Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 6

6
HEIMILISVINURINN
jeg skal segja þjer stutt ágrip af æfisögu minni,
ef þú vilt. Hún er ekki merkilegri eða viðburða-
ríkari en ótal annara. Það er sama breyska hjart-
að, sem á í höggi við freistingar og þrautir. Þar
skiptast a bros og grátur, uns dauðinn bregður
sigð sinni. — En ef þú vilt skal jeg byrja.“
„Faðir minn druknaði þegar jeg var 5 ára
gömul. Móðir mín“stóð þá eptir ein með hópinn
sinn, 4 börn ung. Sárfátæk var hún, það lítið
sem til var, fór í skuldir. Hún vann nótt og dag;
sveitin lagði henni lítið eitt árlega til framfæris.
Við börnin vorum öll heima hjá henni á meðan
við vorum i ómegð, en óðar en við komumst
nokkuð til vika, urðum við að fara áð vinna hjá
vandalausum. Við bjuggum í litlu kauptúni og
helstu endurminningar mínar frá barnæskunnni eru
fiskireitirnir hjá J. kaupmanni. Frá því snemma
á morgnana til þess seint á kvöldin rogaðist jeg
með þungar handbörur fullar af fiski, ýmist til
breiðslu eða hleðslu. Opt var jeg þreytt þegar
dagurinn var liðinn og jeg lagðist til svefns í
rúmi mínu, og jeg man, að jeg öfundaði þá, sem
ekki þurftu að vinna, sem gátu lifað og leikið sjer
áhyggjulausir fyrir morgundeginum. Fátæktin
bindur manni opt og einatt þungar byrðar. Það
var nóg um skemtanir og glaðværð í kaupstaðn-
um, en jeg gat ekki tekið þátt í þeim, fötin mín
voru of fátækleg til þess. Jeg vissi, að sumar
efnalitlar stúlkur lánuðu sjer föt á dansleiki eða