Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 14

mig. Ég meiddist ekki mikið,
en ég gat ekki hreyft annað
en hægri handlegginn. Vinstri
handleggurinn og líkaminn
voru klemmdir eins og í skrúf-
stykki milli brotinna grein-
anna og limþekjunnar.
Natuk hefði verið á sífelld-
um hlaupum aftur og fram í
kringum mig, klórandi í snjó-
inn, til þess að reyna að grafa
mig upp, og togandi í grein-
arnar með tönnunum. Hann
missti fótanna hvað eftir ann-
að niður úr þekjunni, en þar
sem hann var ferfættur, tókst
honum alltaf að klifra upp úr
aftur. En þar sem ég var nú
algerlega hjálparlaus, flaug
mér í hug, að hann gæti í raun
og veru orðið mér til bjargar.
Ég hafði sagt í gamni við Óla,
að ef ég lenti í vandræðum,
mundi ég senda Natuk til að
sækja hann. Nú gat orðið al-
vara úr þessu gamni, ef Natuk
var eins skynsamur og ég áleit
hann vera.
Ég hafði oft látið hann draga
af mér stóru hreindýraskinn-
vettlingana mína, þegar ég
kom heim úr ferðalagi, og nú
kallaði ég á hann og rétti að
honum hægri höndina, þangað
til hann náði í vettlinginn með
tönnunum. Um leið og hann
dró vettlinginn af mér sagði
ég: - Farðu með hann og sæktu
hjálp, Natuk! Og um leið veif-
aði ég hendinni og benti heim
til Óla. Natuk leit á mig, eins
og hann væri að reyna að
skilja, við hvað ég ætti, og
þegar ég endurtók skipunina
og benti aftur í áttina, virtist
hann skilja mig. Hann beit fast
utan um vettlinginn og hljóp
af stað eins og úlfur í áttina,
sem ég hafði bent honum í.
jT|G nú var ég einn eftir og
^ hafði nægan umhugsunar-
tíma. Ég fór að velta því fyrir
mér, hvenaer ég mætti eiga von
á að hjálp bærist. Við höfð-
um farið hérumbil tíu mílur,
þegar ég beygði út af götu-
slóðanum.
Þar sem Natuk hafði vit til
jafns við villidýr á að stytta
sér leið, átti hann í mesta lagi
að geta komið vegalengdinni
niður í sjö mílur, og þá leið
komst hann á klukkutíma. Óli
átti ekki að vera meira en hálf-
an annan klukkutíma að út-
búa hundasleða sinn og kom-
ast á vettvang. Ég gat því bú-
izt við hjálp eftir tvo og hálf-
aneða í mesta lagi þrjá klukku-
tíma.
Storminn lægði jafn skyndi-
lega og hann hafði skollið á,
og eftir klukkutíma var komið
blæjalogn. Ekkert hljóð heyrð-
ist í skóginum, þar ríkti dauða-
þögn vetrarnætur á norður-
hjara veraldar. Enda þótt ekki
væri tunglskin, var alls ekki
dimmt, því að bjarmi stjarn-
anna á heiðskírum himninum
endurvarpaðist af snjónum,
svo að nóg birta var til að
greina þá hluti, sem skammt
voru í burtu.
Það fór illa um mig þarna,
hálfsligaðan út af með fæturna
dinglandi í lausu lofti, og ég
stirðnaði brátt og kólnaði,
einkum hægri handleggurinn.
Ég hafði borið hann fyrir höf-
uð mér, þegar tréð féll, og það
varð til þess, að hann skorðað-
ist þannig í greinarkverk, að
ég kom honum ekki neðar en
í axlarhæð.
Þar sem þykki hreindýra-
skinnvettlingurinn minn var
farinn, hafði ég ekkert til að
hlífa hendinni nema ullarvettl-
inginn, sem ég hafði innan
undir hinum. Ég var heppinn,
að vindinn skyldi lægja, því að
mig hefði kalið, ef stormurinn
hefði haldizt. Naktar greinar
luktu um mig eins og búr á
alla vegu, en fyrir framan mig
lá langt grenitréð, klofið að
endilöngu.
Tíminn leið hægt og hægt,
og ég reyndi að draga upp í
huga mér mynd af hundinum
mínum á harðaspretti gegnum
skóginn að kofa loðdýraveiði-
mannsins, Svíanum að tygja
hundana til ferðar með hröð-
um handtökum og síðan brun-
andi af stað eftir götuslóðan-
um og Natuk hlaupandi í farar-
broddi allt hvað af tók, til þess
að bjarga húsbónda sínum og
vini.
Þá var hin djúpa vetrar-
kyrrð skógarins allt í einu rof-
in af hljóði, sem frysti blóðið
í æðum manns; það var gól ein-
mana flökkuúlfs.
Það er greinilegur munur á
góli forustuúlfs í úlfahópi, er
hann finnur fyrsta þefinn af
bráð sinni, og góli einmana
flökkuúlfs, sem fyrr hefur
gegnt forustu í sínum hópi,
en síðan verið flæmdur úr
stöðu sinni af yngri og sterk-
ari keppinaut. Þessum mis-
muni er ekki hægt að lýsa með
orðum, en gól flökkuúlfsins
hefur sérstakan hreim, sem
ekki er unnt að skýrgreina, en
vanir menn geta ekki villzt á;
það er áleitinn og þvermóðsku-
legur hljómblær, líkt og þar
komi í ljós beiskjan, sem þjáir
hjarta hins brottrekna leið-
toga. Það er þessi vitund um
að hafa beðið ósigur, samein-
uð reynslunni og slægvizkunni,
[12]
HEIMILISBLAÐIÐ