Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 12

svipusmellir komið forustu-
hundinum úr sporunum, fyrr
en hvolpurinn var kominn á
sinn stað.
Ég hafði strax ákveðið, að
hann skyldi ekki verða sleða-
hundur, heldur einkafélagi
minn, enda reyndist hann af-
burða félagi. Hann fylgdi mér
á öllum gönguferðum mínum
í skóginum, og ef ég var að
leita mér að einhverju í soðið,
leitaði hann uppi kanínur fyr-
ir mig til að skjóta. Ég vandi
hann fljótt af því að elta þær,
og ég kenndi honum margt,
eftir því sem vitsmunir hans
þroskuðust. Stundum skildi ég
einhvern hlut eftir á dyraþrep-
inu og vandi hann á að snúa
aftur til að sækja hann, þang-
að til hann gerði það örugg-
lega, þótt við værum komnir
langa leið að heiman. Síðar
vandi ég hann á að fara heim
með einhvern hlut, vettling eða
eitthvað þess háttar, skilja
hann eftir við dyrnar og koma
svo til mín aftur.
Það stafaði ef til vill af því,
að hann varð aldrei fyrir jafn
harðneskjulegri meðferð og
beita verður við sleðahunda,
að hann var tilfinninganæmari
en ég hef nokkru sinni vitað
dæmi til hjá Eskimóahundum.
Ég þurfti aldrei að berja hann,
alvarlegasta áminningin, sem
hann þarfnaðist, var létt högg
með fingurgómi á trýnið, og
ef hann fékk það, leit hann á
mig með eymdarsvip, eins ,og
hann vildi segja: - Hvað hef
ég nú gert af mér? Sem varð-
hundur átti hann ekki sinn
líka. Enginn ókunnugur komst
að kofanum, nema ég hefði áð-
ur sýnt hundinum hann, og þá
þefaði hann af honum í krók
og kring með lágu urri, og eft-
ir það brást það ekki, að hann
þekkti hann, ef hann bar síð-
ar að garði.
EGAR hann var fullvaxinn,
var hann orðinn glæsileg-
ur hundur, og við vorum óað-
skiljanlegir félagar. Hann
sleppti varla af mér augunum
og elti mig hv$rt sem ég fór.
Ég kallaði hann „Natuk“. Það
orð er úr máli Vestur-Eski-
móa og þýðir ,,skuggi“. Við
bjuggum einir sér, langt frá
öllum mannabyggðum, og við
urðum því betri vinir sem
lengra leið, þangað til mér var
farið að finnast að hann vissi
upp á hár, hvað ég hugsaði.
Natuk var fallegt dýr, um
það bil þrjátíu þumlungar á
herðakambinn og sextíu kíló
að þyngd. Hann líktist safala-
hundi að lit, þótt hann væri
lítið eitt ljósari, og loðin hárin
voru dökk í endann, sérstak-
lega á nárunum, en breitt
brjóstið var nærri því hvítt.
Sennilega hefur faðir hans ver-
ið af gráúlfakyni, því að úlfs-
svipurinn á höfði og eyrum
leyndi sér ekki, en þegar litið
var framan í hann, benti hvit-
leitt yfirbragðið til þess, að
móðir hans hefði verið af
Nýfundnalandskyni, og þang-
að hefur hann því átt þyngd
sína og krafta að rekja. Loðið
skottið bar hann upphringað,
svo sem Eskimóahunda er
siður.
Ég var ráðinn til að gegna
læknisstörfum í lögregluliðinu,
en þar sem þarna var mjög
strjálbýlt, þurfti ekki oft á
lækni að halda, svo að ég sinnti
beinum lögreglustörfum meira
en til var ætlazt, sérstaklega
eftirliti með aðkomumönnum,
sem flæktust þarna inn í hér-
aðið, og öflun upplýsinga um
þá. Um það bil fimmtíu míl-
ur í burtu bjó vinur minn einn,
Dogrib-Indíáni, sem var stoð
mín og stytta við öflun upp-
lýsinga af þessu tagi. Upplýs-
ingar þessar sendi ég síðan frá
mér til réttra aðila.
Snemma í október barst mér
til eyrna orðrómur um, að til
héraðsins væru komnir tveir
menn, sem ekki litu út fyrir
að vera eftirsóknarverðir gest-
ir. Ég afréð að heimsækja vin
minn, Indíánann, og vita, hvað
hann gæti sagt mér um þá.
Fyrsti snjórinn huldi jörðina,
og hann var mjúkur og kram-
ur eins og vant er, áður en
kuldarnir hefjast fyrir alvöru.
Þegar þess háttar snjór ligg-
ur á jörðu, er færðin ill fyrir
hundasleða, og þar sem við á
norðurslóðunum lítum á fimm-
tíu mílna leið sem stutta leið,
ákvað ég að fara fctgangandi
og draga aðeins með mér lít-
inn og léttan sleða með helztu
nauðsynjum mínum, svo sem
riffli, teppum, mat og smá-
tjaldi. Natuk kom auðvitað
með mér, en Indíánadrengur-
inn, sem ég hafði mér til að-
stoðar, átti að líta eftir sleða-
hundunum, þangað til ég kæmi
aftur.
Tuttugu og fimm mílur í
burtu, á miðri leið minni, var
kofi næsta nágranna míns.
Hann var loðdýraveiðimaður,
sænskrar ættar, og góður
vinur minn. Hann hét óli Óla-
son og var betur menntaður en
loðdýraveiðimenn eru að jafn-
aði, og lífsskoðanir hans voru
heilbrigðari en títt var um þá.
[10]
HEIM ILI S BLAÐ 19