Heimilisblaðið - 01.06.1939, Blaðsíða 34

126
HEIMILISBLAÐIÐ
utan um handlegg minn, og svo leiddumst
við til kirkjunnar.
Kirkjan var köld og saggasöm; en það
gerir minnst til, ef menn koma þangaö
með hlýjum hjörtum. En það var nú öðru
nær, en svo væri um mig. Ég söng að vísu
súlmana eins hátt og nokkur annar, sem
í kirkjunni var, en hugsanir mínar voru
ekki þar, sem þær áttu, að vera.
★
Þegar við vorum komin, heim aftur og
sátum við kaffiborðíð, spurði presturinn
mig: »Tókuð þér nú vel eftir ræðunni,
Nikol,aj?«
»Já, það gerði ég«.
»Hvernig þótti, yður hún þá?«
»Góð«. ■— Mér fannst ég ekki geta sagt
annað.
»Látið þér það þá ásannast, og breytiö
eftir henni, því að vér eigum ekki aðeins
aðí vera orðsins hlustendur, heldur líka
gjörendur. Þér eruð ungur enn þá, og nú
ættuð þér að verða, oss hinum lýsandi fyr-
irmynd, að öllu göfugu og góðu. En hvernig
l'íkaði þér ræðan mín, Andrea Margrét?«
»Ég var ekki í kirkju í dag«.
»Það líkar mér ágætlega. Það er falleg-
ur siður, að byrja árið með því, að van-
rækja að ganga í guðshús«.
»Ég þurfti að vera heima, til að gæta
hússins«.
»Ætli að húsið hefði ekki gætt sín
sjálft? Og úr því að Emma gat farið i
kirkju, held ég að þú hefðdr getað farið
líka«.
»En hvað heldurðu að þú hefðir sagt í
kvöld, ef gestirnir okkar hefðu ekkert feng-
iði að borða?«
»Gestirnir okkar þurfa sannarlega ekki
að kvarta um hungur; þeir éta heldur of
mikið, en of lítið. Líttu nú á ostinn minn
þarna! hann er búinn að fá bráða tæringu
síðustu, dagana! Og ég sem var farinn að
vona, að hann myndi endast til páska. En
það verður lítið um það. Sjáðu hvar hann
situr við, að hola hann innan. Takið þér
skorpuna — takið þér skorpuna — hún er
ágæt ungum tönnum. Hana! — þar náði
Nikolaj í hann — og hann fer þá líka að
syngja seinasta stefið! Það er þó gott, að
þér ætlið að dansa í kvöld, Nikolaj: að
átta dögum liðnum hefðuð þér ekki orðáð
maður til þess, því ég býst við að morgun-
kápan mín vero'i þá orðin of þröng á yður«.
★
Nokkru seinna, fór presturinn yfir í her-
bergi sitt, til að hvíla sig; Andrea Margrét
fór til sinna verka frammi og tók móður
sína með sér. Gamli fór að lesa og okkur
Korpus Júris fór að leiðast. Yið, fórum að
tefla skák, en það varð ganslaust; okkur
leiddist það. Þá stakk Korpus Júris upp
á því, að viði skyldum heimsækja skóla-
kennarann. Og' þótt ég byggist ekki við
mikilli ánægju af þeirri heimsókn, þá var
þó dálítil tilbreyting í því. En breyting til
batnaðar var það ekki, því að fjölskylda
hans var ekki heima — hafði brugðið sér
til Iíróarskeldu. Hann tók mjög alúðlega
á móti, okkur; en, þega.r við vorum búnir
að dvelja, þar dálitla stund, fór ég að iðr-
ast eftir því, aðl við hefðum ekki heldur
farið að hitta Andrés. Sörensen. Þegar við
vorum búnir að tala um veðrið, eins og
hægt var, var líka umræðuefnið þrotið.
Korpus Júris reyndi að beina umræðunum
að stjórnmálum. En skólakennarinn var
þar allur út á þekju. Svo sátum við þeg’j-
andi langa stund. Ég renndi augunum um
ajlt, til þess að vita. hvort ég sæi ekkert,
sem ég gæti gert að umræðuefni. Og loks-
ins rak ég augun í gömul spil. Spurði ég
þá skólakennarann, hvort hann kynni ekki
öll þau spil, sem bændurnir spiluðu sin. á
milli.
»Jú«, sagði hann; »treikort og Schofs-
koff kann ég vel, en það eru ekkert fín
spil. Nei, en ég hefi heyrt getið um ann-
að spil, sem mig langar ákaflega mikið
til að læra, svo framarlega sem ég gæti
lært það og það er lombef«.
»Lomber«, hrópuðum við Korpus Júris
hvor framan í annan. »Þaðl er sannarlega
enginn, galdur að læra hann. Og ef yður