Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 37

greiðið þér mér ekki fyrir það,
sem ég hef gert fyrir yður?
Hann talaði hægt. Honum
var sýnilega mikið niðri fyrir.
- Ég vil heldur gefa yður
aftur handlegg minn — en líf
Murdochs.
Allt í einu var reiði hennar
fokin út í veður og vind.
- Er þetta allt, sem þér haf-
ið að segja mér, Duncan? Eft-
ir öll þessi ár, sem við höfum
uhnið saman?
Hann horfði skilningslaust
á hana.
- Ég á við, stamaði hún,
hvers vegna eigum við að
þræta? Þér þreytið mig.
- Það er ekki yður líkt að
tala þannig, Anna.
- Ég er ef til vill sérkenni-
leg kona. Þér vitið ekki, hversu
sérkennileg ég er — ég veit
það tæpast sjálf. Þér álítið mig
Earðbrjósta og kaldlynda, en
bað veit hamingjan, að þessa
siðustu mánuði er ég orðin við-
kvæmari en hin tilfinninga-
s.iúka Margrét yðar.
Hún horfði niður fyrir sig,
eh leit allt í einu upp aftur, og
ahgu hennar ljómuðu af óbug-
andi þrá.
' Stundum látum við okkur
fátt finnast um þá hluti, sem
við óskum heitast. En sá tími
kemur, að við getum ekki
þrætt fyrir þá, getum ekki kæft
eldinn. Við höfum þekkzt lengi,
Duncan. Lífið hefur leikið okk-
hr bæði hart. En við eigum
sameiginlegt takmark. Duncan,
ég tek innilegan þátt í öllu því,
sem viðkemur yður. Ég — rödd
hennar varð klökk — ég met
yður mjög mikils. Getum við
ekki fundið sameiginlegt fram-
tiðartakmark? Ég veit svo sem,
ég læt mig dreyma! En þér
HEIMILISBLAÐIÐ
eruð mér svo mikils virði. Má
ég ekki líka vera einhvers virði
fyrir yður?
Hann leit undan, og honum
varð þungt um svar.
- Ég met yður meira en
nokkuð annað.
Hún stóð augnablik kyrr.
Svo fór hún að hneppa að sér
kápunni. Andlitið var aftur
orðið rólegt og sviplaust.
- Já, já, við þurfum ekki að
ræðast lengur við, og ég skal
lofa yður því, að ég skal ekki
koma aftur í slíka heimsókn.
En þér komið á morgun — það
er ákveðið. Það er aðeins eitt
ennþá — þessi bréf frá ungfrú
Dawson hjúkrunarkonu.
Hann hristi höfuðið.
- Nei, Anna, ég nota þau
ekki.
Það lá við, að hún reiddist
aftur.
- Við getum rætt um það á
morgun. Ég hitti yður í stofn-
uninni. Klukkan þrjú. Gleymið
því ekki.
- Nei, en það er ekki víst,
að ég komi.
- Jú, þér munuð koma! svar-
aði hún. Þér eruð metorða-
gjarn, eins og ég, og þér hend-
ið ekki frá yður stærsta tæki-
færi lífs yðar. Verið þér sæl-
ir — þar til á morgun.
Hún kinkaði kolli á sinn
vanalega, ákveðna hátt með
sigurglampa í augum — og svo
var hún farin.
Niðurl. í næsta bl.
om
Reiðstu því ekki, þótt annar viti
meira en þú.
Það getur verið dýrt að afla sér
menntunar — en vanþekkingin er
dýrari.
Heimsmet.
Þýzkur maður, Noll að nafni, setti
um daginn heimsmet á mótorhjóli,
er var sérstaklega byggt samkvæmt
hugmynd hans. Hann ók 212,71 km.
á klukkustund. Hér á myndinni sést
hetjan ásamt hjólinu, sem er all-
nýstárlegt að gerð.
Frostið er napurt.
Maðurinn, sem myndin er af, vef-
ur ekki handklæði um höfuð sér af
því að hann þolir ekki að hlusta
á sína eigin hljónjlist, heldur af því
að honum er í raun og veru kalt.
Hann er einn úr hópi hinna 146
Englendinga, er fluttu til Vestur-
Indía nú á dögunum, en þar er kalt
í veðri um þessar mundir.
Hjálpræðisherinn og aðrar áþekk-
ar stofnanir tóku þessar soltnu og
köldu manneskjur í sína umsjá.
[35]