Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 8

í leit minni að sannleikanum
hafði ég þegar kannað mörg
viðhorf af margvíslegu tagi.
Tíu ára rannsókn á sambæri-
legum trúarbrögðum hafði leitt
mig frá Búddatrú og Vestur-
landaútgáfu hennar, sem köll-
uð er guðspeki, til Bahaisma
og Zoroastrianisma. Ég var
fréttaritari Baltimoreblaðsins
,,American“, og hafði sótt ár-
legar ráðstefnur Meþódista,
biskupafundi áhangenda Bisk-
upakirkjunnar, samkomur
Baptista, prestastefnur Pres-
býterana, og í þrjá mánuði
hafði ég skrifað frásagnir af
fagnaðarerindismótum Billy
Sunday. Ég var gegnsósa af
kenningum. Ég hafði jafnvel
beðið eftir líkamningum á kol-
dimmum miðilsfundum anda-
trúarmanna. Ég var um þrí-
tugt, þegar ég hafði innt allt
þetta af hendi, og þá taldi ég
mig til þeirra manna, sem
hvorki neita né viðurkenna til-
veru Guðs. Um þær mundir
áleit ég mig vera frjálslyndan
mann, lausan úr viðjum hjá-
trúarinnar, þótt ég héldi enn
einlæglega í heiðri siðferðileg-
um verðmætum — þegar þau
rákust ekki um of á það, sem
mig langaði til að gera.
Ég lýsti því yfir, að ég tryði
á að lifa og gera öðrum fært
að lifa. Ég áleit, að kringum-
stæður breyttu öllum viðhorf-
um. Ekkert1 var skilyrðislaust.
Ekkert afdráttarlaust rétt eða
rangt. Og ég viðurkenndi eng-
in yfirráð og enga opinberun,
og þaðan af síður nokkuð yfir-
náttúrlegt.
Slíkt umburðarlyndi, lausn
frá hjátrú og það, sem ég áleit
heilbrigða skynsemi og góðan
vilja, hefði átt að gera mig
hamingjusaman, en það gerði
það ekki. Ekki gerði það held-
ur neinn mann hamingjusam-
an af þeim, sem ég þekkti.
Flestir vinir mínir höfðu sömu
skoðanir og ég. Við skemmt-
um okkur allir töluvert, en
einhvernveginn var okkur
þungt í skapi að hverri
skemmtun lokinni. Engar un-
aðssemdir voru fullnægjandi
til lengdar. f þess stað vorum
við allir haldnir eirðarleysi hið
innra vegna vonbrigða og
óánægju.
Þessi skapleiði og sálar-
drungi var á engan hátt tengd-
ur efnahagslegri afkomu okk-
ar. Meðal vina minna voru
ýmsir, sem höfðu getið sér all-
mikinn orðstí og orðið gott til
fjár. Þegar þeir höfðu öðlazt
það, sem þá langaði til, var
þá hætt að langa til þess. Þeir
heimsóttu hvern lækninn, sál-
fræðinginn og yogann eftir
annan, en báru ekkert úr být-
um. Heimurinn, sem þeir lifðu
og hrærðust í, var heimur
sjálfsmeðaumkunar, sjálfsrétt-
lætingar, öfundar, afbrýðisemi,
ágirndar, ótta, reiði, nöldurs-
og haturs. Allir reyndu að flýja
sjálfa sig.
Nú eru 8 milljónir Ameríku-
manna, karla og kvenna, sama
sinnis og við vorum, í umsjá
sérfræðinga í geðsjúkdómum.
Sálfræðingar segja okkur, að
eftir ár eða rúmlega það muni
hafa bætzt við 10 milljónir
manna, sem finnst lífið hafa
lagt sér þyngri byrðar á herð-
ar en það, að undir þeim verði
risið. Þá gerir heilinn uppreisn
og leitar sér undankomu í hug-
myndaflugi hins geðbilaða
manns.
Hin sanna saga af flótta-
[6]
manninum í Lourdes, frægxim,
frjálslyndum rithöfundi, sem
sloppið hafði ásamt konu sinni
gegnum víglínur nazista og
haldið frá Þýzkalandi suður
Frakkland með Gestapo á hæl-
unum, varð mér til hjálpar.
Þeirra beið ekkert annað en
fangabúðirnar, ef þau næðust.
Eina von þeirra var að komast
yfir landamærin og með skipi
til Bandaríkjanna, en spænsku
konsúlarnir hindruðu þau í
því. Þar stoðuðu hvorki bænir
né mútur, þeim var vísað til
baka, og þau urðu að leita sér
hælis í Lourdes. Fyrsta kvöldið
í litlu borginni í Pýreneafjöll-
unum nam þessi flýjandi rit-
höfundur staðar frammi fyrir
hinum fræga helgidómi og bað,
þótt trúlaus væri, en sú bæn
var hróp frá innsta hjartans
grunni.
- Ég er ekki trúaður, sagði
hann, og ég hlýt að segja sann-
leikann og draga enga dul á
það. En ég er í mikilli hættu
staddur, og í nauðum mínum
bið ég um hjálp, ef svo skyldi
vera, að Guð sé til í raxm og
veru, þrátt fyrir allt. Hjálp-
aðu okkur til að komast hei}
á húfi yfir hindranirnar, og ég
lofa því, að þegar ég kem til
Bandaríkjanna, skal ég skrifa
sögu þessa staðar fyrir allan
heiminn.
Þegar hann hafði lokið bæn
sinni, hélt hann til gistihúss-
ins, þar sem hann dvaldi. Síð-
ar sagði hann mér, að hann
hefði aldrei fyrri vitað jafn
djúpa ró gagntaka sig, það var
sannur friður, sem umlukti
hann; hann hafði komizt í
snertingu við eitthvað, sem lá
handan við fjötra skilningar-
vitanna fimm.
HEIMILISB LAÐ IÐ