Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Side 36

36
ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
Sagan af S M EX LI <

(Framhald af hls. 25)
Og alla nóttina voru þeir af og til að líta hvor
á annan og kíma.
Pétur vaknaði eldsnemma morguninn eftir.
Veðrið var ljómandi gott, og sólin skein inn
um gluggann. Pétur litli vildi flýta sér að kom-
ast á fætur og út í góða veðrið. Hann tók
ekkert eftir því, að skórnir hans höfðu skipt
um stað. Hann tróð sér í þá og gleypti í sig
morgunmatinn. Svo var hann þotinn út að
leika sér.
En hvað var nú þetta? Skórnir hans sögðu
alls ekki smellum — skellum, smellum — skell-
um, eins og þeir voru vanir að gera. Nei, það
gerðu þeir ekki. Nú sögðu þeir skellum — smell-
um, skellum — smellum. Og stundum sögðu
þeir meira að segja bara skella — smellum,
skellum — smella, eins og þeir væru hálfrugl-
aðir.
Eftir dálitla stund fór Pétur að finna mikið
til í litlu fótunum sínum. Skórnir þrengdu svo
mikið að þeim. Að lokum fann Pétur svo mik-
ið til í fótunum, að hann varð að fara heim.
Þegar mamma hans sá hann, skellti hún á
lær sér. Svo hissa var hún. „Pétur, þó,“ sagði
hún og hló. „Þú hefur farið í skóna þína öf-
uga. Komdu nú, svo að ég geti hjálpað þér.“
Svo klæddi hún Pétur úr skónum og setti rétt-
an skó á réttan fót. Og þá voru þeir hvor á
sínum fæti. Pétri fór strax að batna í fótunum.
Eftir fáar mínútur voru fæturnir hans orðnir
eins góðir og þeir höfðu beztir verið. Þá þaut
Pétur aftur út að leika sér. En eitt gat hann
ekki skilið: Það var það, hvernig skórnir hans
hefðu ruglazt svona.
En það vissu aftur á rnóti þeir Smellur og
Skellur. En báðir voru þeir nú dauðfegnir að
vera aftur kornnir á réttan fót. Þess vegna lá
ljómandi vel á þeim. Þeir bara skríktu og
hlógu, þótt þeir rækjust hvor í annan, þegar
Pétur hljóp á harðaspretti niður götuna. Og
nú var gamla, góða lagið, því að nú sögðu
þeir bæði skýrt og greinilega: „Smellum —
skellum, smellum — skellum.“
Og köttur úti í mýri
setti upp á sér stýri;
úti er ævintýri.
Ferskeytla
Hérna er ferskeytt
vísa, rétt stuðluð
og rímuð. Hún er
eftir Jón Helgason,
en Bjami Jónsson
kennari skráði.
Hvemig er vísan?
Hún er prentuð
með venjulegu letri
á öðrum stað í
blaðinu.
skreyttur ferlegum myndum af
einhvers konar ljónum, sem bíta í
skjaldarrendur. Neðst á fótstallin-
um breiðir örn út vængi yfir slöng-
ur, eiturkvikindi og einhverja púka
og hvessir sjónir út á Rín. Nokkrir
hermenn eru þarna á gangi. Ég
hjálpa þeim til þess að taka mynd-
ir, en þeim er óljós æðri merking
táknanna á fótstallinum. Minnis-
merkið hérna hefur varla tekið
öðrum slíkum fram að listrænu
gildi, en menn sakna þess, af því
að það er horfið.
Endalok minnismerkis Vilhjálms
keisara eru ekkert einsdæmi eftir
síðustu styrjöld. Bóka-, lista- og
þjóminjasöfn Þýzkalands eru mörg
illa farin, ýmist brunnu þau eða
voru rænd. Jafnvel litla byggða-
safnið í Herford er að láta gera
stælingar af gripum, sem það átti,
því að þeir hurfu vestur á bóginn
með hinum sigrandi herjum.
