Æskan - 01.05.1986, Síða 28

Ljós
næturinnar
Hafið þið heyrt söguna um litla
svarta kettlinginn sem fór út í
náttmyrkrið í allra fyrsta sinn?
Ef ekki, börnin góð og glettin,
þá skuluð þið lesa áfram því að
hér verður hún sögð:
Þessi kolsvarti, litli kettlingur
andaði djúpt að sér ilmi sum-
arnæturinnar (- hér á íslandi
var þetta ekki, í nótt-lausri vor-
aldar veröld — ) og hlustaði
hljóður á þytinn í trjánum.
Hann leit í spegilsléttan flöt
litlu tjarnarinnar og þá sá hann
tvö kringlótt loga-skær ljós.
„Hvað er nú þetta?“ hrópaði
hann og hopaði á hæli. En hann
herti sig upp og leit aftur í
dimman flötinn sem speglaði
einmitt og aðeins skær augu
hans sjálfs.
„Nú, er þetta þá bara ég?“
mjálmaði hann og leit öllu djarf-
legar í kringum sig.
Og alls staðar umhverfis — í
grasinu og innan um runnana —
voru óteljandi lítil ljós tindrandi
í myrkrinu.
Hvað það var? Litlar skínandi
eldflugur. Það vissi kettlingur-
inn káti ekki — en hann ætlaði
ekki að láta sér bregða aftur,
hreint ekki.
Hann hugsaði því með sér:
Þetta eru nú bara nokkrir svart-
ir, litlir kettlingar sem skima í
kringum sig eins og ég.
Og nú varð hann ótrúlega
djarfur og dáðríkur: Hann klifr-
aði upp í stórt tré. Hann vildi
sjá allt sem hægt var að greina.
í fjarska skein óskaplega stórt
og skært ljós. Fullt tungl var
það, börnin ljúf og lipur! En
kettlingurinn þekkti ekki
tunglið. Hann lét líka alveg vera
að velta fyrir sér hvað það væri.
„Þetta er ógnarstór svartur
köttur,“ hljóðaði hann upp.
„Óhemju stór - allt of stór,
svartur köttur. Mér finnst afar
óþægilegt hvernig hann starir a
mig.“
Þess vegna hraðaði hann sér
niður — þaut yfir grasflötina og
heim að húsinu.
Jafnskjótt og dyrnar voru
opnaðar skaust litli, svarti kett'
lingurinn inn. Skottið stóð bein1
upp í loft og hárin í allar áttir.
Hann var að koma inn úr
hinni niðdimmu nótt. Hún var
allt of svört fyrir lítinn kettling
sem aldrei hafði verið einn úti1
myrkri.
28