Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 21

HEIMILISVINURINN
að til og kviðið fyrir. Fermingardagurinn minn
var runninn upp.
Jeg var fljótur að líta út um gluggann og
gæta að veðrinu. Það gat ekki betra verið, logn
og blíða og hvergi regnský.
Jeg hraðaði mjer á fætur og gekk upp fyrir
bæ; mjer var hálf-órótt innan brjósts, og fór að
labba um hólinn fyrir utan og ofan bæinn. Hann
var vanur við fætur mína, opt hafði jeg rennt
mjer á fjöl fram af honum, og margopt höfðum
við systkinin velt hvert öðru fram af honum, ekki
sízt, þegar verið var að taka saman flekkina á
honum á sumrin. Stundum hafði eitt okkar setið
á brekkubrúninni, þar sem hún var bröttust og
reynt að varna hinum uppgöngu, og sá leikur
hafði optast endað með því, að verjandinn liafði
misst fótanna, og 4 eða 6 hendur „hjálpað" hon-
um niður á jafnsléttu.
En jeg var ekki að hugsa um þess háttar
barnaleiki í þetta sinn.
Skyldi jeg fá nokkuð í fermingargjöf? — Hver
skyldi jeg verða í röðinni? — Ætli jeg gleymi nú
ekki einhverju, þegar farið verður að spyrja mig?
— Það voru aðalspurningarnar, sem jeg var að
velta fyrir mjer.
Presturinn ætlaði sjálfsagt að raða okkur eptir
kunnattu og skilningi, fyrst við drógum ekki um
sætin í gær. — Það varð líka illt út af því í fyrra,
þegar dregið var, og ríkisbónda sonur, vel greind-