Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Síða 42

42
ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJABÐAR

Hafnfirðingar hafa jafnan litið með nokkru stolti
til hafnfirzkrar bókaútgáfu, og þeir fylgjast gjarn-
an vel með nýjum bókum, sem koma írá hafnfirzk-
um bókaútgefendum. í fararbroddi nefnist ný bók
skráð af Guðmundi G. Hagalín, gefin út af Skugg-
sjá. Þetta er tyrra bindi af ævisögu hins kunna
athaína- og útgerðarmanns, Haralds Böðvarsson-
ar. Þetta er saga mikilhæfs manns og um leið at-
vinnusaga. Það er ekki að eta, að mörgum Hafn-
firðingi mun leika hugur á að kynnast þessari bók.
Jólablað Hafnarfjarðar hefur fengið leyfi til að
birta eftirfarandi kafla úr bókinni og kann fyrir
það beztu þakkir. Jólablaðið er þess fullvíst, að
lesendum muni finnast þessi brot skemmtileg af-
lestrar, þótt þau njóti sín hvergi til fulls, miðað við
það að hafa bókina sjálía.
Tvö brot úr bókinni »1 fararbroddi«
eftir Guðmund G. Hagalín
spennti greipar, hneigði höfuðið og
bað:
„Góði Guð og Jesú, ég bið ykkur
nú að gera það fyrir mig og hana
mömmu og hann pabba, líka fyrir
Völlu og Bjössa og Axel og Leif —
og fyrir hana litlu systur, þó hún
sé sofandi núna, að láta ekki skip-
ið reka upp og brotna. Við skulum
öll reyna að vera góð og muna að
lesa bænirnar okkar á kvöldin og
signa okkur á morgnana, þegar við
komum út — ef við erum þá ekki
of syfjuð á kvöldin og liggur svo
afskaplega mikið á á morgnana.
eins sperrt og þau gátu orðið. Fað-
irinn horfði líka á hann í bið og
undrun — ef ekki eftirvæntingu.
Og auðvitað horfði Helga Guð-
brandsdóttir einnig á soninn. En
augu hennar voru óræð. Hún hafði
tekið að kenna honum bænir, strax
og hann var orðinn það skýrmælt-
ur, að hann gæti haft orðin eftir
henni óbjöguð, og þær bænir lét
hún hann lesa á hverju kvöldi í eitt
eða tvö ár. Svo tók hún að láta
hann bæta við bæn frá eigin brjósti,
áður en hann las Faðir vor og
Blessunarorðin. Síðasta árið hafði
Snemma beygist krókurinn
til þess er verda vill
»Víst gerir Hann
það«
Böðvar Þorvaldsson, kaup-
maður og útgerðarmaður, faðir
Haralds Böðvarssonar, hefur
keypt þilsldp frá Skotlandi. Það
er nýkomið og liggur á Kross-
víkinni, þar sem verið er að lag-
færa það og búa það undir veið-
amar. Þá rekur á ofsaveður,
skipið fer að drífa og það er
óttast um það. Böðvar Þorvalds-
son og fjölskylda hans er í stof-
unni heima hjá honum og bíða
átekta. Uggur og kvíði Iiggja
í loftinu, því að skipið er óvá-
tryggt. Og það gleymist alveg,
að í dag er 7. afmælisdagur
Haralds litla. Og nú gefum við
Hagalín orðið:
Helga Guðbrandsdóttir hafði
ekki sagt neitt, nema þetta við
Valdísi litlu, allan þann tíma, sem
fjölskyldan hafði verið þarna sam-
ansöfnuð í stofunni. Nú stakk hún
allra snöggvast prjóni upp í hárið
á sér og mælti rólega:
„Þessi áhlaup standa nú sjaldan
lengi, — hann sprengir sig, eins og
það er kallað."
„Það er bara, að annar sprengi
sig ekki áður,“ sagði bóndi henn-
ar. Ekkert meira.
