Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 16

undir. Natuk stökk á eftir
honum, og feigðarglíman hófst
aftur. Ég sá Natuk bíta öðr-
um megin í háls úlfsins og
sveifla honum á hrygginn. Þá
hlýtur að hafa liðið yfir mig,
því ég vissi ekki af mér fyrr
en ég heyrði skammbyssuskot
— það var Óli, sem veitti úlf-
inum banaskot.
IVfÉR fannst líða eilífðartími,
þangað til Óli hafði bjarg-
að mér úr þekju bjarndýra-
gryfjunnar. Ég var svo aðfram
kominn, að ég gat ekkert hjálp-
að til sjálfur, og hann þurfti
að taka á öllu, sem hann átti
til, til þess að draga mig upp
úr. Mér varð fyrst fyrir að
líta á Natuk.
Han lá í blóði drifnum snjón-
um, hryllilega leikinn, sár við
sár hátt og lágt. Allt hold var
tætt af herðakambinum inn að
beini, annað eyrað var rifið
af og önnur síðan var sundur-
tætt inn að rif jum, svo að inn-
ýflin héngu út úr honum. En
augnaráð hans talaði til mín
sínu þögla máli, og hann reyndi
að sleikja á mér höndina.
Við höfum ekki mikla þörf
fyrir tilfinningasemi á norð-
urslóðunum. Lífið þar er of
harðneskjulegt og dauðinn allt-
af of nálægur til þess að við-
kvæmar tilfinningar megni að
þróast, og uppvöxtur minn
meðal Indíána hafði stálhert
tilfinningalíf mitt allt frá barn-
æsku.
En þegar ég sá vin minn og
félaga liggja þarna svona sárt
þjáðan, komst ég nær því að
yfirbugast en nokkru sinni fyrr
eða síðar. Samt var úlfurinn
verr leikinn, og það hafði varla
verið þörf fyrir kúluna hans
Óla, til þess að veita honum
hvíldina.
Natuk var í andarslitrunum,
en hann hafði borið sigur af
hólmi.
Ég vissi of mikið um sár, til
þess að gera mér neinar vonir.
Hið eina, sem ég gat gert fyrir
Natuk, var að binda endi á
þjáningar hans. Ég greip
skammbyssu mína, en augna-
ráð hundsins var mér ofviða.
- Óli, sagði ég. Ég fel þér að
gera miskunnarverkið á hon-
um.
Ég skreið inn á milli runn-
anna, þjáður í hjarta, og vafði
frakkanum mínum upp fyrir
höfuð, þangað til ég heyrði
óljóst hvellinn gegnum þykk-
an loðfeldinn og vissi, að það
var afstaðið. Við létum Natuk
á sleðann, og daginn eftir gróf
ég hann í rjóðri, rétt hjá kofa
veiðimannsins, þar sem sólin
náði að skína á gröfina hans.
Við höfðalag hans reisti ég
þungá trétöflu og skar djúpt
í hana með hnífnum mínum
þrjú orð —
NATUK, SKUGGINN MINN
Skátar voru að œfa hjálp í við-
lögum á stríðsárunum. Loftárás átti
að hafa verið gerð, og nokkrir skát-
anna áttu að leika særða menn og
aðrir hjálparsveitir, sem áttu að
koma hinum til hjálpar.
En hjálparsveitunum seinkaði, svo
að einn hinna ,,særðu“ lá tímun-
um saman á jörðinni og beið.
Loks þegar hjálparsveitin kom á
vettvang, var hinn ,,særði“ horfinn,
en á jörðinni lá miði, sem á var
skrifað: - Dó af blóðmissi og er
farinn heim.
Úr skólastíl:
Óveður eru mjög tíð hér á landi,
enda hafa þau órðið mörgum manni
að bráð.
[14]
Veðurfræðingur.
í Kanada læra Eskimóar veður-
fræði. Þeir eru látnir starfa við
norðlægustu veðurathugunarstöðvar
landsins. Hér á myndinni sést Eski-
mói, sem er veðurfræðingur. Sleða-
hundurinn hans er með honum.
Skemmtilegt skyldustarf.
Borgarstjórinn í London, Alder-
man Seymour Howard, þarf að sinna
margvíslegum skyldustörfum, og eru
flest þeirra sjálfsagt dauðleiðinleg.
Einstöku sinnum bíða hans þó
skemmtileg verkefni, eins og t. d.
að heilsa upp á ungar þýzkar stúlk-
ur á hjólaskautum, er sýna um
þessar mundir í Olympia í London.
HEIMILISB LAÐ IÐ