Koblenz er iðnaðar- og verzl-
unarborg, en þar eru einnig ágæt
leikhús, lista- og þjóðminjasafn.
A Rínarsafni fræðist ég um það,
að sjór hefur eitt sinn legið allt
að Bonn, og í honum lifðu alls
konar furðufiskar. Þar gat m. a.
að líta hryggjarliði og augnakalla
smáhvala, sem lifðu í hafinu og
syntu allt upp til Kölnar og Bonn.
I hinni miklu Kölnardómkirkju eru
hvalskíði varðveitt sem helgigrip-
ir. Ætli stúlkur séu svona mjaðma-
miklar á þessum slóðum, af því að
hvalir ríktu hér áður í djúpu hafi?
Hér er efni í margar þýzkar dokt-
orsritgerðir í líffærafræði. Ritgerð-
in ætti að hefjast á almennri lýs-
ingu á mjöðmum og hlutverki
þeirra. 2. Mjaðmir á Grikkjum og
Rómverjum. 3. Germanskar
mjaðmir og álit Kants, Goethes og
Alexanders von Humboldts á þeim
líkamshluta. 4. Mjaðmir við Neðri-
Rín. 5. Mjaðmir hvalfiska. 6. Alykt-
anir og niðurstöður. Þetta gætu
eflaust orðið vinsæl vísindi hér í
landi, en ég er ekki í skapi til að
leggja frekari stund á líffærafræði
og lýk skoðunarferðinni um safnið
hjá beinabrotum mammútta, sem
fundust undir Hohenzoller Strasse.
Rínardalur.
Fyrir sunnan Koblenz hefst Rín-
arrómantíkin. Þar verður Rínardal-
ur dýpri og tilkomumeiri, og þar
hefjast aðal-vínyrkjuhéruð Þýzka-
lands. Uppi á höfðanum næst fyrir
sunnan borgina eru rústir nefnd-
ar Königsstuhl. Þar komu kjörfurst-
ar saman áður fyrr og völdu kon-
unga Þýzkalands. Hér eru háar og
brattar hlíðar til beggja handa.
Fyrir ísöld var engin Rín til. Þá
var mikið stöðuvatn í dalnum milli
Vogesafjalla og Svörtuskóga og
hafði afrennsli suður í Róndal. Við
jarðhræringar opnaðist því leið til
norðurs, og nú hefur Rín grafið
hér gneisklöppina a. m. k. í 30
milljónir ára. Ummerki hennar
minna mig á afrek Þjórsár inni í
Básum á Holtamannaafrétt. Þar
fellur drottning íslenzkra fallvatna
í mjög þröngum og djúpum far-
vegi; á þúsundum ára hefur hún
grafið sér stöllóttan dal gegnum
blágrýtislög íslenzka hálendisins.
Þar drýpur ekki vín af hverri syllu,
heldur smjör af stráum, og þar er
hvannstóð í giljum og burnirætur,
en Þjórsá niðar fyrir neðan, því að
hún er ekki þögul eins og Rín. —
Þannig mundi hún falla til sjávar
djúp og ströng í dal sínum, ef ekki
hefði orðið ógurlegt eldgos og fyllt
dalinn suður af Tungnaá, svo að
þar fyrir sunnan sjá engir merki
hans nema Guðmundur Kjartans-
son. Hér eru hins vegar allir eldar
kulnaðir fyrir ævalöngu,, maður-
inn einn hefur raskað ró árinnar,
en þó furðanlega lítið.
Áin hlykkjast hér víða milli
þverhníptra höfða. I vagninum
með mér eru austurrísk hjón í
fylgd þýzks vinar úr Rínardal.
„Hér eru yngismeyjarnar sjö“,
segir hann og bendir út um glugga.
Ég rýni með þeim austurrísku vest-
ur yfir fljótið, en sé ekkert nema
snarbrattar klettahlíðar fyrir hand-
an með vínviði á stöllum. Hver
snös, hver tangi ber sérstakt nafn.
Hér verður áin aðeins um 150 m