„Við eigum nú Guð yfir okkur
— líka veðrahamurinn, og ef hon-
um þykir henta að lyfta fingri, þá
gildir það sama hér og okkur er
sagt frá í Ritningunni. Hann Stur-
laugur, afi minn, sagði einhvern
tíma, þegar þeir voru að dást að
sjómennskunni hans: „Já, meðan
Hann telur mér og þeim, sem með
mér eru, það bezt henta, á meðan
get ég varazt hverja báru, hvort
heldur er í röstunum hérna á hon-
um Breiðafirði — eða á útsjó
undir Jökli.“ Og hann var víst ekki
að veifa trúnni sinni, maður sá —
ekki svona hversdags. ... En það
sagði mér maður, sem oft og lengi
var með honum á sjó, að aldrei
hefði hann orðið þess var, að hann
kviði neinu. ... Og ekki trúi ég,
að hann hafi verið sérlega kvíð-
inn, hann tengdafaðir minn, þó að
hann brygði sér stundum í skinn-
klæði, meðan hann var prestur í
Grindavík — mér hefur ekki fund-
izt hann vera þannig.“
Böðvar Þorvaldsson svaraði ekki,
en það var sem hann réttist í
baki.
Þá var það, að Haraldur Böðv-
arsson leit á móður sína og gekk
síðan rakleitt til hennar og stað-
næmdist við kné henni. Hann
þagnaði andartak, en sagði svo:
„Mamma mín, ég skal biðja Guð
að gefa það, að skipið okkar reki
ekki á skerin, — á boðana eða upp
í fjöruna.“
Þeir sneru sér allir við, bræðurn-
ir, sem stóðu úti við gluggann, og
Valdís lét saumana sína síga í kelt-
una. Öll horfðu þau á hann, systk-
inin, munnurinn opinn, augun
hún ekki skipt sér af kvöldbænum
hans, en þó gefið honum gætur og
komizt að raun um, að hann van-
rækti ekki lesturinn — ekki heldur
að biðja frá eigin brjósti, þó að
raunar hefði komið fyrir, að hann
dytti út af, áður en hann kæmist
svo langt. Hvers beið hún nú?
Hvers vegna svaraði hún honum
ekki? Kannski hugsaði hún sem
svo: Gæti það ekki orðið drengn-
um mínum áfal'l að biðja Guð um
það af fyllsta trúnaðartrausti, sem
okkur finnst öllum mikið undir
komið, og fá ef til vill ekki bæn-
heyrslu?
Hann sagði af nokkurri óþreyju:
„Þú hefur sagt mér, að Guð
gerði það, sem hann væri beðinn
um nógu vel — ef maður tryði því,
að hann gerði það.“
Móðirin sleppti prjónunum,
greip í hendur syni sínum og horfði
á hann eins og augu hennar gátu
orðið skærust og mildust:
„Bið þú, barnið mitt.“
Og hann dró að sér hendurnar,
... í Jesú nafni, a-men."
Það var steinhljóð í stofunni.
Enginn sagði neitt, enginn hreyfði
sig. Og það var eins og landsynn-
ingurinn hefði tekið sér stund til
umhugsunar. Svo réðst hann á hús-
ið á ný af slíku offorsi, að það nötr-
aði meir en nokkru sinni áður. Ein-
hver af rúðunum var tekin að
gnötra, heyrðist frá henni lang-
drægt og hriktandi hljóð — svo
sem fjarlæg kveinan, rofin af áköf-
um, en niðurbældum ekka. Og nú
þaut Haraldur út að glugganum,
og faðir hans og bræður horfðu
þangað líka, nema sá yngsti. Hann
stakk fingri í munninn, horfði á
móðurina, sagði:
„Heldurðu að Hann geri þetta (
ekki, mamma?"
Haraldur horfði á rokið á Sund-
inu. Það var mikið, að ekki skyldi
hreinlega sjást í botn. Svo sem
andartak var hann gagntekinn af
leik stormsins á Sundinu — og sko,
hvernig hann tætti í sundur hvíta
falda öldunnar, sem braut á Vest-
Ensk, dönsk, þýzk og amerísk leikföng
í miklu og fjölbreyttu úrvali
Verzlunin FÖNDUR s.l.
Reykjavíkurvegi