Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1907, Blaðsíða 82
54
ÖLAFUR S. THORGEIRSSON:
Antoníó hafði yfir sér síða kápu dökka, og var meb barða-
stóran hatt á höfðinu. Þegar við höfðum haldið áfram um
hríð, komum við á hinn svokallaða Larangeiras-veg.
,,Eftir þessum vegi förum við þangað til hann end-
ar“, sagði Antoníó.
Larangeirans-vegurinn liggur frá borginn og að rót-
um Corcóvadó-fjallsins; hann er breiður og rennisléttur.
Til beggja handa eru bændabýlin og víða skamt á milli
þeirra, einkum nærri borginni. Flest eru húsin löng
og breið, en fremur lág, og mörg með loftsvölum. En .í
kringum þau eru hinir fegurstu aldingarðar og blóma-
reitir. Frá húsunum liggja akvegir og göngustígir, með
þéttum röðum af tígulegum pálmatrjám til beggja handa,
fram á aðal-veginn. Eftir því sem lengra dregur frá
borginni, verður lengra á milli húsanna, en útsýnið alt af
yndislegra og tilkomumeira.
,,Þú situr vel á hesti“, sagði Antoníó, þegar við
höfðum farið um hríð eftir Larangeiras-veginum; ,,og eg
vona að þú sért eins þagmælskur og hugrakkur og þú ert
góður reiðmaður“.
Ég sagðist halda, að eg hefði einmitt lítið af þessum
kostum.
Nokkuru síðar heyrðum við að einhverjir komu ríð-
andi á eftir okkur. Antoníó sagði, að við skildum faraút
af veginum, meðan meiin þessir færu fram hjá. Skam
frá lágu dimm trjágöng út af veginum. Inn í þessi trjá-
göng fórum við og biöum þar, meðan hinir riðu fram hjá.
Fyrst komu fjórir menn í síðum kápum, og fóru mikinn;
rétt á eftir þeim kom luktur vagn og fjórir hestar f^'rir, og'
tveir menn ríðandi á eftir.
„Nokkrir eru eftir enn“, sagði Antoníó; ,,við skul-
um bíða hér þar til að þeir eru allir komnir hjá. Það er
mjög áríðandi fyrir mig, að við séum síðastir“.