Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 31

lagkni, en sá fyrmefndi varð
fyrir múrsteinum og meiddist
alvarlega. Það er jafnvel ótt-
azt um líf læknisins".
Duncan þaut á fætur.
Hann gleymdi miðdegisverðar-
boði Lee prófessors. Það eina,
sem rúmaðist í huga hans, var,
að Murdoch læknir hafði orð-
ið fyrir alvarlegu slysi. Hann
leit á úrið sitt. Bíll hans var
í skúr skammt frá. Ef heppnin
væri með honum, gæti hann
verið kominn til Strath Linton
klukkan níu.
Regnið steyptist úr loftinu.
Bleytan skvettist upp fyrir
aurbrettin á bílnum, þar sem
hann ók hratt eftir þjóðveg-
inum. Aljs staðar gaf að líta
vegsummerki ofviðrisins:
Akra, umflotna vatni, skurði,
sem voru orðnir að skaðræðis
vatnsföllum og ár, sem belj-
nðu freyðandi áfram til sjávar.
Það var eins og hinn mikli
braði, sem hann ók á, róaði
bann. Hann nálgaðist óðum
akvörðunarstaðinn, en allt í
emu varð hann var við farar-
tálma á veginum. Þar stóð
maður og veifaði ljóskeri. Dun-
can tókst að hemla og nema
staðar á síðustu stundu.
Maðurinn óð vatnselginn og
kom að bílnum.
Hvernig í ósköpunum
stendur á því, að þér akið í
þessu veðri? Þér komizt ekki
lengra.
- Hvers vegna ekki?
' Vegurinn til Strath Linton
er umflotinn vatni. Stíflan get-
ur brostið á hverri stundu.
Duncan bar ekki fram nein
m°tmæli, en áður en maðurinn
bafði lokið máli sínu, setti
hann bílinn í gang og ók áfram
HEIMILISBLAÐIÐ
og velti staurum þeim í burtu,
er girtu fyrir veginn.
Það var mikið vatn á veg-
inum, en það var þó hægt að
aka eftir honum. Hann mundi
allt í einu eftir bílútvarpinu
sínu, opnaði það og heyrði
strax nýjustu fréttirnar, sem
hann hafði áhuga á.
„Vatnsflóðið í Strath Lin-
ton“, sagði þulurinn tilbreyt-
ingarlausri röddu, ,,er alvar-
legra en búizt var við í fyrstu.
Það rignir mikið, og stíflan er
sprungin. Björgunarlið er við-
búið. Joseph Overton og aðr-
ir yfirmenn orkuversins hafa
eftirlit með stíflunni. Ibúunum
hefur verið ráðlagt að yfirgefa
heimili sín. Það er nú kunn-
ugt, að fimmtán menn hafa
látizt. Murdoch lækni frá
Strath Linton, sem slasaðist
við björgunarstarfið, líður
mjög illa og er óttazt um líf
hans".
Duncan jók hraðann. Brátt
beygði hann út á veginn, sem
lá til Linton. Hann stanzaði
bílinn fyrir utan hús læknis-
ins og stökk út úr honum.
Regnið líktist steypiflóði. Gat-
an var mannlaus.
Retta opnaði fyrir honum.
Hún var í yfirhöfn.
- Retta! Hvar er Murdoch
læknir?
- Hann er uppi við virkið.
- En hvar er ungfrú Jean?
- Hún er líka þar! Stúlkan
fór að kjökra. Allt fólk er flú-
ið, og ég vil heldur ekki vera
hér lengur.
Hún flýtti sér út og hljóp
niður götuna.
Duncan fór líka út. En hann
sá engan í þessari ausandi rign-
ingu. En allt í einu sá hann
granna mannveru hlaupa fyrir
horn. Honum létti stórum, þeg-
ar hann þekkti manninn.
- McKelvie!
- Doktor Stirling!
- Hamingjan góða, en hvað
mér þykir vænt um að sjá yð-
ur, MacKelvie. Ég þarf að kom-
ast upp að virkinu.
- Það er ómögulegt, hróp-
aði McKelvie.
- En ég verð að komast
þangað, maður! Murdoch er
þar, og ég verð að komast!
McKelvie strauk sér um
hökuna.
- Já, það er ómögulegt eftir
þjóðveginum. En ég get ef til
vill sýnt yður aðra leið.
Þeir flýttu sér inn í bílinn,
og McKelvie vísaði Duncan á
bugðóttan og afleitan götu-
slóða. Þegar þeir voru komnir
hálfa leið, komst bíllinn ekki
lengra. Þeir stukku út úr hon-
um og lögðu af stað gangandi.
- Það hlýtur að vera bátur
hér í nánd, hrópaði McKelvie,
og spottakorn frá árbakkan-
um fundu þeir flatbotnaðan
pramma. Strax og McKelvie
ýtti frá landi, gripu þeir til ár-
anna.
Háar bylgjur risu og skvett-
ust yfir stefni bátsins. Þegar
þeir höfðu róið góða stund,
hvíldi McKelvie sig og hlustaði.
- Heyrið þér það? öskraði
hann til þess að yfirgnæfa gný-
inn í veðrinu.
Duncan hlustaði líka, og í
gegnum. veðurofsann heyrði
hanii dimman og þungan nið.
- Það er stíflan, kallaði Mc
Kelvie alvarlegri röddu. Guð
hjálpi okkur, ef flóðbylgjan
skellur á okkur!
Hinn fjarlægi niður óx stöð-
[29]