Heimilisblaðið - 01.12.1963, Qupperneq 29

„Hvað eigum við þá að gera?“ spurði
Henry loks, þegar hún var orðin svolítið
rólegri. „Hvað segir dr. Paul um þetta
allt?“
„Ég þori aldrei að segja honum það,“
muldraði Gaby og horfði niður á fætur sér,
þar sem sokkarnir hengu niður í fellingum.
Svo varð aftur þögn, en þá brosti hún og
það var eins og endurskin af hennar gamla
skaplyndi. „En það var fallega gert af yður
að taka minn málstað! Ég býst ekki við, að
nokkur annar maður hefði hreyft hönd eða
fót mín vegna.“
„Hvað er að heyra þetta? Ekki einu sinni
ein af þessum ágætu undirtyllum yðar
hérna? Þá eruð þér ekki í góðum félags-
skap hér. En orðmælgi gagnar ekkert.
Spurningin er, hvað eigum við nú að gera?“
„Við!“ sagði hún undrandi. „Þér þurfið
engar áhyggjur að hafa. Þér skríðið bara
upp í rúmið og látizt sofa. Það er ég, sem
lendi í vandræðum. Ég neyðist til að
strjúka."
„Og skilja mig einan eftir?“ spurði
Henry eins og hann ætlaði ekki að trúa
sínum eigin eyrum.
„Það veit ég nú ekki,“ sagði hún. „Ef
ég hleyp á brott, getið þér alveg eins komið
með, en ég veit ekki, hvernig við förum
að því. Það eru fleiri í þessu húsi en ég.“
„Hvers vegna komu þeir ekki, þegar þeir
heyrðu þennan hávaða?“
Þeir eru í kvöldmat. Klukkan er tutt-
ugu mínútur gengin 1 níu. André á frí í
nótt, svo að við þurfum ekkert að óttast,
fyrr en snemma í fyrramálið.“
Þá kom Henry nokkuð í hug, og hann
hallaði sér áfram til að hugleiða áform sín
betur. „Ég er búinn að finna lausn á mál-
inu. En sú heppni! Þetta slær nú öll met!“
Gaby horfði undrandi á Henry. Hún
vissi ekki, að honum hafði dottið Jósef
Cervales í hug, útfararstjórinn frá Neuilly,
sem hafði boðið Henry ókeypis útför, hvort
heldur væri að degi eða nóttu. Og líkið var
nú til staðar.
XVI.
Henry sat um stund þungt hugsi. Þegar
hann leit upp aftur, bauð Gaby honum
sígarettu.
„Þökk fyrir,“ sagði hann. „Mér líður nú
miklu betur en var fyrir stuttu.“
„Ekki get ég sagt það sama. En hvernig
er ráðagerðin?"
„Ég skal segja yður frá öllu henni við-
víkjandi, en fyrst verðum við að komast að
samkomulagi um, að lokið sé undirferli og
svikum.“
Hún svaraði hiklaust: „Því heiti ég, ef
þér þá takið nokkurt mark á orðum mín-
um.“
„Mér nægir það. En ég er hræddur um,
að þér hafið ekkert af ’þessum fjögur
hundruð þúsundum að segja, ef mér heppn-
ast ekki að bjarga Alice fyrir mánudag, og
það er nú meira en lítið vafasamt.“
„Hættið nú þessum raunatölum. Ég er
ekki alveg á flæðiskeri stödd efnalega, og
auk þess eigið þér nú að bjarga yður, en
ekki mér. Bendið mér á einhverja leið fyrir
okkur út úr þessum ógöngum, og þá fer ég
hana. Annars fer ég ein mína leið og skil
yður eftir. Þér megið alls ekki taka 1 mál
að taka Alice með, því að það er ógerlegt
í því ásigkomulagi, sem hún er. Dr. Paul
er sá eini, sem getur bætt heilsufar henn-
ar.“
„Ég vissi það! Fjandinn hirði hann! En
hér er nú áætlunin og hlustið nú vel á. Vitið
þér annars, hvar læknirinn er niður kom-
inn? Getið þér hringt til hans?“
„Já, ég veit hvar hann er. Hann er í
Lyon, og hann gaf mér upp símanúmer
svona til vonar og vara.“
„Það er ágæt byrjun. Eruð þér kunnug-
ar aðstæðum hér á hælinu?“
„Eigið þér við, hvort ég sé útlærð hjúkr-
unarkona? Já, það er ég, eða ég var það.“
„Já, mér er sama hvort þér eruð í senn
skáti og slöngutemjari! Það, sem mig lang-
aði til að vita, er, hvort menn komi hér í
heimsókn á hælið til að skyggnast eftir
hlutunum, og ef svo er, hvort þér getið ekki
munað eftir einhverjum meiri háttar gesti,
sem krefðist að fá að stinga nefinu niður
í hverja kirnu og færi að kvarta, ef allt
væri ekki í röð og reglu? Það þyrfti að
vera einhver, sem þér gætuð sagt, að hafi
símað, að hann kæmi í fyrramálið, áður en
dr. Paul getur verið kominn aftur.“
Gaby horfði forviða á Henry, en kinkaði
heimilisblaðið
249