Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 13

HEIMILISVINURINN
13
og munnurinn síbrosandi, og þó bjó ekki sú gleði
í hjarta rnínu þá, sem býr þar nú, fyrir guðs náð.
Jeg giptist ungum efnilegum manni. Við
reistum bú í húsi, sem við áttum sjálf; það var
snoturt og þægilegt og mér fannst jeg nú hafa
gripið hamingjuna höndum.
Móðir mín fluttist til okkar. Mjer þótti vænt
um að geta gjört eitthvað fyrir hana, sem hafði
gjört svo ótal margt fyrir mig, en það varð ekki
löng stund, sem hún þurfti á því að halda, hún
dó litlu eptir að hún kom til okkar.
Alvara lífsins byrjaði eiginlega ekki fyrir
mjer fyr en með giptingu minni. Það fór líkt
og hefur opt farið, maðurinn minn fór að drekka,
fyrst h'tið, en það smájókst, það særði mig mjög,
ekki sízt er jeg sá fram á, hvernig efni okkar
eyddust. Heimilislifið, sem áður hafði verið rólegt
og skenitilegt, varð nú fullt ófriðar og leiðinda.
Jeg reyndi að telja um fyrir honum, en það var
þýðingarlaust. Optast lauk þeim samræðum
þannig, að við skildum í styttingi. Þannig fór
og einn dag, sem mjer er minnisstæður, okkur
varð sundurorða og hann þaut út, — hann kom
að vísu braðlega heim aptur — en hvernig? Hann
hafði drukkið talsvert í veitingahúsinu, og steypt-
ist svo á höfuðið fram af hárri bryggju, menn
nokkrir, sem voru að breiða net skammt frá, sáu
til hans, tóku hann og báru hann heim til mín
alblóðugan og líkari dauðum manni en lifandi. —