Heimilisblaðið - 01.12.1963, Síða 10

mura handa, með hjálp nokkurra samúðar-
ríkra Bandaríkjamanna, um að fá fólkið
til að reisa úr rústum nýtt Shimabuku-
þorp. Um þær mundir var sá kafli Ritn-
ingarinnar oftast lesinn, þar sem Nehemía
segir frá endurreisn Jerúsalemsborgar:
„Guð himnanna, hann mun láta oss takast
þetta; en vér þjónar hans munum fara til
og hyggja . . .“
Minningarnar frá styrjöldinni eltu mig
árum saman, og að lokum gerði ég för
mína aftur til Okinawa, til þess að fá vitn-
eskju um, hvernig allt hefði gengið til,
eftir að hinar bandarísku hernámssveitir
höfðu flutt „siðmenninguna" til eyjarinn-
ar. Og Okinawa var vart þekkjanleg aftur.
Þar sem lítil sveitaþorp sváfu áður sínum
þyrnirósarsvefni, eru nú stórar og nýtízku-
legar borgir, reistar af bandarískum her.
Fjölfarnir vegir með fjórum akreinum
liggja nú um landið þvert og endilangt,
en meðfram þeim má sjá ysmikla og fjöl-
sótta markaði og óendanlegar raðir af
vöruskemmum handa hernum. í grennd
við risavaxnar flughafnir og önnur hern-
aðarmannvirki eru liðsforingjaklúbbar,
kvikmyndahús, golfvellir, nýtízku baðstað-
ir og útvarps- og sjónvarpsstöðvar.
Að sjálfsögðu lagði ég strax leið mína
til Shimabuku, litla sveitaþorpsins, sem
eitt sinn lá svo f jarri alfaraleið, að ókunn-
ugir rákust þangað svo til aldrei; nú er
það umvafið „blessun" hinnar vestrænu
siðmenningar. Bænum á aðra hönd þjóta
bílarnir um þjóðveginn, en á hina hönd
troða golfleikararnir á grængresinu. Um-
hverfið allt ber svipmót ýmiss þess, sem
neikvæðast er við siðmenningu vora. Að-
eins tvö hundruð metra frá aðalbrautinni
er Koza, hið mikla svæði bandarískra her-
manna í fríum; auglýsingaljósin lita næt-
urhimininn rauðan, og músíkin drynur út
úr mýgrút af kabarettum, börum og nætur-
klúbbum.
En svo undarlegt sem það kann að virð-
ast, er Shimabuku ósnortið af öllu þessu.
Það virðist að vísu umlukt hávaða og fyrir-
ferð nútímans á allar hliðar, en fyrir innan
múra sína hefur þorpið varðveitt sinn
eigin frið. í Shimabuku er enn í dag lifað
eftir boðum Heilagrar Ritningar, sem enn
eru lesin upp í litlu, fallegu kirkjunni, sem
fólkið hefur nú reist fyrir eigið framtak.
Á vegum kirkjunnar er auk þess sunnu-
dagaskóli og ungmennaklúbbur, sem starf-
ar alla daga vikunnar. Kristindómurinn
er enn meginaflið í öllu lífi fólksins í
Shimabuku.
En hinir tveir öldungar þorpsins vilja
ekki eigna sjálfum sér heiðurinn af þessu
undri. Nakamura sagði við mig: „Þér get-
ið séð, að trúboðinn hafði á réttu að standa!
Ef maður er stöðugur í trúnni, hefur mað-
ur styrk til að þola allt.“
Skyndilega var ég sem horfinn aftur til
ársins 1945; bílstjórinn minn stóð við hlið-
ina á mér, og ég heyrði hið undrandi
hvísl hans: „Hugsaðu þér, hvað hlotizt
getur af einni einustu Biblíu og tveim
gömlum náungum, sem kjósa að fara eftir
orðum hennar!“ Og áframhald orða hans
hljómaði nú enn meira sannfærandi en
nokkru sinni: „Það lítur helzt út fyrir,
að við höfum valið okkur bandvitlaust
vopn til að betrumbæta með heiminn!"
☆
Úr bréfum Horatzar
Sá, sem þráir vin án galla, finnur engan.
Gull reynist í eldinum, en maðurinn 1
mótlætinu og meðlætinu.
Aldrei þrífst það ríki, þar sem barna-
uppeldið er vanrækt.
Drykkjumaðurinn er eins og líkneski,
sem staðið hefur úti í óveðri, öll manns-
mynd er máð í burt.
Bið ekki annan um það, sem þú mundir
neita sjálfur um, værir þú beðinn.
Fegurð kveikir ást, en kurteisi viðheld-
ur henni.
Ritaðu velgerðir á grjót, en mótgerðir
á sand.
230
HEIMILISBLAÐIÐ