Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Blaðsíða 10

HEIMILISVINURINN
io
jeg fltíið? Mjer fanst að augun, sem vætu lík og
eldslogi. horfa beint inn í hjarta mjer og sjá þar
ekkert nema synd og saurgun. Jeg heyrði orðin:
Vertu trú til dauðans! Já, mig langaði til þess
að geta verið trú, En jeg fann svo vel, að mig
vantaði mátt til þess. Þá var jeg barn með heit
tár og bljúgar tilfinningar, en mig vantaði svo
mikið. Jeg vissi ekki hvað það var að varpa allri
byrði á guðs lambið, sem bar heimsins syndir —
einnig mínar syndir. Jeg átti ekki Hfið í guði,
sem fæst fyrir trú á Krist.
Þegar jeg var háttuð um kvöldið, fór jeg að
rifja upp fyrir mjer þennan dag. Mjer fannst jeg
hafa tekið mjer voða þunga byrði á herðar, sem
jeg nuindi aldrei verða fær um að bera. Jeg
stundi þungan. Tárin runnu eptir kinnum mín-
um. „Mig langar svo til að geta verið trú", hvísl-
aði jeg ofur lágt, „en jeg get það ekki. Hjálp-
aðu mjer, drottinn minn, — hjálpaðu mjer í Jesú
nafni!“
Og þó ætlaði jeg að reyna í mínu eigin
nafni, treysta eigin rammleik. Jeg fór í vistina á
krossmessunni. Þar var nóg að starfa. Jeg átti
að lita eptir börnunum og vera við eldhússtörfin
með húsmóður minni. Og nú fjekk jeg að reyna
á krafta mína. Jeg var glöð í hvert skipti sem
jeg gat stillt mig um að svara ónotum, því opt
varð jeg fyrir þeim af öðrum, þa fannst mjer að