Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 8

Sveitaþoirp,
sem byégir á Biblíunni
Eftir CLARENCE HALL.
• Líf og lagafyrirmæli þessa litla sam-
félags hvila óhagganlega á Biblíunni
og þess vegna komst það ekki aðeins
yfir hörmungar styrjaldarinnar,
heldur hefur það einnig sniðgengið
„blessun“ framfaranna.
Þegar ég í ársbyrjun 1945 kom sem
stríðsfréttaritari til Okinawa, kynntist ég
í fyrsta skipti Shimabuku, því einstæðasta
og merkilegasta samfélagi manna, sem ég
hef nokkru sinni séð. Sveitaþorp þetta
byggja 1000 manns, og það er umvafið
fíkjuviðartrjám og kræklóttum furum, all-
langt frá annarri mannabyggð; það var í
vegi fyrir framrás bandarískra hersveita
og varð því fyrir harkalegri handsprengju-
hríð.
Þegar fremstu herliðsmennina bar að
þorpsmúrunum, námu þeir staðar furðu
lostnir. Andspænis þeim stóðu gamlir
menn; þeir hneigðu sig djúpt og hófu að
tala. Fyrirliði hermannanna hafði af bit-
urri reynslu lært að taka öllu með gát,
þaggaði niður í þeim og lét sækja túlk.
Túlkurinn hristi brátt höfuðið vand-
ræðalega. „Það hljómar andkannalega,"
sagði hann. „En þeir standa þarna og eru
að bjóða okkur velkomna sem kristna með-
bræður. Annar þeirra segist vera bæjar-
stjóri þeirra þorpsbúa; hinn kveðst vera
skólakennarinn. Bókin, sem sá eldri heldur
á í hendinni, er Biblían, og þeir biðja að-
eins um einn hlut: mynd af Jesú Kristi.“
Liðþjálfinn klóraði sér í hnakkanum og
rumdi síðan: „Sækið herprestinn."
Presturinn kom á vettvang og með hon-
um hópur forvitinna stríðsfréttamanna.
Og undir leiðsögn öldunganna tveggja —
bæjarstjórans Mojuns Nakamura og kenn-
arans Shosei Kinu — gengum við nú um
kring í þorpinu. Við höfðum séð fjölda
annarra sveitaþorpa á Okinawa, sem öll
voru fátæk og í niðurníðslu; í samjöfnuði
við þá döpru sýn var þetta þorp líkast
sindrandi gimsteini. Hvarvetna var okkur
heilsað með brosi og virðulegri hneigingu.
Öldungarnir tveir sýndu okkur hrein og
snotur hús sín, frjósama og vel hirta akra
sína, hlöðurnar sínar og forðabúrin, og
loks það sem var stolt þeirra bæjarbúa —
sykurverksmið juna.
Gömlu mennirnir héldu áfram alvarlegu
tali sínu, og skömmu síðar sagði túlkurinn
við okkur: „Þeir hafa aðeins hitt einn
Bandaríkjamann á undan okkur, og það
er langt síðan. Það var kristinn maður, og
þeir gera ráð fyrir, að við séum það líka —
enda þótt þeir skilj i ekki fullkomlega, hvers
vegna við berum vopn.“
Við fengum nú að heyra alla þeirra und-
arlegu sögu, lið fyrir lið. Þrjátíu árum
áður hafði bandarískur trúboði á leið til
Japan haft viðdvöl í Shimabuku. Hann
dvaldist þar ekki lengur en svo, að honum
tókst aðeins að kristna tvo af þorpsbúun-
um (þessa tvo gömlu menn, sem nú höfðu
tekið á móti okkur); hann kenndi þeim tvo
sálma, gaf þeim Biblíuna í japanskri þýð-
ingu og lagði ríkt á við þá að lifa nákvæm-
lega eftir hennar boðum. Eftir það höfðu
þeir yfirleitt ekki haft nokkurt samband
við hinn kristna heim. Engu að síður hafði
þeim tekizt á þessum þrjátíu árum að skapa
sannkallað kristið lýðfrjálst samfélag, sem
að öllu leyti grundvallaðist á kristinni
kenningu.
Hvernig hafði þetta mátt ske ? Mennirn-
ir tveir höfðu lesið Biblíuna sína af stök-
ustu samvizkusemi, og ekki aðeins fundið
þar þann mann, sem þeir vildu taka sér
til fyrirmyndar, heldur einnig fyrirmæli
og reglur, sem hafa mátti að leiðarljósi i
hinu smáa samfélagi þeirra. Hin tíu boð-
orð Biblíunnar voru nú gerð að lagabók-
staf í Shimabuku, og fjallræðan var gerð
að siðferðilegum hyrningarsteini íbúanna.
í skólanum varð Heilög Ritning stafrófs-
kver barnanna; þau lásu í henni á hverj-
um degi og lærðu ýmsa mikilvægustu parta
hennar utan að. Og í bæjarstjórninni sa
Nakamura svo um, að fyrirmæli Biblíunn-
ar voru skoðuð sem óhagganleg lög.
228
HEIMILISBLAÐIÐ