Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 29

mér. Viljið þér ekki koma með
okkur ?
- Nei, ég þakka yður fyrir.
Ekki í dag!
- Mér þykir það mjög leitt.
Má ég tala við yður stutta
stund? Það tekur aðeins eina
mínútu! Hlustið á mig, doktor
Stirling. Við höfum misskilið
hvor annan, en ég hef alltaf
verið vinur yðar. Munið þér
samtal okkar upp við stífluna?
Það er þess vegna, sem ég er
kominn. Ég hefði viljað tala
við yður fyrir mörgum mán-
uðum, en ég hef átt svo ann-
*"íkt, að ég hef ekki gefið mér
tíma til þess. En nú kem ég
eirigöngu í þeim tilgangi að
bjóða yður stöðu — hann
smjattaði á orðunum — bjóða
yður fasta læknisstöðu við
Easter-Conties-orkuverið.
- Eg hélt, að þér hefðuð ráð-
ið þangað lækni, sagði Duncan
seinlega.
■ Já, það höfum við gert!
Bailey lækni! En hann er ekki
í sama flokki og þér! Nú, þeg-
ar byrjað verður á vinnunni
fyrir alvöru, vil ég ráða fyrsta
flokks lækni. Og ég skal borga
yður vel! Þúsund pund um
arið fyrir utan sjúkrasamlags-
Peninga og þar að auki dálít-
inn hlut í fyrirtækinu!
Tilgangur þessarar málaleit-
unar var bæði augljós og
móðgandi. Heiðarlegi-Jói var
bræddur um, að Duncan stæði
1 vegi fyrir syni hans. Duncan
var svo undrandi, að hann
sneri sér þegjandi við og gekk
mn á skrifstofu sína, en skildi
Heiðarlega-Jóa eftir klumsa á
ganginum.
Seint í nóvember var það
almannarómur, að þrír um-
sækjendanna hefðu mestar lík-
ur fyrir að fá stöðuna: Over-
ton, Chivers, enskur prófessor,
og Duncan.
Fólk ræddi mikið um þetta,
og eftirvænting þess óx dag-
lega. Blöðin létu jafnvel málið
til sín taka. Það birtust mynd-
ir af Overton og Margréti, og
undir einni þeirra stóð: „Starf-
andi læknir við Wallace-stofn-
unina er líklegur forstöðumað-
ur hennar“. Einnig: „Doktor
Overton og frú gestir í mið-
degisveizlu í Wallace-stofnun-
inni“. Peningar Heiðarlega-Jóa
voru byrjaðir að vinna.
Skömmu seinna tók keppn-
in á sig leiðinlegri svip. 1 víð-
lesnu slúðursagnablaði, Even-
ing Tribute, var vikið að göml-
um gróusögum um Duncan og
önnu.
Duncan varð æfur, en lét þó
sem hann sæi það ekki. En
þegar slúðursögurnar komu
í Moming Argus á ennþá
hneykslanlegri * hátt, sýndi
hann önnu blaðið.
- Ég verð að hafast eitt-
hvað að. Hann gekk fram og
aftur. á meðan hún las það.
Bera fram mótmæli! Skamma
ritstjórnina! Lumbra á Over-
ton!
- Segið mér nokkuð, kæri
Duncan. Munið þér eftir bunka
af ástarbréfum? Ef þér hafið
gleymt þeim, skal ég hressa
upp á minni yðar.
Hún opnaði skúffu og rétti
honum bréfabunka, bundinn
með bláum silkiborða. Þetta
voru bréfin, sem Dawson
hjúkrunarkona hafði skrifað
til Overtons.
- Nei, Anna, við getum ekki
notað þau. Það er of óvandað
bragð. Ég hef ekki tekið það
í mál einu sinni áður.
- Það hefur heldur ekki ver-
ið nauðsynlegt fyrr en nú!
Ætlið þér virkilega að láta
aðra henda á yður skarni, án
þess að bera hönd fyrir höf-
uð yðar? Þér hljótið að skilja
það, Duncan, að við eigum leik
á borði! Við skulum lofa þeim
að halda þessu áfram og birta
óhróður um okkur í blöðun-
um, en á síðustu stundu vörp-
um við sprengjunni!
Hann tók um hönd hennar.
- Þetta er útrætt mál, Anna!
Ég hef sagt yður, að ég mun
taka þátt í bardaga þessum
af lífi og sál. Ég er ekkert
hræddur við skítkast.
Frá þessum degi gerði hann
allt hugsanlegt til þess að
styrkja aðstöðu sína. Hann
gætti þess, að hjúkrunin gengi
sem bezt á deild þeirri, er hann
sá um, og hann var þar sjálf-
ur bæði dag og nótt. 1 desem-
ber birti hann ritgerð um „end-
urvöxt taugafrumunnar" og
fékk mikið lof fyrir í lækna-
ritinu.
Regnþrunginn desemberdag,
þegar myrkrið var dottið á,
leit Duncan upp frá smásjánni
og sá, að Lee prófessor stóð
hjá honum og virti hann fyr-
ir sér.
- Afsakið, prófessor, en ég
heyrði alls ekki, að þér kæm-
uð inn.
- Það er ekkert að afsaka,
vinur minn. Ég kom aðeins til
þess að bjóða yður til mið-
degisverðar.
- Til miðdegisverðar? Dun-
can ‘ horfði undrandi á Lee.
- Já, heima hjá mér í kvöld
klukkan stundvíslega átta. Það
brá fyrir glettnisglampa í aug-
um gamla prófessorsins. Mér
skilst, að þér hafið ekki gefið
HEIMILISBLAÐIÐ
[27]