Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 15

sem flökkuúlfurinn hefur aflað
sér á forustuárum sínum, er
gera hann að hættulegasta dýr-
inu á öllum norðurhjara ver-
aldar.
Og nú heyrði ég þetta gól,
lágt í upphafi en síhækkandi,
þangað til það náði hámarki,
og síðan dó það út aftur. Síð-
an varð löng þögn, að minnsta
kosti tíu mínútur, en þá kom
það aftur, og nú var það hærra
og ekki eins langt í burtu. Einu
sirmi enn kvað það við, enn-
þá nær, og síðan tók við graf-
arkyrrð næturinnar. Ég hlust-
aði, og hver taug var þanin.
Var það þefurinn af mér, sem
hungraður úlfurinn hafði fund-
ið, eða af einhverju dýri á
næturflakki?
j^ÉTT hjá neðri enda fallna
grenitrésins sá ég allt í
einu glitta í tvo græna ljós-
depla. Þeir færðust nær, og bak
við þá greindi ég draugalegan
skrokk, sem læddist meðfram
trjábolnum. Ég hrópaði upp,
og dýrið hörfaði undan, en það
kom brátt aftur.
Ég hrópaði aftur og aftur,
og hann hörfaði undan í hvert
skipti. Einu sinni eða tvisvar
hvarf hann skamma stund, en
kom svo aftur. Ég hélt áfram
að hrópa, þangað til rödd mín
var orðin að hásu gargi. Úlf-
®um óx kjarkur, og hann færði
sig hægt nær og nær, þangað
til hann átti á að gizka tíu fet
ófarin til mín.
Þrátt fyrir það, í hve mikl-
háska ég var staddur, gat
ég ekki varizt því að finna til
kaldhæðninnar í þessum að-
stæðum. Hér var ég staddur,
fullorðinn maður, alheilbrigð-
Ur og vel að manni, á valdi
heimilisblaðið
dýrs, sem var helmingi minna
en ég. Ég var fæddur og upp-
alinn í skógum norðurhérað-
anna og hafði vanizt skógarlífi
og veiðimennsku Indíánanna
allt frá barnæsku, og þó hefði
jafnvel ekki fákænasti græn-
ingi getað lent í verri klípu en
ég var nú staddur í.
Colt-skammbyssan mín, sem
gat banað sex úlfum á tíu sek-
úndum, hékk hlaðin við belti
mér, en ég náði með hvorugri
hendinni til hennar, svo að
úlfurinn átti allskostar við
mig. Þetta var fyrir neðan all-
ar hellur.
En hvort sem það var fyrir
neðan allar hellur eða ekki,
varð ég að gera það sem mér
var unnt, meðan ég átti ein-
hverja von eftir. Veiðimenn
Indíána höfðu oft sagt mér,
að úlfur réðist aldrei á mann,
meðan hann gæti haldið uppi
einhverri taktfastri hreyfingu.
Ég tók nú að sveifla til hægri
hendinni, taktfast fram og aft-
ur, og ég sá, að höfuð og augna-
ráð úlfsins fylgdu hreyfingunni
eftir. Hann stóð í hálfgerðu
hnipri, magur og sultarlegur,
slefan lak úr kjafti hans, og það
glitti í illúðleg, græn augun í
stjörnuskininu, en hann færði
sig ekki nær.
Ég var dofinn af kulda, og
ég varð svo þreyttur í hand-
leggnum af þessari stöðugu
hreyfingu, að ég fór að velta
því fyrir mér, hversu lengi ég
gæti haldið þessu áfram. AI-
gert magnleysi var að gagn-
taka mig. Brátt mundi ég ekki
geta sveiflað hendinni lengur,
og þá ...
Þrjú skot gullu við — í
f jarlægð, en þó greinileg í næt-
urkyrrðinni. Óli var að gefa
[13]
mér merki um, að hann væri
að koma. Vonarbylgja fór um
mig allan, svo að nýr máttur
streymdi í þreyttan handlegg
minn í bili. En skothvellirnir
virtust vekja úlfinn af athafna-
leysinu, eins og hann fyndi,
að hann hefði ekki lengur mik-
inn tíma til umráða og yrði
því að taka til óspilltra mál-
anna. Hann bretti grönum og
skreið nær. Kraftar mínir voru
alveg að þrotum komnir; eftir
augnablik hlutu vígtennur
hans að snerta háls minn.
Þungum líkama skaut gegn-
um loftið. Tennur Natuks
sukku í herðakamb úlfsins,
hann rykkti honum frá trénu,
og á næsta augnabliki veltust
þeir hvor um annan þveran
í grimmúðugu einvígi. Snjór-
inn þyrlaðist í allar áttir, er
baráttan færðist í aukana.
Báðir börðust þegjandi, eins
og úlfa er siður, ekkert heyrð-
ist nema skellir í skoltum og
bithljóð í tönnum, og einnig
heyrðist óljóst, þegar skinn og
kjöt var tætt í sundur. Hafi
ég nokkurntíma beðið á æv-
inni, þá bað ég þess, að himd-
urinn minn ynni.
Einvígið hélt áfram, harð-
vítugt og miskunnarlaust, því
að báðir aðilar börðust til að
bana andstæðingnum. Natuk
var að vísu lítið eitt þyngri,
en úlfurinn var aftur á móti
þaulreynt villidýr, sem hafði
barizt til forustu í úlfahópn-
um og haldið stöðu sinni ár-
um saman í skjóli grimmdar
sinnar og vígtanna. Um tíma
gat ég engu um það spáð, hvor
sigur bæri af hólmi.
Að lokum stökk úlfurinn'
upp úr lautinni hjá gryfjimni
og upp þangað, sem slétt var
L