Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 17

ELLE BYSTRÖM-BACKSTRÖM
Lífið að veði
'C’INA ljósið í stóra eldhús-
inu var frá gamla olíu-
lampanum, sem hékk í ofn-
króknum, en samt sem áður
las Claessen nýjasta dagblað-
ið án sýnilegra erfiðleika, þó
að hann þyrfti að fylgja lín-
unum með vísifingrinum, til
að fara ekki línuvillt. Það
mátti greina veðurbarið and-
lit með hreinum og ákveðnum
dráttum undir silfurgráu hár-
inu, þar sem hann sat í bak-
háum stól. Olaf Claessen var
maður, sem karlmenn báru
virðingu fyrir — og kvenfólk
hreifst af. En hann bar ennþá
harm í hjarta yfir missi eigin-
konu sinnar, sem hafði and-
azt fyrir rúmum tuttugu árum.
Rasmus, sonurinn, sem hafði
kostað líf móður sinnar, líkt-
ist föðurnum. Meðan hann var
í vöggu missti einhver hann
á gólfið. Við byltuna skemmd-
ist hryggurinn, og það hafði
þær afleiðingar, að hann varð
krypplingur upp frá því. Þrátt
fyrir það hlaut hann virðingu
félaga sinna, en það átti hann
að þakka stórum og sterkum
hnefum sínum. En stúlkurnar
■— jæja, hann leitaði aldrei fé-
lagsskapar þeirra. Honum var
það ljóst, að þessar ljóshærðu,
laglegu stúlkur, sem honum
þótti svo gaman að horfa á,
æundu ekki eyða á hann einu
einasta áleitnu augnatilliti, eft-
lr að þær hefðu séð kryppuna.
Claessen var eini þaklagn-
ingameistarinn í öllu sveita-
þorpinu. Hann hafði tvo sveina
í þjónustu sinni. Rasmus var
annar þeirra. Verkin léku í
höndum þeirra, en stundum
var atvinnan af skornum
skammti. Það gramdist Ras-
musi mikið. Á engu húsi var
svo hættulegt þak, að Rasmus
tæki ekki fúslega að sér að
leggja það. Hann vann tveggja
manna verk, og það hvarflaði
aldrei að honum að óttast um
öryggi sitt.
- Hvernig lízt þér á að flytja
burt úr þorpinu? spurði faðir-
inn skyndilega upp úr blaða-
lestrinum.
- Ætli atvinnan hérna verði
ekki sú sama og áður, anzaði
sonurinn.
Þá las faðirinn eftirfarandi
línur upp úr blaðinu: - I stór-
borginni vantar nú þegar
nokkra vana þaklagninga-
menn, sem geta þakið bæði
með blýi og kopar, því að gera
á upp turninn á stóru dóm-
kirkjunni.
Rasmus tók ekki undir.
Hann sá í anda fyrir sér turn,
sem gnæfði hátt yfir allar ná-
lægar byggingar, og hann átti
sjálfur að fá að sitja þar uppi
og vinna. Þegar hann hefði
lokið við að negla síðustu kop-
arplötuna, þyrfti hann ekki
annað en hreyfa sig agnarlítið
— og hann myndi svífa í lausu
lofti hátt yfir öllu því jarð-
neska, og þá mundi hann aldrei
framar hafa áhyggjur út af
vansköpuðu baki sínu.
- Það hljóta að vera ein-
hverjir þaklagningamenn í
borginni, sagði Rasmus eftir
stundarþögn.
- Vissulega eru þeir til, var
svarið, en dómkirkjuráðinu
virðist verkinu miða of hægt
áfram, og það eyðist meira af
kopar en þeim finnst æskilegt.
Ég þori að sverja það, að við
getum tekið þetta að okkur
fyrir miklu lægra verð, heldur
en nokkrir úr þakleggjarafé-
laginu í borginni. Auk þess ger-
um við það betur.
Það logaði glatt undir pott-
um og pönnum í eldhúsinu í
gulmálaða húsinu hans Kalm-
ens, sem var formaður þak-
leggjarafélagsins. Leda, dóttir
formannsins, var, ásamt öll-
um öðrum konum í húsinu,
önnum kafin við að undirbúa
sem bezt fimmtiu ára afmæl-
isdag Kalmens. Andlitin á
stúlkunum ljómuðu eins og
logarnir undir pottunum, og
alls staðar hljómaði glaðvær
hlátur þeirra. Leda ein var
þungbúin á svip. Hún var orð-
in áhyggjufull yfir því, að fað-
ir hennar skyldi ekki vera
kominn heim. Það gat ekki átt
sér stað, að fundurinn hjá
dómkirkjuráðinu gæti staðið
svona lengi yfir. Þetta hafði
allt verið klappað og klárt hjá
þeim fyrir löngu. Þakleggjara-
félagið hafði ákveðið að nið-
urbjóða sjálft sig, til þess að
hindra, að einhverjir aðkomu-
menn gætu tekið verkið frá
þeim fyrir augunum á þeim.
Að lokum heyrði hún fóta-
tak föður síns frammi í for-
heimjlisblaðið
[15]