Heimilisblaðið - 01.01.1955, Blaðsíða 10

bandi við föðurinn og biðjum
hann ekki um neitt annað en
unaðinn af að þekkja hann.
Það er í bæninni, sem við
fáum vissu fyrir tilveru Guðs,
í bæninni, sem okkur lærist að
þekkja hann sem föður og vin.
Og það er einmitt, þegar að
þessu er komið, sem vitsmuna-
mennirnir snúa burt með fyr-
irlitningarsvip. Ég fæ aldrei
skilið, hvers vegna þeir gera
það. Hvers vegna í Guðs nafni
biðja þeir ekki? Bara til að
reyna það. Hvers vegna reyna
þeir ekki að komast að hinu
sanna af eigin rammleik? Efn-
ishyggjumaðurinn gerir gys að
bæninni sem hjátrúarathöfn,
sálfræðilegri blekkingu, sjálf-
sefjun, rökleysu og barnalegri
fávizku, en hann er ófáanleg-
ur til að reyna hana. Þótt hon-
um sé sagt, að bænin sé beini
vegurinn til Guðs, hafnar hann
þeim vegi. „Sýnið mér hann,
augliti til auglitis", heimtar
hann. „Ekkert annað dugir".
En strax þegar maðurinn
fær létt af sál sinni bölvun
hrokans, sem við höfum feng-
ið í arf frá Adam gamla, öðl-
ast hann þegar næga auðmýkt
til að spyrja sjálfan sig: „Hvar
var ég, þegar þú, Guð, lagðir
grundvöllinn að heiminum?"
— Þá getur hann strax með
einlægu trúnaðartrausti bams-
ins leitað til hins ósýnilega föð-
ur, þá veitist honum gnótt náð-
ar, og þá öðlast maðurinn hina
nánustu þekkingu á Guði, svo
að hann verður honum nálæg-
ari en andardrátturinn, nær-
tækari en hönd eða fótur.
Guði var full alvara, er hann
sagði, að hann væri. afbrýði-
samur og vildi ekki, að aðrir
væru teknir fram yfir sig. Hann
þráir ykkur — ykkur öll. Ef
þið hafið opnað dyrnar fyrir
honum, kemur hann inn og
tekur ykkur strax að sér sem
sína eign. Og um leið finnið
þið, að ykkur grípur óljós
kvíði, en honum fylgir friðar-
kennd. Daglegt líf ykkar verð-
ur að keðju af mótsögnum.
Þið finnið djúpa ró færast yfir
ykkur, sem þið hafið ekki
þekkt áður, en samt þráið þið
athafnir. Hinar góðu hvatir
ykkar láta sér ekki lengur
nægja að senda verðugum
góðgerðafélögum fjárframlög,
þið munuð blygðast ykkar
fyrir að reyna að kaupa ykkur
frá ábyrgð á þann hátt. Þegar
við förum að þekkja Guð, verð-
ur þráin til að þjóna honum
ómótstæðileg. Við verðum að
gefa hinum hungruðu að borða,
heimsækja þá, sem sjúkir eru,
hugga ekkjur og munaðarleys-
ingja, klæða þá, sem naktir
eru, veita þeim skýli, sem at-
hvarfslausir eru, undir okkar
eigin húsþaki með eigin hönd-
um.
Vilji einhver finna Guð, þá
ber honum fyrst að biðja í
auðmýkt um tækifæri til að
trúa, og síðan ber honum að
fara í eigin persónu, en ekki
senda annan fyrir sig, til þeirra
bræðra sinna og systra, sem
lánið hefur ekki leikið eins við,
og hjálpa þeim, sem þurfandi
eru til líkama og sálar. Hann
mun finna það, sem hann leit-
ar að, því að þegar einhver
getur afneitað sjálfum sér og
gengið inn í lífsbaráttu ann-
arrá, þá mun hann skilja eftir
opnar dyr hjarta síns, svo að
Guð geti gengið þangað inn
og tekið sér bólfestu hjá hon-
um.
Í8]
Fölsuð eða ekki ?
Deilt er um það í London, hvort
myndin „María mey, barnið og eng-
illinn", sem hangir í þjóðlistasafn-
inu, sé ósvikin eða ekki. Myndin
er sögð máluð á fimmtándu öld
af ítalska málaranum Francesco
Francia. Listaverkakaupmaður í
Westend fullyrðir að hann hafi
keypt hina réttu mynd á uppboði, en
stjórnendur safnsins vilja ekki við-
urkenna það. — Málverkið, sem
kaupmaðurinn álítur að sé hið rétta,
sést hér.
Gyðja réttvísinnar.
Þetta risastóra konuhöfuð úr
steinsteypu er greinilega gert eftir
grískri fyrirmynd, og á að vera gyðja
réttvísinnar, Themis. Höfuðið er 2,5
metrar að hæð og vegur hálft þriðja
tonn. Það stendur fyrir framan ráð-
húsið í franska bænum Neufchatel-
on-Bray.
HEIMILISBLAÐIÐ