Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 5

HEIMILISVINURINN
5
hrum af elli og vesöld og verðir að vera upp á
manna náðir komin með allt“.
Var nokkur beiskja í rómnumf Jeg leit upp.
Skæra, rólega augnaráðið benti á þolinmæði og
undirgefni.
„Jæja" sagði jeg, „þetta er nú allt satt, en
einmitt þess vegna er mjer forvitni á að vita,
hvers vegna þú getur allt af verið svona glöð“.
„Já, það er nú gáta, sem lífið þarf að ráða
þjer, barnið mitt", sagði Björg. „Þú ert ung.
Það var jeg líka einu sinni — fyrir löngu, löngu
síðan“. Hún þagnaði við og það kom angur-
blíðusvipur á andlit hennar, einhver saknaðarblær,
þegar hún minntist æskudaganna löngu horfnu. —
„Jeg var ung og glöð, en jeg vissi þá ekki hver
er sanna gleðin, gleðin, sem friður og ánægja
fylgir, sem líka getur tekið sjer ból í hjörtum
sveitarómaganna, sem getur byggt hin aumustu
hreysi, ekki síður en skrauthýsin. Hún breytir
fátækt í auðlegð, gjörir sorgina ljetta og veitir
líf í dauða“.
„Jeg skil þig ekki vel, Björg mín“, sagði jeg.
„Þú værir væn, ef þú segðir mjer þetta betur".
„Reynslan er dýrmæt, barnið mitt“, sagði
Björg, „hún þroskar mann og sýnir manni, hvað
lífið er. Hún hefur sýnt mjer, að alt hið ytra,
auður, metorð, frægð, heiður — það á ekkert
skylt við gleðina og friðinn, sem við vorum að
tala um; hún fæst ekki fyrir neitt af þessu. En