Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 28

borizt, að þér hafið sótt um
stöðuna?
- Já, það er rétt, svaraði
Duncan stuttlega.
- I trúnaði sagt er það allt
annað en skemmtilegt, að við
skulum keppa opinberlega. Ov-
erton yppti öxlum, elskulegur
á svip. Annar okkar hlýtur að
bíða lægri hlut.
- Ég þakka yður nærgætni
yðar.
- Mér er vel við yður, Stirl-
ing, sagði Overton. Hvers
vegna náið þér yður ekki í
þægilega stöðu, fyrst yður
gengur starfið svona prýði-
lega?
- Þér álítið, að ég eigi ekki
að hætta á neitt?
- Já, einmitt! Þér eigið mikla
framtíð fyrir yður í sérgrein
yðar. Þér ættuð að íhuga ráð
yðar og skipta yður ekki af . . .
- Já, skaut Duncan inn í.
Þér viljið gefa mér góð ráð
og jafnvel lykil að himnaríki
að auki, ef ég læt það afskipta-
laust, þótt þér verðið leiðtogi
stofnunarinnar. Hæðnin leyndi
sér ekki í rödd Duncans.
Overton roðnaði upp í hárs-
rætur.
- Ég ætlaði aðeins að koma
í veg fyrir óhjákvæmileg von-
brigði yðar.
- Jæja, ég verð víst að sætta
mig við þau.
- Já, og þér verðið að sætta
yður við fleira! Overton skalf
af reiði. Þegar ég hef verið
settur í embættið, skal ég ekki
gleyma að veita yður það, sem
þér eigið skilið. Þér hættið þá
kannske að vera eins hroka-
fullur, þegar ég hef sent yð-
ur skriflega uppsögn.
- Ég hef ekki ennþá hlýtt
fyrirskipunnum frá yður, og
ég hef ekki hugsað mér að gera
það í framtíðinni.
- Jæja, en við sjáum nú
til! hrópaði Overton. Hann
gleymdi allri varkárni. Ég ætla
að gefa yður fyrirskipun þeg-
ar í stað! Reynið ekki að gefa
Margréti undir fótinn. Hún er
konan mín — en ekki yðar!
- Við hvað eigið þér? spurði
Duncan hvassyrtur.
- Það, sem felst í orðunum.
Þér hafið gefið henni undir fót-
inn mánuðum saman!
- Ég krefst þess, að þér takið
orð yðar aftur, Overton, þótt
það væri ekki nema vegna
konu yðar!
- Fjandinn hafi það! Það
vissu allir um veikleika yðar
fyrir kvenfólki, á meðan þér
voruð á St. Andrews og um
samband yðar við önnu! Ég
kæri mig ekki um slíkan orð-
róm í sambandi við konu mína!
Dimcan gekk skrefi nær
honum.
- Ef þér viðurkennið ekki,
að þér farið með lygi, ber ég
yður til óbóta, Overton!
- Ég lýg ekki! Margrét hef-
ur sjálf sagt mér það.
1 sama bili kom Margrét inn
í skrifstofuna. Hún nam stað-
ar og virti þá fyrir sér, róleg
og glæsileg. Það leyndi sér
ekki, að henni var ljóst, að
þeir höfðu átt saman alvar-
lega orðasennu. Hún lét sem
hún sæi ekki Duncan og brosti
við manni sínum.
- Ætlar þú ekki að borða
með mér morgunverð, vinur
minn?
- Jú, ég er að koma, Margrét,
ef okkar ágæti Don Juan hef-
ur ekkert á móti því.
Hún lét, eins og hún sæi
Duncan fyrst núna og kinkaði
yfirlætislega kolli tií hans:
- Þessi Don Juan, sagði hún,
ætti að leggja meira upp úr
klæðnaði sínum.
- Virðist þér það, sagði
Duncan.
- Já, í hreinskilni sagt gat
ég ekki varizt að veita því
athygli, hversu þú varst sveita-
legur til fara í samkvæminu
um daginn.
- Það er enginn vandi fyrir
mig, Margrét, að vera utan
dyra.
- Nei, en við sjáumst tæp-
lega oft í vetur. Ég er vön að
halda samkvæmi til þess að
styðja framboð Euens, en ég
geri ekki ráð fyrir, að þú finn-
ir löngun til þess að mæta.
- Nei, þú getur rétt til um
það.
Hún lagði höndina létt á öxl
Overtons og strunsaði út úr
skrifstofunni. Það lá í augum
uppi, að hún hafði ekki sagt
manni sínnum rétt til um það,
er skeði á milli hennar og Dun-
cans um kvöldið á dansleikn-
um. Duncan var ljóst, að hún
vildi styðja Overton með öll-
um ráðum og jafnframt reyna
eftir megni að rýra álit Lees
prófessors á honum.
Fyrir utan skrifstofudyrnar
rakst hann óvænt á feitan
mann í regnfrakka og með
pípuhatt á höfði. Þetta var
enginn annar en Heiðarlegi-
Jói.
- Góðan daginn, góðan dag-
inn, hrópaði verksmiðjueig-
andinn kampakátur. Hann var
móður og hafði sýnilega flýtt
sér.
- Þér eruð einmitt maður-
inn, sem ég var að leita að!
Ég hef boðið syni mínum og
tengdadóttur að borða með
[26]
HEIMILISBLAÐIÐ