Heimilisblaðið - 01.01.1955, Side 20

hrjúfum trjáberkinum, og
hann þrýsti á varir hennar
löngum, löngum kossi.
Það var ekki fyrr en löngu
seinna, sem hann komst að
þeirri niðurstöðu, að svar
hennar þyrfti ekki að þýða,
að hún vildi giftast honum.
Eftir dálitla stund sleit hún
sig burt frá honum og hljóp
heim að húsinu. Rasmus sat
kyrr, og blóðið svall í æðum
hans. Hann fann ennþá varir
hennar snerta varir sínar.
TV^OKKUR tími leið, án þess
að hann sæi hana, en
vinnugleði hans hafði aldrei
verið slík sem nú. Þótt hann
sæi skuggann af kryppunni
falla á vegginn, þá var það
honum engin byrði eins og áð-
ur. Hann var þess fullviss, að
hún mundi verða hans — jafn-
vel þó að hún væri dóttir for-
mannsins í þakleggjarafélag-
inu.
Síðla kvölds stóð Claessen
hátt uppi í turninum og virti
vandlega fyrir sér glampandi
koparplöturnar, sem voru svo
vel felldar saman, að þær litu
út eins og óslitin heild. Allt í
einu kom hann auga á lítinn
skugga á einni þeirra í glampa
kvöldsólarinnar. Það var
næsta plata fyrir ofan, sem
skugganum olli. Með öðrum
orðum, þær féllu ekki ná-
kvæmlega saman. En hvemig
gat það átt sér stað?
Hann gekk niður á vinnu-
pallinn, þangað sem smíða-
gallinn var. Þar var tæpast
hægt að greina mistökin.
Vinnupallamir höfðu verið
teknir burtu að nokkru leyti,
svo að hann varð að skríða
á tveim plönkum, til að kom-
ast að plötunni. Hann skreið
þangað með ýtrustu varúð, og
sá þá, að koparplatan hafði
verið hreyfð af mannavöldum.
I fyrsta skipti, sem dropi kæmi
úr lofti, mundi vatnið seitla
þarna inn og renna niður í
kirkjuna.
Það var auðvelt að lagfæra
þetta — en Claessen var í
þungu skapi, þegar hann hafði
lokið við það. Auðséð var, í
hvaða tilgangi þetta hafði ver-
ið gert, en hver hafði gert það?
Það gat enginn hafa gert nema
sá, sem vissi, hvar lykillinn var
geymdur. Hugsanir Claessens
beindust að Ledu.
DASMUS kom fyrstur til
vinnu daginn eftir. Þetta
átti að verða merkisdagur, því
að nú átti að reisa turnspíruna
og reka síðasta naglann. Hann
gekk blístrandi inn í vinnu-
skúrinn, klæddi sig í vinnuföt-
in og gekk rösklega upp í
turninn. Hann sá, að hann
hafði gleymt einhverju af verk-
færunum og klifraði niður aft-
ur. Þegar hann var kominn
niður á móts við kirkjuglugg-
ana, varð honum litið niður á
kirkjutorgið. Það fór hrollur
um hann, því að þar stóð mað-
ur, sem hafði lagt arminn yfir
axlirnar á stúlku, sem hann
kannaðist vel við.
- Leda, fyrirgefðu mér, sagði
maðurinn og beygði sig áfram
og kyssti hana.
Bylgja af afbrýðisemi læsti
sig um hverja einustu taug
Rasmusar — æðisgengið hatur
til þess, sem hafði stolið Ledu
frá honum — en hatrið hjaðn-
aði skjótt og ískuldi læsti sig
um hann allan, því að maður-
inn var — faðir hans.
Án þess að hafa minnstu
hugmynd um, hvað hann gerði,
klifraði Rasmus varlega efst
upp í tuminn. Allir draumar
hans og vonir hrundu í rústir
í einni svipan. Faðir hans var
í fullum rétti — Leda hafði
vissulega ekki lofað honum
neinu. Hún hafði ekki sagt
annað, en það gerði ekkert til,
þó að hann væri krypplingur.
1 blindni hafði hann álitið, að
hann væri orsökin til þess, að
Leda lagði leið sína til þeirra
— en orsökin var þá faðir
hans.
Rasmus var ekki fyrr kom-
inn upp í turninn en hann tók
mikilvæga ákvörðun. Hann
ætlaði ekki að standa í vegi
fyrir manneskjum, sem elsk-
uðu hvor aðra, en hann gat
heldur ekki horft á hamingju
þeirra. Þau skyldu heldur aldr-
ei fá að vita, hvílíkri sorg þau
höfðu valdið honum.
Án þess að líta niður fyrir
sig lét hann sig falla fram af
vinnupallinum. 1 fyrstu fannst
honum eins og himingeimur-
inn mundi gleypa hann — en
svo kom jörðin eins og stór
og grá ófreskja á fljúgandi ferð
á móti honum — hann sá and-
lit föður síns og — Ledu —.
Síðan fann hann stingandi
kvalir læsast um allan líkam-
ann — og svo hvarf allt í
myrkri . . .
Þegar Claessen mætti Ledu
á dómkirkjutorginu, stöðvaði
hann hana og spurði með reiði-
þrunginni röddu: - Hvað er
það, sem þú vilt okkur í raun
og veru ? Þú stelur lyklinum og
[18]
HEIMILISBLAÐIÐ