Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 38

EMIL JÖRGENSEN
HEIÐARLEGUR
ÞJÓFUR
ARÍA BOESGÁRD hrökk upp af
værum blundi. Það var eitt-
hvað á seyði. Við hlið hennar í
breiða hjónarúminu svaf Hans.
Hún hlustaði eftir andardrætti hans,
sem var djúpur og eðlilegur. Það
var ekkert að honum. Skepnurnar?
Nei, það var allt kyrrt og rólegt
niðri í gripahúsinu. Og vinnufólk
var ekkert hjá þeim, þótt þau þyrftu
mjög á hjálp að halda, þar sem
kartöfluuppskeran fór í hönd. Það
var beygur í Maríu. Hún hafði ekki
ennþá vanizt einverunni hér uppi
á heiðinni. Bærinn var afskekktur.
Það var langt til næsta bæjar og
síma höfðu þau ekki fengið.
Hún var á leið að leggjast út af,
þegar hljóð barst að eyrum hennar.
Hún hrökk saman.
- Hans! hvíslaði hún og hristi
mann sinn. Hans! Það er einhver
inni í bænum. Vaknaðu! Það er
þjófur!
Hans vaknaði og reis upp. Þau
hlustuðu bæði. Það var ekki um
neitt að villast. Það læddist einhver
um hinum megin við þilið.
- Svei mér þá! Hans smeygði sér
fram úr rúminu. Ég verð að athuga
þetta nánar.
í náttborðsskúffunni var gömul
byssa, sem ekki var hægt að skjóta
með, en Hans áleit að væri þó alténd
nógu góð til þess að hræða með fólk.
Hann tók byssuna í hönd sér og
læddist fram í eldhús. Já, það var
rétt. Það mátti greinilega heyra
þrusk. Hann opnaði allt í einu dyrn-
ar að stofunni og kveikti um leið
rafmagnsljós.
- Upp með hendurnar! sagði hann
skipandi röddu.
Ungur maður, sem var að róta
til í kommóðuskúffu lyfti allt í einu
upp höndunum með uppgjafarsvip.
í sama bili kom María inn. - Ham-
ingjan góða, hrópaði hún upp. Hann
hefur farið í fataskúffurnar mínar!
- Vertu róleg, María. Þetta er
ekki alvarlegt. Hans gekk að þjóf-
inum og tók með föstu taki í jakka-
lafið hans. Athugaðu í vasa hans.
María tæmdi vasa unga mannsins
með skjálfandi höndum. En þar var
ekki annað en sígarettupakki, eld-
spýtur, þjófalykill og eitthvað af
smámynt.
- Ertu ekki með nein skotvopn?
spurði Hans dálítið móðgaður.
- Nei, hvað ætti ég að vera með?
spurði ungi maðurinn. Það verður
að ráðast, hvort maður er tekinn
eða ekki. Það eru bara óþægindi
að marghleypu, og maður ætlar
heldur ekki að sálga neinum.
Hans undraðist, að maðurinn tal-
aði hægt og kurteislega. Þetta leit
út fyrir að vera snotrasti maður.
María, sem hafði aldrei staðið
augliti til auglitis við innbrots-
þjóf fyrr, varð bæði undrandi
og móðguð. Hann líktist alls ekki
glæpamanni, eins og hún hafði séð
á kvikmynd. Hann hafði tekið ofan
og stóð hljóðlátur og beið.
- Hvað eigum við að gera við
hann, Hans? spurði María lágt og
áhyggjufull.
- Hvað eigum við að gera við
hann ? endurtók Hans fokvondur.
Við afhendum hann auðvitað lög-
reglunni!
- Hvernig eigum við að gera það
um þetta leyti nætur?
Hans Boesgárd hleypti brúnum.
Nei, það var ekki svo auðvelt. Það
voru fimm eða sex kílómetrar til
lögreglustjórans. Og þau höfðu eng-
an síma. Og ekki gátu þau farið
gangandi með innbrotsþjóf um þetta
leyti nætur.
- Þú gætir kannske hlaupið til
hfielsar Hinriks, María, sagði Hans
loksins.
- Þú veizt vel, að Niels Hinrik
fór til Fjóns til þess að vera þar
við skírn, hreytti María út úr sér,
og Pétur Lúkas er veikur. Þangað
er stytzt. En auk þess þori ég ekki
að fara ein. Það getur skollið á óveð-
ur á hverri stundu!
- Nú, hvað þá ?
- Það er ekki annað að gera en
að bíða til morguns, kæri Hans.
- Eigum við þá að sitja hér yfir
þessum náunga, rétt eins og hann
væri heiðursmaður ? tautaði Hans.
Það hlýtur að verða skemmtilegt!
En það var ekki um neitt annað
að ræða. María og Hans settust nið-
ur. Þjófurinn stóð.
- Seztu á stól úti í horni, sagði
Hans skipandi röddu. Maður verð-
ur að hafa gát á náunga eins og þér.
- Þökk fyrir, sagði þjófurinn kur-
teislega og hlýðinn.
Það var þögn, kveljandi löng þögn.
- Hvaða erindi átt þú í hús til
heiðarlegs fólks? mælti Hans Boes-
gárd allt í einu.
- Ég hélt, að þið væruð ekki
heima, svaraði þjófurinn hreinskiln-
islega. En nú veit ég, að það er
á næsta bæ, sem enginn er heima.
- Já, fólkið er í skírnarveizlu á
Fjóni, sagði María.
- Það kemur honum ekki við,
sagði Hans hvasst. En lögreglan
mætti vita það.
Svo sátu þau áfram þögul. Síðan
rauf Hans þögnina: - Það er annars
nytsamlegt verk, sem þú hefur valið
þér, ungi maður!
Þjófurinn yppti öxlum. - Já, það
er ekki gott.
- Hefurðu ekki haft atvinnu ?
spurði Hans.
- Jú, en ég missti vinnuna, og
svo ...
- Þú hefur komizt í slæman fé-
lagsskap, sagði María og andvarpaði.
- Nei, alls ekki, svaraði ungi mað-
urinn, ég get ekki skellt skuldinni
á félaga mína.
- Hefurðu verið oft í steininum?
spurði Hans hæðnislega.

[36]
HEIMILISBLAÐIÐ