Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 13

Á vorin, þegar hann fór til
verzlunarstaðarins, til að selja
loðskinn þau, sem hann hafði
aflað sér um veturinn, lagði
hann fyrir mestan hluta pen-
inganna, í stað þess að eyða
þeim í svall, og hélt síðan aft-
Ur norður á bóginn til að halda
veiðunum áfram. Hann var nú
orðinn vel efnaður. Kofi hans
var betur búinn að þægindum
en slíkir kofar eru að jafnaði,
hann var skynsamur maður og
skemmtilegt að ræða við hann,
og mér þótti alltaf gaman að
stanza hjá honum kvöldstund.
j^G lagði af stað árla morg-
uns, og það var orðið álið-
ið dags, er við Natuk komum
til Óla. Hann tók okkur tveim
höndum, og kvöldið leið í góð-
um fagnaði. Morguninn eftir,
að afloknum morgunverði, fór
ég að búa upp á sleðann minn,
en þá bað óli mig að fresta
brottförinni.
- Hann er að bresta á með
hríðarveður, sagði hann. Vertu
um kyrrt hérna í dag, og svo
getur þú farið, þegar veðrið
lægir.
Óli var þaulreyndur skógar-
naaður, en það var ég líka, því
að ég var fæddur og uppalinn
þarna í landinu. Ég leit til veð-
urs.
- Þér skjátlast, Óli, sagði ég.
- Nei, sagði hann. Ég veit,
að veðrið er í aðsigi. Ég finn
það á lyktinni.
Ég trúði honum ekki og
sagði honum það. Mér var mik-
ið í mun að komast af stað,
þar sem ég vissi, að á reið að
hitta Indíánann sem fyrst og
koma honum á slóð ókunnugu
mannanna, áður en þeir gætu
tekið upp á neinum óvanda.
En Óli sat fast við sinn keip,
og deilu okkar lauk með því,
að við kveiktum í pxpunum
okkar og sátum rabbandi og
reykjandi, þangað til komið
var fram yfir hádegi. Þá ákvað
ég að doka ekki við lengur,
svo að ég lauk við að búa upp
á sleðann og sagði: - Jæja, Óli,
ef ég lendi í vandræðum, þá
sendi ég Natuk aftur til þín,
og hann fylgir þér svo þangað
sem ég verð.
Við Natuk lögðum af stað
og fórum eftir götuslóða, sem
lá ofarlega í hæðadrögunum,
þar sem greniskógurinn var
gisinn og greiðfær. Sólin gekk
til viðar um þrjúleytið, og um
þær mundir fór óðum að
hvessa. Mér datt í hug, að ef
til vill hefði Óli haft rétt fyrir
sér um hríðarveðrið, svo að
ég hélt niður úr hæðadrögvm-
um, ofan í dalinn, þar sem
greniskógurinn var þéttvaxn-
ari og frekar var von á afdrepi.
Ég gekk eins greitt og mér
var unnt, en allt í einu lét
jörðin undan fótum mínum og
ég hrapaði niður. Ég greip með
höndunum til beggja hliða, til
þess að reyna að koma í veg
fyrir slys, og um leið sleppti
ég sleðabandinu, svo að sleð-
inn rann inn á milli trjánna.
Ég skildi óðara, hvað skeð
hafði. Ég hafði dottið niður í
eina gryfjuna, sem Indíánarnir
veiða birni í. Þarna uppi í hæð-
unum er krökkt af slíkum
gryfjum. Gryfjur þessar eru
víðar, um það bil átta fet að
dýpt. Niður í gryfjubotninn
eru reknar hvassyddar spýtur,
ein eða fleiri, og vita oddamir
upp. Yfir gryfjuna eru lagðar
viðartágar og þær síðan þakt-
ar með laufblöðum og grein-
um. Snjórinn hafði falið allan
þennan útbúnað, og ég hafði
gengið beint í gildruna.
Þar sem ég var léttari en
björn, féll ég ekki til botns.
Ég sat fastur í þekjunni, er ég
var sokkinn upp í mitti, en
efri bolurinn var laus. Þegar
ég brauzt um, til þess að leita
mér einhverrar fótfestu, fann
ég, að gryf jan var full af kvist-
um og dauðu limi, sem hrvmið
hafði niður í hana gegnum
þekjuna. Það sýndi, að þetta
var gömul gryfja, ef til vill
margra ára gömul.
Ég fór að hugsa mitt ráð.
Sennilega var greinaþekjan yf-
ir gryfjunni grautfúin. Ef ég
brytist of mikið vxm, kynni
þekjan að brotna gersamlega
niður, svo að ég hrapaði nið-
ur á botn, og mestu líkur voru
til, að harðviðaroddamir væru
ennþá nógu sterkir og beittir
til þess að ganga í gegnum mig.
Og þótt þeir væru það ekki,
kæmist ég alls ekki upp aftur,
svo að ég mundi deyja ömur-
legum hungurdauða í þessari
fúnu lim- og greinahrúgu.
Ég reyndi með gætni að
brjótast upp úr limflækjunni,
sem umlukti mig, en það bar
engan árangur. Ég hafði enga
fótfestu, og umbrot mín leiddu
til þess eins, að ég sökk lítið
eitt dýpra. Nú var skollinn á
stormur, og ég heyrði dauð
tré brotna og falla til jarðar
fjær og nær.
Allt í einu kvað við snögg-
ur brestur rétt hjá mér. Dautt
grenitré, klofið eftir frost und-
anfarinna vetra, brotnaði, og
króna annars helmingsins féll
þvert yfir gryfjvma og mig,
svo að ég gat ekki lengur hreyft
heimilisblaðið
[11]