Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 34

34
HEIMILIS VINURINN
hann kominn til þorpsins. Þar beið fjöldi fólks,
er œtlaði að hlýða á orð hans.
* *
*
Hjónin voru þögul og]í þungu skapi, er þau
mættust að miðdegisverði. Þau reyndu hvort í
sínu lagi að dylja óróann, sem bjó í hug beggja.
Að aflokinni máltíð var þjóninum boðið að söðla
hest húsbóndans, hann ætlaði að ríða spölkorn í
góða veðrinu og heimsækja um leið fornvin sinn
einn, í von um að það ljetti á lund hans.
Hann reið hægt og virti íyrir sjer hið fagra
land umhverfis. Bráðum var hann þó kominn til
hins ákveðna staðar.
Hann stöðvaði hestinn. Hann heyrði skæra,
hreimfagra rödd. Hún hljómaði frá húsi, sem stóð
við veginn. Hann þekkti þessa rödd. Það var
rómur sonar hans. Þarna var hann þá að prje-
dika! Fyrst kom honum til hugar, að stíga af
hestinum, ganga inn í húsið, reka fólkið út með
harðri hendi og skipa syni sínum að þegja. Þar
næst hugsaði hann, að bezt væri að keyra hest-
inn sporum og riða sem hraðast burt, til þess að
vera laus við að heyra liinn minnsta óm af þessu
rugli, sem honum þótti svívirða sig og sína. Enn
þá eitt kom í hug hans. Hann hafði stundum
half-langað til að kynnast þessu undraafli, sem
hafði gjörbreytt h'ferni sonar hans. Dyrnar á
húsinu voru aptur, gluggatjöldin breidd fyrir glugg-
ann, því sólarhitinn var svo mikill. Það gat eng-