Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 19

verkið, það getur ekki farið vel.
- Mér virðist nú fremur, að
þaklagningin þarna uppi geti
engan veginn talizt góð, greip
Rasmus fram í fyrir henni.
Þótt ekki sé langt síðan það
var þakið er oft búið að gera
við það.
Leda ætlaði að svara, en þá
var lögð hönd á öxlina á henni.
- Nú ertu búin að þvaðra nógu
lengi, bamið gott. Það á ekki
að deila við ókunnuga. Farðu
nú undir eins heim.
Augu Ledu leiftruðu af reiði,
en hún varð að hlýða föður
sínum og flýtti sér af stað.
- Ég heyrði, hvað þér sögð-
uð um þakið, hélt Kalmen
áfram. En mistökin voru ekki
hjá koparlagningamönnunum.
Stóri mæniásinn var byrjaður
að fúna, þegar hann var lagður,
og það voru mistök hjá tré-
smiðunum. Það komu sprung-
ur í fúinn trjástofninn, og kop-
arnaglarnir losnuðu. En það
kemur okkur ekki við . . .
- Það er ekki mitt að deila
um þetta, svaraði Rasmus ró-
legur, en þarna kemur Claes-
sen . . .
- Ég á ekkert vantalað við
hann, hrópaði Kalmen ösku-
vondur. Þegar fresturinn er út-
runninn, mun ég láta til mín
taka.
Claessen kom til þeirra.
- Herra Kalmen, sagði hann
varfærnislega, væri það ekki
betra, að félagið vildi fylgjast
með verkum mínum? Það
mundi ef til vill sannfæra þá
hér í borginni, sem efuðust um
hæfni okkar.
- Mér finnst það í sannleika
sagt nokkuð hart aðgöngu, ef
við ættum að fara að hafa eft-
irlit með verki, sem hefur ver-
ið svikið úr höndum okkar.
Þar fyrir utan hefur félagið
afsalað sér skriflega öllum
störfum við þak og turn kirkj-
unnar að minnsta kosti á
næstunni.
DASMUS flýtti sér á eftir
*■ Ledu, en þegar hann hafði
náð henni, gekk hann lengi
þögull við hlið hennar. Hann
var allur í uppnámi, og hann
vissi hvers vegna. Hann hafði
rekizt á stúlkuna, sem hann
hafði lengi dreymt um, án þess
að hann hefði gert nokkuð til
þess.
- Hefurðu — hefurðu nokk-
uð á móti því að tala við mig
— við svein hjá Claessen?
stamaði hann að lokum.
- Mér fannst pabbi vera
ósvífinn við Claessen, sagði
Leda, hrygg í bragði. Auðvit-
að er ég dóttir föður míns og
ætti að taka málstað félagsins,
en ég er hvorki blind eða
heyrnarlaus.
- Ungfrúin er fljót að hugsa,
sagði Rasmus.
- Kallaðu mig aðeins Ledu,
það fer betur í munni. Hún
brosti.
- Ég er sonur Claessens og
heiti Rasmus, sagði hann mjög
lágt.
Hún leit á hann stórum aug-
um. Þau urðu bæði þögul. Svo
lyfti hann húfunni og gekk
leiðar sinnar.
Þau hittust oft næstu dag-
ana. Það var eins og Leda ætti
alltaf eitthvert erindi framhjá
kirkjunni.
T’lMINN leið — og vinnan
við dómkirkjuturninn flaug
áfram. Koparplöturnar svifu
af vinnupalli á vinnupall, og
hamarshöggin glumdu jafnt og
þétt. Berhöfðaðir, sólbrunnir
og veðurbitnir komu feðgamir
niður af vinnupöllunum, þegar
húmið seig yfir — og oft hitt-
ist svo á, að Leda hin fagra
varð á vegi þeirra.
Kvöld eitt stóð hún við
kirkjuna og beið þeirra.
- Hvernig gekk, þegar formað-
ur kirkjuráðsins kom að líta
á verkið í dag? spurði hún
áköf.
- Það gekk ágætlega, Leda
litla, anzaði Claessen. Er það
faðir þinn, sem langar til að
vita það ? bætti hann við í
glettnistón.
- Þú álítur víst, að ég sé
njósnari! sagði Leda og hnykl-
aði brýnnar.
- Nei, alls ekki, svaraði
Claessen hlæjandi. Hann læsti
dyrunum að stiganum upp í
turninn. Lyklinum stakk hann
milli tveggja planka, svo að
Rasmus gæti tekið hann, ef
hann yrði fyrri til vinnu morg-
uninn eftir.
Claessen átti eftir að ljúka
einhverjum erindum niðri í
borginni, en Rasmus gekk
heim með Ledu. Þegar þau
komu að ávaxtagarðinum hans
Kalmens, gengu þau inn í hann
— eins og svo oft áður síð-
ustu vikurnar. Þau settust þög-
ul á bekk undir gamla, stóra
perutrénu.
Rasmus tók á öllu, sem hann
átti til af hugrekki, og hvísl-
aði: - Leda, elsku Leda mín,
gerir það nokkuð til, þó að ég
sé skapaður — eins og ég er?
- Nei, hvíslaði hún. Það gerir
ekkert til.
Leda hallaði sér upp að
heimilisblaðið
[17]