Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 27

MAN NDÓMSÁR
FRAMHALD5SAGA EFTIR A. J CRONIN
- Hann þyrfti að fá sér að-
stoðarlækni.
- Aðstoðarlækni?Hann hafði
fjóra á hálfu ári. Það var
gagnslaust. Þeir vildu ekki fara
1 sjúkravitjanir á næturnar,
°g þeir eyðilögðu gírana í bíln-
um og gáfu vitlaus lyf. Þeir
gerðu Murdoch lækni æran,
enda rak hann þá alla á dyr
• • . Nei, við höfum ekki haft
goðan aðstoðarlækni, síðan þér
fóruð, doktor.
Duncan kveikti á eldspýtu.
■ Það hlýtur að vera hægt
að finna einhvern, sagði hann
akafur. Ég þekki marga ágæta
unga lækna. Ég skal velja einn
ur þeim hópi og senda hann
til ykkar.
Viskíið losaði um tungutak
Hamish.
- Það þýðir ekkert, læknir.
Murdoch getur ekki greitt að-
stoðarlækni.
■ Hvað segið þér?
- Já, við höfum fengið
keppinaut, skal ég segja yður.
Joe Overton hefur ráðið nýjan
lækni, doktor Bailey. Þeir hafa
hann í vasanum í raforkuver-
lnu- Verkamennirnir eru
neyddir til þess að leita til
hans. Hann er samkvæmis-
niaður! Það vita allir, að Mur-
doch mundi aldrei taka við
borgun af sjúklingum sínum.
Hann lifir á sjúkrasamlags-
sjúklingunum, og nú eru að-
HEIMILISBLAÐIÐ
eins tíu eða tólf eftir hjá hon-
um ! Útlitið er allt annað en
bjart, læknir.
Duncan sá fyrir sér í hugan-
um ástæður gamla læknisins,
og hann hristi höfuðið með
hluttekningu.
- Við munum spjara okkur,
sagði Hamish og reyndi að sýn-
ast vongóður. Mér þykir vænt
um að hafa hitt yður, læknir.
Ungfrú Jean bað mig að segja
yður, að þér væruð alltaf vel-
kominn, ef þér skylduð koma
til Linton.
Duncan rétti snögglega úr
sér, þegar hann heyrði Jean
nefnda. Hann sá hana fyrir
sér berjast gegn erfiðleikunum
— alltaf rólega og ánægða.
Hann fór allt í einu að hugsa
um það, að hann hafði víst
alltaf verið ástfangin af henni,
og það leiddi huga hans að
öðru.
- Hún er sjálfsagt alltaf í
góðu vinfengi við Aigle?
- Já, það er hún, sagði Ham-
ish og kinkaði kolli. Alex er
stöðugur gestur hjá lækninum,
og hann er mjög hrifinn af ung-
frú Jean. Hann hefur dvalið í
Kanada um tveggja mánaða
skeið, en við vonumst eftir
honum í lok ársins.
- Það verður ánægjulegt fyr-
ir Murdoch — Jean.
- Já, vissulega, sagði Ham-
ish og brosti. Svo bætti hann
við í trúnaði: - Ég skal segja
yður, að Alex ætlar að kvæn-
ast henni.
JJUNCAN sat kyrr eftir að
Hamish var farinn og lét
hugann reika. Honum varð
hugsað til smágjafa þeirra, sem
McKelvie-fjölskyldan hafði
sent honum. Hann minntist fá-
tæklegs heimilis fjölskyldunn-
ar. Þangað hafði hann komið
hryssingslegt vetrarkvöld og
bjargað ungu konunni úr greip-
um dauðans.
Það höfðu verið dásamlegir
tímar. Honum fannst ekkert
til um það, sem hann hafði
tekið sér fyrir hendur síðan
hann var aðstoðarlæknir hjá
Murdoch gamla.
En til hvers var hann að
brjóta heilann um þetta núna?
Hvað komu honum við áhyggj-
ur og basl sveitalæknis ? Hér
eftir ætlaði hann ekki að láta
tilfinningarnar ráða gerðum
sínum. Það var nauðsynlegt
fyrir framtíð hans. Og Mur-
doch gamla var að sjálfsögðu
borgið, þegar Jean giftist auð-
mannssyni.
Þrem dögum eftir heimsókn
Hamish sá Duncan Overton í
fyrsta skipti eftir samkvæmið.
Á mánudaginn um hálftólf-
leytið kom hann inn á skrif-
stofu hans með skýrslur.
- Gjörið svo vel, sagði hann.
Hér er árangurinn af rannsókn-
um á þrem sjúklingum yðar.
Overton leit hvasst á hann.
Svo leit hann undan og brosti
sjálfbirgingslega.
- Ég þakka yður fyrir. Það
var vingjarnlegt af yður að
koma með skýrslurnar! En
segið mér, Stirling, er sá orð-
rómur réttur, sem mér hefur
[25]