Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Side 25

ALÞYÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
25
stíga á fætur eftir veikindin, lét
hann hana berá for á túnið í
stampi á börum á móti sér heilan
dag.
Bað hún hann að hafa stampinn
ekki fullan, en hann svaraði því
engu.
Gætti hann þess að hafa í hon-
um eins mikið og komst.
Þegar fór að líða á daginn, hneig
móðir mín tvívegis niður, og blóð
gekk upp úr henni. Um nóttina
varð hún fárveik og lá nokkuð
lengi eftir þetta. Ekki var sóttur
læknir, enda lítið um þá í þá daga.
Hresstist hún smátt og smátt og
vann verk sín um sumarið, en var
þó oft lasin og máttlítil.
Þá er loks ótalið eitt áfallið enn,
sem henti þetta heimili svo að
segja á einu ári. Um haustið fór
Sveinn til Reykjavíkur með kind-
ur til slátrunar. Sagði hann áður
en hann fór, að ekki skyldu þær
heima vaka eftir sér um kvöldið.
En seint um kvöldið, þegar fólkið
var háttað, heyrðu mæðgurnar að
barið var eitt þungt högg á hurð-
ina.
Arnrna hélt, að það væri Sveinn
»ð korna, og ætlaði ofan að opna,
en mannna sagði, að þetta högg
hefði verið svo einkennilegt og
bað hana að fara ekki fyrr en bar-
ið yrði aftur. En aldrei kom annað
högg-
Daginn eftir átti prófasturinn í
Görðum erindi til Vífilsstaða, eins
og á aðfangadaginn árið áður.
Sveinn hafði fundizt örendur í
flæðarmálinu í Reykjavík. Nokkr-
om dögum síðar var móðir mín
send þangað til að sækja fötin, sem
höfðu verið rist utan af líkinu.
Voru þau frosin, en þó gat hún
komið þeim í poka sinn. Sagði hún
síðar, að þetta hefði verið sú versta
byrði, sem hún hefði borið um
dagana, bæði þung og þá ekki síð-
ur sá stuggur, sem henni stóð af
f atagörmunum.
Þá er nú þessi raunasaga sögð,
og sézt á henni, hve margt og
mikið getur af vínnautninni hlot-
izt. Erindið á milli bæja, þegar
Guðný varð úti, var að fá sér
áfengi. Og sennilega hefði öðru-
vísi farið í Reykjavíkurferðinni,
hefði Sveinn verið ódrukkinn, því
að þá hefði hann gert sér grein
fyrir, hve hættulegur farartáhni
lækurinn var. Auðséð var líka á
því, sem á eftir fór, að hann kenndi
sér að meira eða minna leyti um
dótturmissinn, því að öllum bar
saman um, að hann hefði að lok-
um vitandi vits bundið endi á líf
sitt.
Já, þetta var áfenginu að kenna,
eins og margir raunalegir atburðir
fyrr og síðar, þótt í bókmenntun-
um sé mikið að því gert að hampa
þessu nautnalyfi sem gleðigjafa.
Halla Magnúsdóttir.
Fyrir yngstu lesendurna:
Einu sinni var lítill drengur. Hann hét Pét-
ur. Hann átti heima hjá pabba sínum og
mömmu, eins og flestir litlir drengir. Hann
var ekki farinn að ganga í skóla. Hann var
ennþá of ungur til þess. — Og nú veizt þú
heilmikið um hann Pétur litla.
En hverjir voru þá þessir Smellur og Skell-
ur? Vertu nú bara rólegur og stilltur. Þá skal
ég strax segja þér það. En þá verður þú líka
að taka vel eftir. Smellur og Skellur eru —, já,
hvað heldur þú? — Þeir eru skórnir hans Pét-
urs vinar okkar. Og það get ég sagt þér, að
Pétri þykir vænt um skóna sína. Hann er líka
í þeirn allan daginn frá morgni til kvölds. Það
er gott að eiga góða skó í snjónum á veturna
eða í rigningunni á sumrin. Og hvernig held-
ur þú, að fæturnir á honurn Pétri litla yrðu þá,
ef litlu góðu skórnir hans, þeir Smellur og
Skellur, væru ekki til þess að hlífa þeim og
vernda þá fyrir bleytunni og kuldanum? Þá
yrðu þeir bæði sárir og kaldir. Og þá fengi
Pétur litli áreiðanlega kvef í litla nefið sitt.
Og þá þyrfti Pétur kannski að liggja í rúm-
inu, og það væri nú ekki gaman.
Þeir Smellur og Skellur eru mestu fyrir-
myndarskór. Þeir eru bæði sterkir og fallegir.
Það er gott að geta sagt það, því að það gerir
söguna miklu betri. Langar þig til þess að vita,
af hverju þeir eru kallaðir Smellur og Skellur?
Þá er að segja frá því. Það er af því, að livar
sem Pétur litli fer á skónum sínum, þá segja
þeir alltaf smellum — skellum. Þetta getur þú
sjálfur heyrt, þegar hann Pétur hleypur eftir
gangstéttinni. Þá segja skórnir hans alveg skýrt
og greinilega smellum — skellum, smellum —
skellum.
Pétur vill alltaf hafa allt í röð og reglu. Þess
vegna lætur hann alltaf skóna sína fallega und-
ir rúmið sitt á hverju kvöldi. Svo fer hann upp
í rúmið, breiðir ofan á sig sængina sína og fer
með kvöldbænirnar. Og svo er Pétur sofnaður.
En undir rúminu standa þeir Smellur og Skell-
ur hlið við hlið alla liðlanga nóttina. Þú heldur
kannski að þeim leiðist þarna. En svo er ekki.
Þeir eru venjulega jafn þreyttir eftir daginn
og Pétur og eru því fljótir að sofna eins og
hann.
En svo var það eina nótt. Það var glaða
tunglsljós. Þeir Smellur og Skellur gátu ekki
með nokkru móti sofnað. Þarna stóðu þeir svo
fallega hlið við hlið og héldu í reimarnar hvor
á öðrum.
Loksins rauf Smellur þögnina og sagði:
„Heyrðu Skellur. Við verðum að finna upp á
einhverju skemmtilegu.“ „Já,“ sagði Skellur.
„En hvað ætti það nú að vera?“ Honum datt
ekkert í hug. Smellur var alltaf miklu hug-
myndaríkari og datt margt smellið í hug. —
„Jú,“ sagði hann hugsandi. „Ég veit hvað við
skulurn gera. Við skiptum um stað. Þú kemur
hingað á minn stað. Ég fer svo á þinn stað.
Svo skulum við sjá til í fyrramálið hvort Pétur
tekur eftir því eða ekki.“
Og þetta gerðu þeir. Smellur fór þangað,
sem Skellur var vanur að standa. Skellur kom
sér fyrir, þar sem Smellur var vanur að vera.
Báðum fannst þeirn Jretta vera ágæt hugmynd.
(FramJiald á bls. 36)