Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 34

Vínkælir.
Veitingahús eitt í Berlín er svo
frumlegt að nota fílsfót fyrir vín-
kæli. Gestirnir geta þreifað á eitr-
uðum köngulóm, slöngum og hlé-
börðum. Þess þarf tæplega að geta,
að öll eru dýrin meinlaus, enda um
eftirlíkingar að ræða.
Snjórinn gleður.
Nú er vetur í bæ um alla Evrópu.
Börnin gleðjast alls staðar yfir
snjónum, og það er kappsmál þeirra
að búa til sem myndarlegasta snjó-
k&rla.
Á meðan þeir stóðu þarna,
bar þar að skólastjórann og
póstinn, og rétt á eftir kom
jcmfrú Bell gamla í upplitaðri
kápunni sinni. Hún var á leið
að opna litlu vefnaðarvörubúð-
ina sína. Það var kominn hóp-
ur fólks, er nam staðar í þögn.
- Hann hefur bjargað mörg-
um mannslífum, sagði skóla-
stjórinn loks og andvarpaði.
Það er bágt að þurfa að sjá
hann enda þannig líf sitt.
Jómfrú Bell hristi höfuðið,
raunaleg á svipinn.
- Mér finnst það lýsa tak-
markalausri grimmd að láta
hann kveljast þannig.
- Já, skaut Murray inn í, það
væri sannarlegt miskunnar-
verk að láta hann deyja.
- Við skulum ekki dæma um
það, Murray, sagði bæjarstjór-
inn. Murdoch læknir hefur
verið þessum bæ góður vinur.
Og Drottinn mun taka hann
til sín á þann hátt, er honum
þykir bezt henta.
Hann hristi hægt höfuðið,
eins og til merkis um það, að
þau skyldu halda áfram. Og svo
kvöddust þau stuttlega og
gengu hvert í sína áttina.
í hinni algjöru þögn, sem ríkti
A inni í húsinu, heyrðist hurð
opnuð, og Duncan kom út frá
sjúklingnum. Hann var órak-
aður og var með svarta bauga
undir augunum af þreytu.
Hann hafði verið alla nóttina
inni hjá Murdoch, en nú hafði
Jean leyst hann af hólmi. Þetta
var ekki í fyrsta skipti, sem
hann vakti alla nóttina, og
hann var svo máttlaus, að hon-
um lá við að örmagnast.
Hann studdi sig við vegginn
og hvíldi höfuðið á hand-
leggjunum. En hve hann hafði
verið hreykinn af sjálfum sér,
þegar honum tókst að koma
liðunum saman, án þess að lífs-
neistinn hjá gamla lækninum
slokknaði. Og hve honum hafði
legið við sturlun, þegar sjúkl-
ingurinn var stöðugt meðvit-
undarlaus. Dauðinn einn virt-
ist geta breytt því ástandi.
I fimm erfiðar og langar vik-
ur hafði hann dvalið í Linton,
án þess að fara svo mikið sem
einu sinni til Edinborgar.
Starfið hjá stofnuninni, skyld-
ur hans og framtíðarvonir þar,
voru í vitund hans eins og
óljós draumur. Honum fannst
það köllun sín að víkja ekki
frá sjúkrabeði Murdochs. Og
þó virtist allt erfiði hans unnið
fyrir gýg.
Hann heyrði símann hringja
líkt og í fjarlægð, og Retta
læddist á tánum til þess að
svara. Hann andvarpaði, teygði
úr sér og gekk niður.
- Hvað var þetta, Retta?
Sjúkrabeiðni?
- Nei, læknir. Það var Edin-
borg aftur. Það er stöðugt ver-
ið að hringja þaðan. En ég
segi, það sem þér báðuð mig
um, að þér væruð ekki viðlát-
inn.
Hann kinkaði kolli.
- Það var prýðilegt, Retta.
Ef hringt verður aftur, þá skul-
uð þér gefa sama svarið!
Hann þurfti ekki að fara í
margar vitjanir þennan morg-
un. Bailey læknir hafði að vísu
sagt lausu starfi sínu, en sök-
um veikinda Murdochs var
Duncan aðeins ónáðaður, þeg-
ar brýna nauðsyn bar til.
Þegar hann hafði lokið síð-
ustu vitjuninni, fylgdi húsmóð-
irin á heimilinu honum til
[323
HEIMILISBLAÐIÐ