Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 30

yður mikinn tíma til að lyfta
yður upp í seinni tíð. Ég hef
að minnsta kosti ekki séð yður
hjá frú Overton!
- Nei, svaraði Duncan, án
þess að líta á prófessorinn.
- Það er annars undarlegt,
þar sem sagt er, að þér séuð
mikill vinur kvenna, Stirling.
Að minnsta kosti má lesa um
það í blöðunum.
Duncan roðnaði.
- Já, já, en heima hjá mér
í kvöld verður ekki kvenfólk
— aðeins karlmenn. En þér
munuð hitta framkvæmda-
nefnd stofnunarinnar. Þér
þekkið Inglis rektor, en auk
hans koma Lenzie dómari,
Brandt prófessor og ég sjálfur.
Það var ekki vandasamt að
sjá tilganginn með þessu mið-
degisverðarboði.
- Þér sýnið mér mikinn heið-
ur, Lee prófessor. Ég þakka
yður innilega fyrir. Ég mun
áreiðanlega mæta.
- Prýðilegt! En ég vil geta
þess, að mönnum leikur mik-
ill hugur á að spyrja yður ým-
issa spurninga varðandi rann-
sóknir yðar. Gætið þess að
hafa sennileg svör á reiðum
höndum, vinur minn!
- Ég er vanur að segja sann-
leikann, prófessor!
Lee hló lágt.
- Ég las annars ritgerðina
yðar í gærkvöldi. Hún hefði
getað verið verri.
Duncan stóð kyrr við smá-
sjána eftir að prófessorinn var
farinn. Hugur hans var í upp-
námi. Það var ekki laust við,
að hann væri dálítið hreykinn.
Hann heyrði ekki, þegar hurð-
in var opnuð aftur og Anna
stóð allt í einu fyrir framan
hann. Hún var í regnkápu og
með hatt og spurði undr-
andi:
- Hafið þér gleymt því, að
við ætlum í óperuna, Duncan?
- Þér verðið að fara ein,
Anna, sagði hann rólega. Ég
er önnum kafinn.
Hún settist á borðröndina
og hnyklaði brýnnar.
- Duncan, sagði hún angur-
vært. Það brá fyrir nýjum tón
í rödd hennar, sem hún hafði
notað í seinni tíð í samræðum
þeirra. Ég veit, að hverju þér
keppið. En þegar ég ráðlagði
yður að berjast til þrautar,
átti ég ekki við það, að þér
biðuð varanlegt heilsutjón. Þér
verðið mér ekki til neins gagns,
þegar þér eruð dauður.
- Þér skuluð ekki hugsa
þannig. Ég hef aldrei verið
jafn heilsuhraustur.
Hann leit glaðlega til hennar.
- Lee prófessor hefur boðið
mér að borða hjá sér í kvöld.
- Hvað segið þér? Hún stökk
niður af borðinu.
- Hann var hérna fyrir
nokkrum mínútum. Hann var
ákaflega vinalegur og spaug-
samur. Og svo bauð hann mér
til miðdegisverðar í kvöld
ásamt framkvæmdanefnd
stofnunarinnar.
Hann hafði aldrei fyrr séð
hana eins æsta. Rödd hennar
titraði af geðshræringu.
- Já, en skiljið þér ekki,
hvaða þýðingu þetta hefur fyr-
ir yður? Það liggur í augum
uppi! Lee ætlast til þess, að
þér verðið eftirmaður hans.
Mig hefur alltaf grunað, að þér
væruð í miklu uppáhaldi hjá
honum. Ef þér haldið rétt á
spilunum . . . Rödd hennar
varð hvell. Þeir munu sjálfsagt
minnast á skrifin um yður í
[28]
blöðunum. Gerið þá forvitna,
og meðan þið sitjið við vínið
eftir miðdegisverðinn skuluð
þér láta, eins og þér vitið ekki,
hvernig þér eigið að svara fyr-
ir yður. Og sýnið þeim þá bréf-
in frá ungfrú Dawson!
Hann kinkaði kolli.
- Já, það er snjallræði.
- Grúss Gott! hrópaði hún
hrifin. Bara ég gæti séð fram-
an í þá. Það verður reiðarslag!
Þér fáið stöðuna!
- Ó, takið þessu nú með still-
ingu, Anna, sagði hann hvasst.
Ég hef ekki ennþá verið út-
nefndur.
En það var engin leið að
stöðva hana. Hún hélt látlaust
áfram að tala í mikilli geðs-
hræringu. Hún óskaði honum
til hamingju og æddi fram og
aftur um rannsóknastofuna.
Og það leið langur tími, unz
hún fór og hann fékk næði
til að vinna.
EGAR Duncan kom heim,
hafði hann aðeins hálftíma
til stefnu, til þess að skipta um
föt, áður en hann varð að fara
aftur út í lemjandi slagviðrið.
Hann settist fyrir framan arin-
inn, blandaði sér í glas og leit
yfir kvöldblaðið. Allt í einu rak
hann augun í frétt, sem vakti
hjá honum áhuga.
„Slys í Strath Linton.
I dag varð slys við hið nýja
rafmagnsorkuver í Strath Lin-
ton, en orsök þess eru hinar
óvenju miklu rigningar að und-
anförnu. Stífla brast, og fimm
menn létu lífið, en sjö slös-
uðust alvarlega. Það tók á ann-
an klukkutíma að bjarga
mönnunum. Murdoch læknir
var þar staddur ásamt Bailey
HEIMILISBLAÐIÐ