Skírnir - 01.04.1917, Qupperneq 111

•-218
Kitfregnir.
[Skirnir
var kalt til Engla og Burgunda. En þessa veröur að geta fyrir
þá sök, að Frakkland var þá svo illa komiS, aS jafnvel ungir
sveinar gengu blóSugir hverir undan öSrum, er þeir deildu um
rótt föSurlands síns og rótt erlendra yfirdrottna. VerSur þá og
auSskiliS, aS meiri bruni hafi þar þá veriS í hugum manna og vin-
átta og fjandskapur staSiS dypra en á friSartímum þeim, sem vór
höfum haft reynslu af. Þá verSur ljósara fyrir mönnum, hvernig
þessi 17 ára gamla bóndadóttir mátti orka því er hún geröi. FöS-
urlandsástin vakti henni ósigrandi þrá til þess aS bjarga ættjörð
sinni. Trúartraust hennar vakti henni aftur bjargfasta trú á því,
aS guS mundi hjálpa þjóSinni. En enginn hjálparinn kom. Þá
vaknaSi hjá henni svo lifandi þrá, að verða helsærSri ættjörS sinni
að liði, að hún trúði því, að guð hefði sérstaklega ætlað sór þetta
hlutverk. Og nú hafði hún vitranir og sagði María mey henni og
aðrir himneskir sendiboSar, hvað hún ætti að gera. LagSi hún á
staS til konungs og fekk leyfi til að fara til Orleans og lótta af
umsátinni. Óskelfdur hugur hennar og einbeitni og barnslegt trú-
artraust vakti nú Frökkum nýjan hug og nýjar sigurvonir og ætt-
jarðarást, en dró úr hug fjandmönnum þeirra með því ofurafli,
sem trú og hjátrú áttu á þeim tfmum.
Tilkoma þessarar ungu meyjar sneri öllu við, og hún leiddi
Frakka frá sigri til sigurs, fór með konung til Reims og lét krýna
hann þar sem húti hafSi heitið. Stóð nú hagur Frakka vel og
hún þóttist hafa lokið hlutverki sínu. En fyrir fortölur manna
fylgdi hún þó enti hernum, en þá fór svo að lokum að hún var
gerð bernuma og síðan seld Englendingum t hendur. Þeir geröust
nú þeir ódrengir að þeir svöluðu hatri sínu á þessari saklausu
■ mey, sökuSu hana um galdur og brendu hana á báli. Frakkakon-
ungur og hans menn gerðu engar verulegar tilraunir til þess að
bjarga henni.
Síðan hefir menn deilt á um konu þessa. Hafa sumir gert
gys aS henni, sumir lastað hana, en sumir lofað. Nú hafa Englar
nýlega sett henni minnisvarSa og reynt með þvf að má blettinn af,
. er þeir fengu við bálför hennar. Enginn getur með sauni mótr
mælt því, að húu hafi verið einhver hinn ágætasti og einkennileg-
asti bardagamaður í þjónustu hugsjónanna. En fegurstan minnis-
varða hefir hið heimsfræga þýzka þjóSskáld Fr. Schiller sett henni,
j;þar sem er sorgarleikur sá, er Alexander hefir nú þýtt.
Eg hefi orðið svo margorSur um yrkisefnið sakir þess, að al-