Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 11

glTT sinn, um þær mundir,
er ég gegndi störfum í
lögregluliði Norður-Kanada,
höfðum við bækistöðvar okk-
ar við Broddgaltarána, hérum-
bil fimmtíu mílum norðan við
Rottuvatn. Heitt var í veðri,
þótt við værum norðan við
heimskautsbauginn, því að hið
heita, stutta sumar stóð nú
sem hæst. Hitinn komst oft
upp í 26° C., og á kvöldin
fannst okkur vera meiri gnótt
af moskítóflugum en hreinu
lofti. Kofinn minn stóð rétt
hjá lítilli tjörn, og úr henni
rann lækur niður í ána. Um-
hverfis kofann voru hæðadrög,
vaxin greniskógi.
Ég eyddi mörgum stundum
i gönguferðir um skóginn, eða
þá ég sat kyrr og virti fyrir
mér fjölskrúðugt dýralífið.
Alls staðar voru burknastóð,
brómberjarunnar, fallin tré og
greinar, svo að auðvelt var að
finna sér felustað, þaðan sem
hægt var að fylgjast með því,
sem umhverfis gerðist.
Þar var margt að sjá fyrir
þann, sem beið rólegur og tók
eftir: fjölmargar fuglategund-
ir, refir, merðir, íkornar, mink-
ar, stundum dádýr, .stundum
ulfynja með lítinn hvolp, skóg-
arbjörn í fæðuleit eða brodd-
göltur að fletta hinum grófa,
ytri berki af ungum greni-
sprotum, til þess að geta étið
safamiklu húðina, sem undir
honum er.
Dag einn, er ég var á heim-
ieið eftir langa gönguferð um
skóginn, rakst ég á jarfagildru.
Hún var hlaupin af, og í henni
var dauð ljómandi falleg tík
af hundakyni Eskimóa. Hún
hlaut að hafa strokið frá ein-
hverjum Indíánatjöldunum,
GEORGE BRUCE
1111

úlfablóðið í æðum hennar hafði
sennilega sagt til sín, svo að
hún hafði ekki staðizt kall
skógarins.
Gildrunni hafði verið egnt
fyrir úlfa eða Eskimóahunda,
sem hvort tveggja voru skað-
ræðisdýr, svo að mér bar aug-
sýnilega að egna henni aftur.
Ég þrýsti fjöðrinni niður,
þangað til ég gat glennt í sund-
ur öfluga gaddakjálkana og
losað tíkina úr gildrunni. En
þá heyrði ég aumkunarlegt
ýlfur. Undan hundsskrokkn-
um skreið ofurlítill hvolpur,
aðeins fárra vikna gamall. Ég
tróð honum í barm mér og
egndi síðan gildrunni. Því næst
fló ég tíkina, því að mig lang-
aði til að hafa skinnið af henni
á gólfinu í kofanum mínum,
og síðan lagði ég af stað heim-
leiðis.
Hundarnir mínir voru
bundnir, en þegar ég lagði
hvolpinn frá mér, á meðan ég
opnaði kofadymar, fundu þeir
lyktina af honum og urruðu
grimmdarlega, þar sem þeir
væntu þess, að hér væri máltíð
á ferðinni. Hvolpurinn skildi,
að hætta var á ferðum, og
hnipraði sig upp að fótum
mínum, er ég gekk inn í kof-
ann.
Ég gaf honum niðursoðna
[9]
mjólk, þangað til hann var
nógu gamall til að éta mat,
og að nóttinni hringaði hann
sig niður í fletið hjá mér. Inn-
an skamms var hann farinn
að elta mig um allt, nema þeg-
ar ég var að heiman allan dag-
inn, þá lá hann kyrr á feld-
inum hjá rúminu mínu, skinn-
inu, sem ég hafði flegið af móð-
ur hans. Það hafði augsýnilega
einhver góð áhrif á hann, því
að meðan ég var í burtu lá
hann þar kyrr og ánægður og
hreyfði sig ekki.
Eftir fyrstu vikuna kynnti
ég hann formlega fyrir sleða-
hundunum. Þeir þefuðu af hon-
um í krók og kring, hver á
eftir öðrum, og tóku honum
síðan sem hlutgengum aðila á
heimilinu. Innan skamms fór
hann að gera sér dælt við þá
á alla mögulega vegu, og var
því venjulega tekið með góð-
látlegu umburðarlyndi, en ef
hann gekk feti of langt — ef
hann til dæmis glepsaði of fast
með beittu, litlu tönmmum sín-
um í eyrað á einhverjum stóra
hundinum — þá var urrað að
honum og skellt skoltum í að-
vörunarskyni. Þá flýði hvolp-
urinn eitthvað burtu og lét
sem minnst á sér bera, þang-
að til þrumuskýjunum létti.
Forustuhundurinn minn varð
sérstaklega hændur að hvolp-
inum. Þegar ég fór út með
sleðann, lét ég hvolpinn sitja
uppi á farangrinum, og for-
ustuhundurinn fór brátt að líta
á þetta sem fastan lið í undir-
búningi ferðarinnar. Hann leit
alltaf við, áður en við lögðum
af stað, til þess að ganga úr
skugga um, að hvolpurinn sæti
uppi á ækinu. Væri hann þar
ekki, gátu hvorki hróp né
heimilisblaðið