Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 18

stofunni. Hún fleygði frá sér
svuntunni og eldhúskappanum
og gekk síðan inn í skrifstof-
ima.
Kalmen var eldrauður í and-
liti. Hann fleygði skinnhönzk-
unum frá sér, án þess að mæla
orð af vörum. Leda tók upp
hanzkana og sagði varfærnis-
lega:
- Jæja, fimdurinn hefur
gengið vel?
- Nei, svo sannarlega gerði
hann allt annað, urraði Kalm-
en. Þarna var óþekktur blý-
þakningamaður, og tilboð hans
var lægra en okkar. Ég heimt-
aði, að þaklagningameistaram-
ir héma í borginni sætu fyrir
vinmmni við dómkirkjutum-
inn, en þá sýndi þessi óþekkti
meistari þá dæmafáu frekju,
að lesa upp úr lögum borgar-
innar. Þar stendur víst, að geti
einhver ókunnugur sannað
hæfileika sína til starfsins, sé
honum heimilt að taka þátt í
svona útboðum — en þú mátt
vera viss um, að ég lét hann
vita, hverjum hér væri að
mæta. Ég sagði honum, að mér
fyndist það frekleg móðgun við
koparlagningafélag, að venju-
legur blýlagningamaður skyldi
voga sér að gera tilboð á móti
því.
- Nú, þá hafið þið öll hans
ráð í ykkar hendi, sagði Leda
huggandi.
- Ónei, ekki var því láni að
fagna. Hann lagði fram ótal
sannanir fyrir því, að hann
hefði þakið fjölda af stórbygg-
ingum, bæði með blýi og kop-
ar, og jafnframt lagði hann
fram vottorð um, að það hefði
allt verið prýðilega gert. Þetta
hreif dómkirkjuráðið — auk
þess var tilboð hans mikið
lægra en tilboðið frá kopar-
lagningafélaginu.
- Hvað svo? spurði Leda
áköf.
- Ég heimtaði, að leitað yrði
eftir nýjum tilboðum, en dóm-
kirkjuráðsformaðurinn vildi
ekki heyra það nefnt, og sagði,
að sá, sem hefði komið með
lægsta tilboðið, yrði ráðinn til
verksins. Hann vék einnig að
því, að það hefði þurft að lag-
færa þakið hvað eftir annað
eftir að við þöktum það síðast.
Þeir vildu ekki eiga' það á
hættu með turninn, og þess
vegna væri Claessen ráðinn.
Hvað segir þú um þetta allt
saman?
- Ég segi, að koparlagninga-
félagið hafi átt þetta skilið,
anzaði Leda brosandi.
- Steinþegiðu, hrópaði Kal-
men, þér væri nær að standa
með okkur.
- Það geri ég nú líka — á
yfirborðinu, svaraði Leda hlæj-
andi. Komdu nú og borðaðu.
Maturinn er tilbúinn.
CKÖMMU eftir hádegi þurfti
Leda að skreppa niður í bæ-
inn. Hún lagði leið sína fram
hjá kirkjunni. Vinnupallarnir
stóðu allt í kringum tuminn,
en áður en langt um liði mundi
hann allur verða kopargljá-
andi.
Hún hafði séð teikninguna
af honum liggja á vinnuborði
föður síns, og hún komst í illt
skap, þegar hún minntist þess,
að það var ekki félagið, sem
átti að sjá um bygginguna. En
ef til vill hafði þetta ekkert
verið nema mannalæti hjá
þessum ókimna manni. Ef til
vill gæti hann ekki lokið verk-
inu á tilsettum tíma.
- Hefur ungfrúin virkilega
áhuga fyrir jafn hversdagsleg-
um hlutum og byggingavinnu ?
sagði ungleg rödd rétt hjá
henni. Hún heyrði á þessum
létta, syngjandi framburði, að
maðurinn var ekki úr borginni.
- Já, það hef ég sannarlega,
svaraði Leda fjörlega. Hún var
vön því að umgangast unga
menn, sem voru stöðugt að
koma og fara hjá föður henn-
ar, og þessi, sem stóð við hlið
hennar, var allra laglegasti
strákur og mundi hafa verið
hinn föngulegasti, hefði hann
ekki haft ofurlitla kryppu, sem
kom greinilega í ljós undir föt-
unum: - En ég er undrandi yfir
því, að þú skulir leita svona
langt eftir atvinnu, bætti hún
við.
Rasmus veitti því eftirtekt,
að henni varð litið á krypp-
una, og hann leit undan. - Það
verður ekki langt þangað til
turninn verður tilbúinn, ung-
frú. Nýir vendir sópa bezt.
- Þú ert ef til vill þessi nýi
vöndur? svaraði Leda stríðn-
islega.
- Þú átt kollgátuna.
- Það er ómögulegt, að þú
sért þessi ókunni blýþekjari,
sem hefur tekið . . .
Hún roðnaði og þagnaði
skyndilega. Henni varð aftur
litið á kryppuna.
- Ég er sveinn hjá honum,
og ég get svarið, að turninn
verður tilbúinn á tilsettum
tíma, sagði Rasmus ákafur og
alvarlegur.
- Þetta eru stór orð, anzaði
Leda og kastaði hnakka, en
faðir minn segir, að ekki sé til
neitt annað koparlagningafélag
í nærliggjandi borgum — og
nú á blýleggjari að framkvæma
[16]
HEIMILISBLAÐIÐ