðu, móðir mín elsku-
leg!“ kallaði ég og féll grátandi á kné við gröfina. En
hvernig sem ég andvarpaði frá hjartans innsta
grunni, þá dugði það ekki - gröfin gaf ekkert svar.
Allt um það varð ég bráðum rólegri, ég fann það á
mér, að hinn himinsæli andi móður minnar mundi fyr-
irgefa mér.
Ég sneri aftur til vagnsins og ók til gestgjafahúss-
ins, sem var skammt frá húsi föður míns. Gestgjafinn
var skólabróðir minn og vinur, og þegar ég hafði sagt
honum til mín, þá lá honum við að ærast af fögnuði,
og kallaði hann þegar á konu sína og bað hana að
koma með vín.
„Ekki í dag, vinur minn!“ sagði ég, „ég verð fyrst að
finna föður minn og biðja hann fyrirgefningar".
„Nei, í öllum bænum, gerðu það ekki“, sagði vinur
minn, „það verður dauði föður þíns, ef þú gefur þig í
Ijós við hann svo snögglega“.
„Einmitt þess vegna ætlaðist ég til að þú skyldir
undirbúa hann“, sagði ég. „Farðu til hans og segðu
honum, að í gistihús þitt sé kominn ókunnugur maður
frá Brasilíu, sem verið hafi í kunningsskap við son
hans. Ef hann þá segir, að sig langi til að tala við
þennan ókunnuga mann ti þess að spyrja tíðinda frá
mér, þá láttu sækja mig“.
Vinurinn fór nú, en ég stóð eftir við gluggann og
barðist hjartað ótt í brjósti mér.
Að tíu mínútum liðnum kom hann aftur og gerði
mér bendingu neðan frá strætinu, en ég flýtti mér
óðara út og gengum við svo í hús föður míns. Ég
skalf á beinunum, þegar ég var kominn inn á forstofu
gólfið, og var mér þungt fyrir brjósti.
„Faðir þinn varð frá sér numinn af fögnuði, þegar
hann heyrði, að þú værir á lífi“, sagði vinurinn.
„Gerðu honum ekki þegar að bragði uppskátt, hver
þú ert, en segðu honum fyrst nokkuð frá syni hans“.
Að svo mæltu lauk hann upp dyrunum. Ég sá þá,
hvar minn gamli og æruverðugi faðir sat í hæginda-
stól, og var auðséð á svipinum, að honum var mikið
niðri fyrir af fögnuði. Hann var orðinn hvítur fyrir
hærum og lotinn af elli. Og jafnskjótt sem ég hafði
hneigt mig og heilsað honum, ætlaði ég að tala, en
gat engu orði upp komið, ég fann, að eftir fyrsta
orðið, sem ég talaði, mundi gráturinn grípa fyrir mál
mitt.
Vinurinn hnippti í mig, en þegar það dugði ekki
heldur, tók hann til máls og sagði, að ég væri þessi
kaupmaður frá Brasilíu, sem hafði hitt son hans í
besta gengi, og hefði ýmsar útréttingar á hendi fyrir
hann. Þar með tók hann mig við hönd sér og leiddi
Hvar eru hýenurnar tvær?
34