Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 30

30
HEIMILISVINURINN
hvíldi friður yfir öllu, en gamli maðurinn var í
ákafri geðshræringu.
Hann var að tala við son sinn. Ungi mað-
urinn stóð í sömu sporunum, alt útlit hans var
alvarlegt. Oldruð kona var einnig inni í herberg-
inu. A svip hennar lýsti sjer kvíði og harmur.
Hún leit tárvotum augum ýmist á mann sinn eða
son.
„Þú ert þá að hugsa um, að halda þessu á-
fram?“
„Jeg á ekki annars úr kosta, faðir rninn",
sagði ungi maðurinn í lágum rómi og varir hans
titruðu. „Jeg verð að hlýða vilja drottins, ganga
þá braut, sem hann hefur mjer ákveðið".
„Haltu áfram", sagði faðir hans og leit fyrir-
litlega til sonar síns, er hafði þagnað. „Þú ert
víst að hugsa um að prjedika fyrir okkur núna!
Þú að prjedika!“
„Jeg sje umhverfis mig óteljandi veslings
syndara, sem lifa í fáfræði, syndum og löstum og
fyrirlíta guð og boðorð hans, og enginn bendir
þeim á frelsisveginn, sem guð hefur lagt fyrir
frelsarann Jesúm Krist. “ Sonur hans hafði tekið
aptur til máls. „Svo þegar þessir aumingjar
koma til mín og grát-biðja mig að tala við sig
um guðs ríki, þá veit jeg ekki, hvernig jeg gæti
afsakað það fyrir guði og samvizku minni, ef g
neitaði þeim um þessa bón. Þannig er köllun mín,
þetta knýr mig til að boða fagnaðarerindið".