Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 47

46
HEIMILISVINURINN
aldrei sjeð neitt eins hvítt, segir hann. Hann ætlaði
að reyna að róa að því, en báturinn var helzt til
seinfara, og í sama bili vaknaði hann. Hann varð
órólegur út af draumnum. En þegar hann svo
gengur út daginn eptir, eins og til að ga að þessu
yndisfagra skipi, þá sjer hann norska fánann blakta
yfir húsi trúboðans, en úti fyrir lá trúboðaskipið
Éliezer. Upp frá þeirri stundu hefur hann aldrei
vanrækt að sækja guðsþjónustu, nema lögmætfor-
föll hafi bannað. Hann var skírður 23. jan. 1879
og heitir síðan Jósep.-------
Nú eru mörg ár liðin síðan. Ef þú ferðaðist
tii Betel og virtir fyrir þjersmáu, hvítklæddu hópana,
sem streyma til kirkjunnar sunnudag eptir sunnu-
dag, þá myndir þú fljótt koma auga á hávaxinn
svertingja, sem býður góðan þokka, með konu og
sjö börnum þeirra. Og ef þú spyr, hver það sje,
þá færðu að vita, að það sje Jósep, svarti þræll-
inn, sem einu sinni var svo illa haldinn. Ef vjer
göngum í kirkjuna, og setjumst upp í kórinn, þá
veit jeg þú játar, að það er fögur sjón að sjá nið-
ur yfir Þessi svörtu andlit, sem gægjast út úr
hvíta þjóðbúningnum. Jósep er meðhjalpari. Hann
heldur bænina alvarlega og innilega, svo bænar-
andinn kemur yfir oss líka.
Að áliðnu kvöldi göngum vjer til Betaníu,
og heyrum, þegar vjer erum að ganga þar frani
hjá húsi einu, að þar er maður að biðja svo hjart-
næmilega, að vjer hljótum að nema staðar við
HEIMILISVINURINN
47
dyrnar, til að sjá, hver það er. Það er Jósep
með hópinn sinn, og er að halda kvöldbænir.
Ef vjer svo göngum daginn eptir til skóla-
húss í Betaníu, þá hittum vjer Jósep þar; þar er
hann að segja börnunum frá frelsaranum, svo
barnslega og einfaldlega eins og honum er lagið.
Hann hefur nefnilega gengið á kennaraskóla og er
kennari. Heimilið hans sjálfs er líka friðarheim-
kynni,því að kona hans Rebekka er sannkristin kona.
Ef þú spyr, hvað valdið hafi svo mikilli
Þreytingu, þá er ekki öðru til að svara, en þessu:
Það er fagnaðarboðskapur Krists.
Það eru til nokkrar sannanir fyrir því, hvern-
'g guðs andi var yfir honum til að aga hann.
Einu sinni var hann lengi þunglyndur; það ljek
aldrei bros á vörum hans, eins og vant var. Hvað
gekk að honumf Einu sinni kom hann inn í skrif-
stofuna til mín. „Sjáið þjer, hjerna er dálítið, sem
hefur kvalið mig svo mikið«, sagði hann og tók
UPP hjá sjer gamlan, rj'ðgaðan hníf og hurðar-
jám. sjárnið hafði jeg með mjer frá rústunum á
gömlu stöðinni og hnífinn úr garði verzlunarum-
hoðsmannsins. Þetta hefur legið hjá mjer í öll
þessi ár (minnst 13 ár). Hvað á jeg að gjöra við
það?« Já, þetta var nú ekki eyris virði allt sam-
an, en það lá þungt á samvizku hans. Jeg tók
því við þessum munum og geymdi þá til minn-
"'gar um vakandi samvizku, og hann gekk burt
fra mjer, huggaður af orðum fyrirgefningarinnar.