Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 9

Þótt einkennilegt kunni að
virðast, sluppu Franz Werfel
og kona hans innan viku. Hið
fyrsta, sem hann gerði, er hann
var kominn heill á húfi til
lands okkar, var að skrifa ,,óð
Bernadettu“. Aldrei hefur
trúnni verið sungið fegurra lof
í rituðu máli. í angist hinna
válegu kringumstæðna hófust
kynni hans af Guði, og eftir
það glataði hann aldrei til-
finningunni fyrir návist hans.
Eitthvað þessu líkt fékk ég
að reyna. Það hafði að vísu
ekki frásagnargildi á borð við
flótta undan handbendum Hitl-
ers, en hvað sjálfan mig snerti
fannst mér líka, að ég væri
umkringdur og í hættu stadd-
ur. Guðlaust sjálfstraust mitt
gagnaði mér ekki lengur, þeg-
ar vandræði fóru að höndum.
Þeir, sem mér voru nákomn-
astir og kærastir, voru í nauð-
um staddir með mér, svo að
ég þarfnaðist sannarlega hjálp-
ar Guðs. En jafnvel þá gat ég
ekki sem skyni gæddur mað-
ur skipað sjálfum mér að trúa
eða látizt hlýða, því að sá
maður er heimskur, sem reynir
að blekkja annaðhvort Guð eða
sjálfan sig. Hið mesta, sem ég
gat sagt, var, að ég vildi að
ég gæti trúað. Og það var líka
nóg!
Slíku upphafi lýsir málverk
eftir Holman Hunt af Kristi, er
stendur úti fyrir luktum dyrum
með ljósker í hendinni og segir:
»Sjá, ég stend úti fyrir og ber
að dyrum!“ Gagnrýnandi einn
bar málaranum það á brýn,
að honum hefði orðið á skyssa
í málverkinu: það væri ekkert
handfang á hurðinni. „Það á
ekkert handfang að vera á
henni að utan“, svaraði Hunt.
„Dyrnar getur enginn opnað
nema húsráðandinn, sem inni
fyrir er, og það er eina leiðin
til þess, að meistarinn kom-
ist inn“.
Dag einn, er stormur hrakti
þungbúin ský um himininn,
hélt ég skyndilega til dóm-
kirkjunnar við 5. Avenue og
bað um gjöf trúarinnar. í kap-
ellu hinnar heilögu meyjar sté
ég annað mikilvægt skref.
,,Ég kann að skipta um skoð-
un á næstu tíu mínútunum eða
jafnvel enn skemmri tíma“,
bað ég. ,,Ég hæðist þá ef til vill
að öllu þessu og festi traust
mitt á villunni að nýju. En
hlustaðu ekki á mig, ef svo
fer. Á þessari skömmu stundu
er ég með réttu ráði og hjarta-
lagi. Þetta er það, sem ég fæ
bozt gert — taktu við því og
gleymdu hinu, og ef þú ert
í raun og veru til, þá hjálp-
aðu mér“.
Aðeins til þess, að ekkert
vanti í sögu mína, en ekki til
að sanna neitt, vil ég bæta
því við, að eins og Werfel
komst heill á húfi til Banda-
ríkjanna, þannig losnaði ég
skjótt og á hinn furðulegasta
hátt við þau vandkvæði, sem
að mér höfðu steðjað. Trúlaus
maður mundi skýra það þann-
ig, að þar hafi aðeins verið
um tilviljun að ræða, af því
að enginn mannlegur máttur
hefði verið fær um að létta
þeim af mér. Það greiddist úr
allri vandræðakeðjunni fyrir
tilstilli hugðnæmra atvika, sem
bar að höndum hvað eftir ann-
að — og innan skamms átti
ég ekki lengur við nein alvar-
leg vandamál að stríða.
Ég var mjög lánsamur, hvað
það snerti, því að það hefði
vel getað farið á annan veg.
Samt bið ég ykkur að misskilja
mig ekki, því að ég veit nú,
að þótt svo hefði farið, hefði
bæn mín verið heyrð. Milljón-
ir bæna stíga til himins á
hverju augnabliki, og öllum
er þeim svarað, en stundum er
svarið neitandi. 1 einum máls-
hætti Forn-Grikkja segir, að
þegar guðirnir séu einhverjum
manni reiðir, uppfylli þeir bæn-
ir hans. Við skulum taka til
dæmis lítinn dreng, sem þrá-
biður föður sinn að gefa sér
reiðhjól. Við slíka bæn er ekk-
ert rangt í sjálfu sér, en ef
hættulegt er að vera á hjóli
þar í nágrenninu vegna um-
ferðarinnar, neitar faðirinn, ef
hann er skynsamur. Barnið á
erfitt með að sætta sig við það.
Við lærum að segja, í fullu
trúnaðartrausti: „Verði þinn
vilji“, vitandi það, að hvaða
svar, sem við fáum, þá er það
okkur fyrir beztu.
En fyrir mig var þessi dag-
ur í dómkirkjunni aðeins upp-
hafið að sannri þekkingu á
Guði. Brátt komst ég að raun
um, að bænin er aðeins stund-
um ákall um hjálp, Menn ættu
ekki að biðja Guð að gera eitt-
hvað fyrir sig oftar en skyn-
samt bam mundi biðja hinn
jarðneska föður sinn slíks.
Bænin er enginn sjálfsali, sem
aðeins þarf að stinga í ósk,
til þess að fá hana uppfyllta
samstundis. Við biðjum að vísu
um hjálp, en við biðjum oftar
um hjálp fyrir aðra en sjálf
okkur, og ennþá oftar er bæn
okkar þakkargerð fyrir náðar-
gjafir, sem við höfum þegar
þegið, en þó biðjum við öllu
framar daglega af hreinni ham-
ingju, í samfélagi, í nánu sam-
heimilisblaðið
[7]