Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 32

ugt. Skyndilega kenndi bátur-
inn grunns. Þeir stukku út úr
honum og drógu hann upp á
bakkann.
Uppi á næstu hæð sáu þeir
dauft ljósker, og þeir hröðuðu
sér í áttina til þess. Nú sáu
þeir rafmagnsorkuverið og
aluminiumverksmiðjuna, sem
ennþá var í smíðum. Umhverf-
is húsin var hópur af verka-
mönnum og fólki neðan úr
dalnum.
Út um flóðgátt stíflunnar
rann iðandi vatnsstraumur
niður í dalinn fyrir neðan. En
það var alvarlegra rennsli út
um sprungu á stíflunni.
Vatnið fossaði út um sprung-
una og reif stöðugt nýjar stein-
blokkir með sér.
Duncan hraðaði sér áleiðis.
Sú hugsun rúmaðist ein í
heila hans, að komast sem fyrst
til Murdochs, enda þótt all-
ir hefðu hugann við þau ósköp,
sem í nánd voru.
Sprungan í stíflunni stækk-
aði óðum. Stórar steinblokkir
flugu í gegnum loftið eins og
fallbyssuskot. Stíflan lét hægt
undan. Eins og pappalíkan rið-
aði þetta stóra mannvirki og
hrundi saman. Vatnsflaumur-
inn æddi eins og stórfljót
áleiðis.
- Hamingjan góða! hrópaði
McKelvie. Það er eins og dóms-
dagur væri kominn.
Duncan stóð augnablik eins
og þrumu lostinn, en svo rudd-
ist hann í gegnum mannþröng-
ina til skrifstofu virkisins. Það
var ljós á bak við gluggatjöld-
in. Hann sá skugga af mönn-
um þar inni.
I fremri skrifstofunni voru
margir af aðalmönnum virk-
isins staddir: Scott, séra Simp-
son, Leggat — allir gamlir
fjandmenn hans úr bæjarráð-
inu í Levenford. Heiðarlegi-Jói
sat við skrifborð sitt — hann
var niðurbrotinn maður.
Duncan gekk þvert yfir her-
bergið og inn í innri stofuna.
Þar fann hann loksins gamla
lækninn frá Strath Linton.
11. kapítuli.
Valið.
URDOCH lá á bekk í miðju
herberginu með gróft ull-
arteppi ofan á sér. Hann lá
hreyfingarlaus á bakinu. Jean
sat á stól við hlið hans.
Hún var föl og tekin, en hún
grét ekki. Skammt frá stóð
ungur maður, sem ' Duncan
þóttist vita, að væri læknir
virkisins, doktor Bailey.
Duncan læddist varlega að
bekknum. Andlit gamla lækn-
isins, sem áður hafði verið svo
blómlegt, var nú grátt eins og
leir. Hann var rænulaus. Dun-
can leizt ekki á blikuna.
- Ég er Stirling læknir frá
Edinborg, sagði Duncan lágt
við starfsbróður sinn. Er
hryggurinn skaddaður?
Bailey læknir kinkaði kolli.
Hann bar þess glögg merki,
að hann hafði átt erfiðan dag.
- Það hitti hann steinblokk
í bakið. Hálsliðirnir eru brotn-
ir, og mjöðmin er úr liði. Þá
eru brotin mörg rifbein, auk
þess, sem búast má við blæð-
ingu innvortis.
- Hvað hafið þér gert?
- Ég hef gert það, sem ég
hef framast getað, sagði ungi
læknirinn, líkt og í sjálfsvörn.
Látið hann hafa hitapoka og
gætt þess, að hann lægi kyrr.
Það má ekki flytja hann, mæn-
an getur skaddazt á því. Hvað
er annað hægt að gera? taut-
aði hann. Hann á ekki langt
eftir.
Duncan sá, að Murdoch opn-
aði augun. Það brá fyrir glettn-
isglampa í þeim, og honum
tókst með erfiðismunum að
hvísla:
- Látið nú ekki hina al-
ræmdu skozku skapsmuni yðar
bitna á Bailey lækni! Hann
hefur á réttu að standa. Ég
á ekki langt eftir!
- Talið ekki þannig.
- Maður, sem liggur fyrir
dauðanum, segir það, sem hon-
um sýnist, mælti Murdoch.
Þér hljótið þó að sjá, að ég,
sem orðinn er gamall maður,
get ekki lifað þetta af.
Djúp stuna leið frá brjósti
Jean, og hún sneri sér undan.
- Svona, svona, stúlka mín.
Ég sá þig ekki. Það er óeðli-
lega dimmt hérna inni. Réttu
mér höndina þína, kæra Jean.
Gráttu ekki, vina mín.
Duncan hallaði sér hrærður
áfram.
- Kæri læknir. Þér megið
ekki gefast þannig upp! Jean,
sleppið hendi föður yðar.
Sleppið, segi ég, og lofið okk-
ur að vera einum hjá honum.
Hún stóð á fætur og gekk
hægt út úr herberginu.
Duncan lagðist á hnén og
hvíslaði í eyrað á Murdoch:
- Murdoch! Eruð þér orð-
inn gamall kettlingur? Hvað
er orðið af skozka skapinu yð-
ar? Heyrið þér til mín?
- Látið mig vera í friði, taut-
aði gamli læknirinn.
- Nei, það veit hamingjan,
að ég geri ekki! hvíslaði Dun-
can lágt. Herðið upp hugann,
maður!
[30]
HEIMILISBLAÐIÐ